Στο Καλλιμάρμαρο, στη σπαρακτική συναυλία για τα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους στα Τέμπη, ενώθηκαν σωπηλά νήματα Ιστορίας.
Δημοκρατία… Το πολίτευμα του κράτους (δύναμη) των (πολλών) ανθρώπων (συνέλευση του Δήμου). Με εσωτερική συναισθηματική νοημοσύνη. Με ανθεκτικές αντοχές. Με επιμονή. Και με την αυτοπεποίθηση της δικαίωσης.
Η Μαρία Καρυστιανού και οι υπόλοιποι γονείς που είδαν το φως της ζωής τους να σβήνει εκείνο το βράδυ στα Τέμπη. Γονείς που στερήθηκαν τα παιδιά τους. Γονείς τους οποίους βρίζουν χυδαίες εκτροπές του ανθρώπινου γένους στα social media. Είτε απρόσωπα τρολ, ούτε μουχιλασμένοι ενσωματωμένοι των ΜΜΕ, της πολιτιικής, του δημοσίου βίου.
Η μουσική ταξιδεύει το φως στις καρδιές των ανθρώπων. Και παραμερίζει το σκοτάδι.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
