Του Μάνου Οικονομίδη
Η σκανδαλιστική γοητεία της εξουσίας και η ανατροφοδοτούμενη (ψευδ)αίσθηση της απόλυτης πολιτικής ηγεμονίας. Ο συνδυασμός προσλαμβάνει εκρηκτικά χαρακτηριστικά, ειδικά όταν αφορά τον συγκυριακό ένοικο του διασημότερου Γραφείου στον κόσμο.
Ως 46ος ένοικος του Οβάλ Γραφείου, στον επίλογο της πολυδεκαετούς παρουσίας του στον δημόσιο βίο των ΗΠΑ και τους διαδρόμους των παρασκηνίων της Ουάσινγκτον, ο Τζο Μπάιντεν καλείται να επιβεβαιώνει και να αποδεικνύει, περίπου σε καθημερινή βάση, ότι ενσαρκώνει με αποτελεσματικότητα τη θεμελιώδη προσδοκία που οδήγησε την πλειοψηφία της αμερικανικής κοινωνίας να του παραδώσει τα κλειδιά του Λευκού Οίκου.
Να λειτουργήσει ως ο “θεραπευτής” που έχει ανάγκη η σημερινή Αμερική, μια χώρα στα όρια της εσωτερικής έκρηξης, μια κοινωνία που έχει προ πολλού προσπεράσει το “σημείο βρασμού”, και οι πινελιές στο μωσαϊκό του αυτοπροσδιορισμού της έχουν έντονα διχαστικά χρώματα.
Ο βετεράνος πολιτικός δείχνει να υποκύπτει, έστω συγκυριακά, στον πειρασμό των ψευδαισθήσεων, εξουσίας και κυριαρχίας. Με αναπόφευκτο αποτέλεσμα, να ραγίζει το προφίλ της συναίνεσης, συνεννόησης και σύνθεσης, που έχει ανάγκη από τον πολιτικό ηγέτη της η σημερινή Αμερική.
Σε δυο περιπτώσεις, στην ίδια δημόσια παρουσία του στα αμερικανικά ΜΜΕ, έδειξε να διολισθαίνει στη μικροπρέπεια απέναντι στον προκάτοχό του. Αρχικά αποκόπτοντας τον Ντόναλντ Τραμπ από την εμπιστευτική ενημέρωση των Υπηρεσιών, κάτι που παραδοσιακά συνέβαινε με κάθε πρώην Πρόεδρο, με την αιτιολογία του… χαρακτήρα του προηγούμενου ενοίκου του Λευκού Οίκου, και του κινδύνου να… διαρρεύσει μυστικά. Και στη συνέχεια, αφήνοντας αιχμές για την παρουσία της Ιβάνκα Τραμπ στη Δυτική Πτέρυγα του Λευκού Οίκου, ξεκαθαρίζοντας ότι κάτι τέτοιο δεν θα επαναληφθεί με κανένα μέλος της δικής του οικογένειας.
Η “επικινδυνότητα” Τραμπ είναι γνωστή και πολλάκις διαπιστωμένη, το “unfair” του Μπάιντεν ωστόσο αφορά τη… μισή σχεδόν Αμερική που επέλεξε στις τελευταίες εκλογές τον αντίπαλό του. Μια σοκαριστική “νομιμοποιητική” βάση, εφόσον η πλευρά Τραμπ επιλέξει την τόσο βολική στρατηγική της “θυματοποίησης” από τον διάδοχό του.
Η “οικογενειοκρατία” Τραμπ είναι επίσης γνωστή και πολλάκις διαπιστωμένη. Μόνο που το ίδιο συμβαίνει και με την πλευρά Μπάιντεν. Η δε πολυετής ενεργοποίηση του Χάντερ Μπάιντεν στο πλευρό του πατέρα του, ακόμη και με κατηγορίες για τις επαγγελματικές επιλογές του, δύσκολα πείθει ότι η επόμενη γενιά της προεδρικής οικογένειας θα είναι απούσα από τον επηρεασμό, έστω, των αποφάσεων του Οβάλ Γραφείου.
Ο Τζο Μπάιντεν μονάχα χαμένος θα βγει, όσο ξεχνάει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του χαρακτήρα του, και εκπίπτει σε επίπεδο… συνηθισμένου πολιτικού. Με δόσεις λαϊκισμού στο προφίλ του. Και μαζί του θα βγει χαμένη η Αμερική. Επομένως, συνολικά η ανθρωπότητα, που διψάει για καθαρό αέρα στη μοναδική υπερδύναμη που μας κληρονόμησε ο Ψυχρός Πόλεμος.
