Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Είδατε τι έπαθε ο ΣΥΡΙΖΑ τις δυο τελευταίες μέρες με την ιστορία της δήθεν νεκρής Μαρίας στον Έβρο. Η ειδησεογραφία και οι διαρκείς αποκαλύψεις για την τουρκική σκηνοθεσία της υπόθεσης, τον έφεραν αντιμέτωπο με την πραγματικότητα. Και μόλις στρεσαρίστηκε, αντί να επιδείξει αντανακλαστικά προσαρμοστικότητας και μετριοπάθειας, σαν κάτι να έκανε «κραχ» μέσα του και επέστρεψε αστραπιαία στον εξοργισμένο και αυτοκαταστροφικό ΣΥΡΙΖΑ-2015.
Προσπαθούν να γίνουν ή έστω να φανούν πραγματιστές, κεντρώοι και εθνικά στέρεοι, αλλά ο εντός τους εαυτός ανθίσταται σθεναρά. Μόλις πιεστούν, μόλις βρεθούν μπροστά σε πραγματικό δίλημμα που απαιτεί ξεκάθαρη και οδυνηρή απάντηση, ξαναεπιστρέφουν δευτερολεπτικά στις παραδοσιακές τους ουτοπίες, στις αριστερές τους ιδεοληψίες και στους προαιώνιους διεθνισμούς τους.
Τι τα θέτε; Εδώ άνθρωποι με θέληση και καταβαραθρώνονται μέσα στα παλιά καταστροφικά τους χούγια, ολόκληρα πολυσυλλεκτικά κόμματα με προϊστορία θα μεταμορφωθούν αυτόματα επειδή το διέβλεψαν ως εκλογική ανάγκη; Αμ δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα. Ειδικά όταν αυτό επιχειρείται ,όχι από μια επόμενη γενιά στελεχών τους, αλλά από την ίδια γενιά που γαλουχήθηκε στις παλιές συνταγές που πρέπει τώρα να εξοβελιστούν.
Για καιρό είχαν ησυχάσει για το μεταναστευτικό. Είχαν καταλάβει ότι οι βαθύτερες απόψεις τους είναι βαριά μειοψηφικές στην ελληνική κοινωνία, οπότε είχαν καταχωνιάσει το θέμα προτιμώντας σχεδόν να το αγνοούν. Πού και πού πέταγαν καμιά μουρμούρα για επαναπροωθήσεις, καμιά ατάκα ψευτοδιαφωνίας για τον φράκτη, αλλά σε γενικές γραμμές κρατιούνταν. Το είχαν παραδώσει στην κυβερνητική ατζέντα θεωρώντας ότι ο Μητσοτάκης κερδίζει επί του θέματος οπότε επέλεγαν να το ψιλοξεχνούν.
Κι έπειτα ήρθε η ιστορία της Μαρίας και της νησίδας και του σκορπιού. Που ήταν ταμάμ γι’ αυτά που πίστευαν και πιστεύουν επί του μεταναστευτικού. Μπήκαν κατ’ ευθείαν μπροστά στην ανθελληνική προπαγάνδα για το επεισόδιο, διότι αυτό το τουρκικό κατασκεύασμα κούμπωνε άψογα με το βαθύτερο ιδεολογικό τους προφίλ και με την εσώτερη -καταπιεσμένη- πολιτική τους αντίληψη για το μεταναστευτικό.
Κι όταν αυτό κατέρρευσε από τις απανωτές αποκαλύψεις, βρέθηκαν μπροστά στο πραγματικό δίλημμα. «Λέμε ότι κάναμε λάθος ή ξαναγινόμαστε οι τυφλοί και οργισμένοι του 2015;»
Διάλεξαν το δεύτερο, διότι απλούστατα δεν έχουν αλλάξει εσωτερικά. Κι άρχισαν τα εξωφρενικά που λένε σήμερα, ίδια κι απαράλλαχτα με τα παλιότερα τους, ότι τάχατες υπάρχει πτώμα θαμμένο, ότι ο ελληνικός στρατός βασανίζει και σκοτώνει, ότι το λιμενικό πνίγει, ότι λειτουργούν παρακρατικές ομάδες στα σύνορα, ότι ο φράκτης είναι αίσχος, ότι διασύρθηκε η Ελλάδα κι όχι αυτοί που έστησαν την ιστορία της Μαρίας. Κι έπειτα απορούν γιατί ο κόσμος δεν τους δίνει μια ακόμα ευκαιρία, ενώ έχουν μάθει απ’ τα λάθη τους κι έχουν αλλάξει. Εμένα μου λες;
