Του Νίκου Φυλάγγελου
Δεν περίμενε φυσικά κανείς μια ανείπωτη τραγωδία σαν και αυτή των Τεμπών, που εκ των πραγμάτων είναι ανυπέρβλητα διαχειρίσιμη σε πολλαπλά επίπεδα, για να διαπιστώσει πόσο χαμηλό είναι το επίπεδο του πολιτικού δυναμικού της χώρας. Και των… συμβούλων του.
Η συζήτηση για το πώς και πότε θα οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές, μετά από μια τραγωδία που δεν θα τελειώσει ποτέ μέσα μας, δεν έχει συρρικνωμένη σημασία. Αφορά την ουσία. Αφορά το αν το πολιτικό σύστημα καταλαβαίνει ότι, η τραγωδία των Τεμπών είναι σημείο καμπής και τομής για την ψυχολογία της κοινωνίας, η οποία θα φτάσει στην κάλπη για να αποφασίσει για το μέλλον της.
Δεν μπορεί να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές, λες και… δεν συνέβη τίποτα στα Τέμπη. Δεν μπορεί να συζητάμε σοβαρά ότι θα στηθούν κάλπες στις 9 Απριλίου, στην επέτειο του 40ημερου μνημοσύνου των παιδιών που χάθηκαν. Ή λίγο πριν, ή λίγο μετά, με το εθνικό πένθος να κυριαρχεί στις καρδιές όλων.
Η κοινωνία χρειάζεται όσο περισσότερο χρόνο μπορεί να της διαθέσουν οι συνταγματικές πρόνοιες, που υπαγορεύουν τη διενέργεια εκλογών στο τέλος της τετραετίας. Αν το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να αλλάξει ούτε τον αρχικό σχεδιασμό του για την ημερομηνία των εκλογών, είναι αδύνατο να πείσει μια εξοργισμένη κοινωνία ότι μπορεί να αλλάξει τον κακό εαυτό του.
Και κάπως έτσι, στις κάλπες θα έχουμε ραντεβού με… τέρατα.
