Η είδηση για την απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου περί επαναφοράς των συντάξεων των δικαστών στα επίπεδα προ του 2012, δηλαδή προ των εθνοκτόνων Μνημονίων που έφερε στη χώρα μας ο τελευταίος των Παπανδρέου, λειτουργεί ως… τελευταία σταγόνα, για μια κοινωνία που έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όριά της.
Μια χώρα σε βαθιά παρακμή, η δική μας, παραδομένη και εγκλωβισμένη στη φθορά, αδυνατεί να βρει στη Δικαιοσύνη τη φυσική σύμμαχο της κοινωνίας. Την αδιαπραγμάτευτη πρέσβειρα της Δημοκρατίας.
Το βλέπουμε και το ζούμε τα τελευταία σχεδόν 15 χρόνια. Η Δικαιοσύνη είναι ο Θεσμός που έχει απαξιωθεί περισσότερο από κάθε άλλον, στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας. Όχι άδικα, θα προσέθετε κανείς.
Τέτοιες αποφάσεις συνιστούν ηθική πρόκληση. Και τραυματίζουν το Σώμα της Δημοκρατίας. Στη χώρα που τη γέννησε. Στο “μαυευτήριό” της, την αρχαία Αθήνα.
Παραφράζοντας την ιστορική ρήση, (δεν) υπάρχουν δικαστές στην Αθήνα. Που να νοιάζονται για την κοινωνία, και όχι για την… τσέπη τους.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
