Του Μανώλη Κομνηνού
Με ανάρτηση στην προσωπική σελίδα του στο Facebook, ο Δημήτρης Χατζηνικόλας αναφέρθηκε στο γενικευμένο αίσθημα αδικίας που καταγράφεται με αυξανόμενη ένταση στην ελληνική κοινωνία.
Ο καλός δημοσιογράφος σημείωσε με νόημα τα εξής:
Το γενικευμένο αίσθημα αδικίας των Ελλήνων πολιτών θα έπρεπε να ήταν πρώτο θέμα συζήτησης στα πολιτικά γραφεία. Η άποψη των Ελλήνων για την ενημέρωση που προσφέρουν τα ΜΜΕ στη χώρα παρομοίως. Γιατί; Διότι και τα δύο λειτουργούν διαβρωτικά για τη δημοκρατία και τους θεσμούς.
Για τους «πονηρούς» (υπάρχουν πολλοί όπως σε όλες τις κοινωνίες) είναι κάτι σαν διαρκές διαβατήριο διά πάσα ανομία.
Για τους ηθικούς (δεν βρίσκω άλλο ορισμό) είναι ένα πραγματικό διαβατήριο για το περίφημο brain drain. Ποιος νέος θα μείνει σε μια χώρα με τόσο χαμηλές αμοιβές που απλά το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό; Σε μια τοξική χώρα όπου η ελίτ του χρήματος πάσχει από αθεράπευτη κοινωνική αναλγησία σε σημείο να έχει «χεσμένο» ακόμη και τον εκλεγμένο πρωθυπουργό (που είναι και δικός της άνθρωπος, σκεφτείτε να μην ήταν…). Τον κοσμάκη θα αισθανθούν!
Είναι σχεδόν αυτονόητο ότι ένας πολίτης χωρίς στηρίγματα (θεσμικά εννοώ) αναδιπλώνεται στα όρια της προσωπικής και οικογενειακής του επιβίωσης. Συντηρητικοποιείται, συσπειρώνεται γύρω από κάθε τι που μπορεί να του εξασφαλίσει στον ήλιο μοίρα. Βιώνει μια διαρκή έκπτωση αξιών και αρχών και σε βάθος χρόνου ιδεολογικοποιεί τη στάση του αυτή. Κάπως έτσι πρέπει να εξηγηθεί και η πολιτική ανοχή στη «σκευωρία» Novartis την ώρα που βοά η κοινωνία ότι τα πήρανε και τα πήρανε χοντρά.
Να το πω λίγο πιο χοντρά: Δεν έχει σημασία που ο Λιγνάδης και με τη δικαστική βούλα είναι βιαστής παιδιών. Το πιο σημαντικό είναι ότι παραμένει ο εκλεκτός ενός συστήματος εξουσίας που μπορεί να μας εξασφαλίσει την επιβίωση ή ακόμη περισσότερο να μας ανεβάσει κοινωνικό σκαλοπάτι γα να ξεφύγουμε από τον ζόφο που βιώνουν οι περισσότεροι. Ετσι μπορεί να είναι βιαστής, όπως ο εφοπλιστής κλέφτης, ο πολιτικός καταχραστής και ο δικαστής επίορκος.
Κάπως έτσι διαμορφώνονται στη χώρα οι σχέσεις εξουσίας. Ετσι ακριβώς οι νόμοι δεν έχουν καμία σημασία (διότι τους έχει πάει κλωτσοπατινάδα το σύστημα) και η ψήφος μας έχει διολισθήσει σε ένα δούναι και λαβείν μεταξύ ανίσχυρων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και ισχυρών που μπορούν να τους βγάλουν στο ξέφωτο.
Με απλά ελληνικά αν δεν αποκατασταθεί η τάξη σε πυλώνες της δημοκρατίας, όπως η Δικαιοσύνη και η ενημέρωση, η χώρα θα παραμείνει εσαεί σε καθεστώς δουλοπαροικίας και θα πλέει σε έναν ωκεανό χρέους.
