Του Δημήτρη Καλογερόπουλου
Υποψήφιος βουλευτής ΝΔ στη Δυτική Αθήνα
Θα περίμενε κανείς, μετά από μια δεκαετία κρίσης, με τα Μνημόνια να έχουν επιβαρύνει καθοριστικά την καθημερινότητα όλων, να έχουν ανατρέψει βεβαιότητες και να έχουν δυσχεράνει τον ορίζοντα του μέλλοντος, προσωπικού και συλλογικού, ότι εκείνοι που συμμετέχουν στον δημόσιο βίο, θα είχαν κατανοήσει το οδυνηρό μάθημα.
Θα συνέβαλαν όλοι, ο καθένας από το μετερίζι στο οποίο βρίσκεται, στην κοινή επιδίωξη να περιφρουρηθεί η κοινωνική συνοχή, να ενισχυθεί η αλληλεγγύη, να στηριχτούν οι περισσότερο αδύναμοι. Η εμπειρία μας έχει διδάξει ότι τα έθνη δεν προχωρούν στο μέλλον, με κάποιους να μένουν πίσω. Ο βηματισμός δεν επιταχύνεται με κοινωνικούς «ακρωτηριασμούς».
Σήμερα, στη σκιά των οδυνηρών και πολυεπίπεδων συνεπειών της πανδημίας του κορονοϊού, βλέπουμε φαινόμενα ανομίας να κάνουν και πάλι την εμφάνισή τους. Και αντί να υπάρχει κοινή γραμμή για την αποτελεσματική αντιμετώπισή τους, να καταγράφονται παραφωνίες και φάλτσα, ανεπίτρεπτα για μια δημοκρατική πολιτεία.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δίνει μια εθνική μάχη. Απέναντι σε πρωτοφανείς κρίσεις, με τη μια να διαδέχεται και να επιδεινώνει την άλλη. Και το κάνει με αίσθημα εθνικής ευθύνης, με κατανόηση της επιβάρυνσης της ζωής των πολιτών, και της ανάγκης να περιφρουρηθεί το κεκτημένο του εθνικού μετώπου. Κάθε φορά που το χάσαμε άλλωστε, πήγαμε πίσω. Όσες φορές παραμείναμε ενωμένοι, κερδίσαμε ακόμη και κόντρα στις πιθανότητες.
Η Ελλάδα δεν θα παραδοθεί στην ανομία. Πρέπει ωστόσο να κάνουμε όλοι ένα βήμα πίσω, και να δούμε τη μεγάλη εικόνα που ανοίγεται μπροστά μας. Το μέλλον που χλωμιάζει. Την κόπωση που πλέον έχει κυριαρχήσει στην ψυχολογία όλων. Την αγωνία για την επόμενη ημέρα. Την ανασφάλεια για το σήμερα.
Τα επιμέρους στοιχεία διαμορφώνουν ένα εκρηκτικό σκηνικό. Είναι ανεπίτρεπτο να επιχειρείται η εκμετάλλευση της κοινωνικής αγωνίας, για ιδιοτελείς στοχεύσεις. Προσωπικές, συλλογικές, πολιτικές, κομματικές.
Δεν είναι η ώρα για «επαναστατική γυμναστική», όταν διακυβεύεται η Δημόσια Υγεία. Το «ευ ζειν» μπορούμε να το διεκδικήσουμε όλοι μαζί, όταν αφήσουμε πίσω μας αυτόν τον εφιάλτη. Όταν θα έχουμε κερδίσει τη μάχη για την ίδια τη ζωή.
Είναι θλιβερή και μελαγχολική η διαπίστωση της ευχέρειας με την οποία κυριαρχεί στον δημόσιο βίο ο διχασμός. Η τυφλή σύγκρουση. Το μίσος.
Τις επώδυνες συνέπειες αυτής της πραγματικότητας τις ζήσαμε έντονα τη δραματική εποχή των Μνημονίων. Περάσαμε δύσκολα σαν κοινωνία, χάσαμε πολλά, και αργήσαμε να ξεπεράσουμε την τρικυμία, να ξαναβρούμε τη ραγισμένη αυτοπεποίθησή μας.
Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συμβεί και σήμερα κάτι αντίστοιχο. Θα είναι περισσότερο οδυνηρό, γιατί η τρέχουσα κρίση λειτουργεί σωρευτικά στη δεκαετία των Μνημονίων. Και οι Έλληνες πολίτες αξίζουν ένα καλύτερο μέλλον.
