Γράφει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου
Στην ευρεία αριστερή κουλτούρα υπάρχουν ωραίες και «πιασάρικες» εκφράσεις. Κάποιοι, μεταξύ των παραδοσιακών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αντλώντας από τη σχετική παράδοση, θεώρησαν, ότι η παράταξή τους ήταν «τέκνο της ανάγκης». Γι’ αυτό, συμπλήρωναν στον φαντασμικό κόσμο που τόσο τους συνεπαίρνει, ότι τους έφερε ο «λαός» στα πράγματα.
Αυτός βέβαια που πραγματικά τους «έκανε κυβέρνηση» ήταν ο Καμμένος ο οποίος, μέσω του ελαφρο-ακρο-δεξιού, εθνικιστικού και φιλορωσικού μορφώματος το οποίο διέσπασε επιτυχώς τη Νέα Δημοκρατία, προσέφερε στον Αλέξη Τσίπρα, την πλειοψηφία που τόσο χρειαζόταν. Ειδικά όταν εκδιώχτηκαν οι «σκληροπυρηνικοί» Λαφαζάνης, Βαρουφάκης κ.ά. μετά την υπογραφή του προδοτικού τρίτου μνημονίου.
Όλα αυτά είναι παρελθόν. Και θα παραμείνουν εκεί, μέχρις ότου τα ξεθάψουν οι ιστορικοί.
Παρελθόν θα ήταν και ο κ.Τσίπρας αν δεν του έστηναν οι ψηφοφόροι, στις εκλογές του 2019, την παγίδα του δεύτερου και πολύ ισχυρού κόμματος. Έχασε με μόλις 31,5% και με απώλεια μόλις 4 μονάδων από το ποσοστό του 2015, αφού είχε εφαρμόσει σκληρή μνημονιακή λιτότητα επί τέσσερα σκληρά χρόνια. Ανήκουστο!
Πλην όμως, το κόμμα του Τσίπρα ήταν τελικά «ώριμο τέκνο της οργής». Όταν οι πολίτες ξαναέκαναν τον λογαριασμό, όταν είδαν ότι ούτε ο Μητσοτάκης είχε μαγική συνταγή ολικής επαναφοράς και, κυρίως, όταν η πανδημία θύμισε σε όλους τι ακριβώς σημαίνει καταστροφή, έβαλαν στην άκρη τον συγκρουσιακό κόσμο του αριστερού Σύριζα.
Τι μένει από εκείνο το συνονθύλευμα;
Ο Πολάκης, ο Παππάς (Νίκος) και ο Στέφανος (Κασσελάκης). Οι υπόλοιποι δεν μετρούν και είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί επιμένουν και δεν πάνε να συναντήσουν τους συντρόφους τους που, με ειλικρίνεια και ρεαλισμό, μάζεψαν τα κουρέλια τους και συγκρότησαν τη Νέα Αριστερά.
Προφανώς, πιστεύουν ακόμη ότι μπορούν να πάρουν την περιουσία (κυρίως το κτίριο της Κουμουνδούρου), τα κειμήλια (Αυγή και σκευοφυλάκιο συμβόλων) αλλά και την πολύ σοβαρή κρατική επιχορήγηση.
Δεν θα ψιθύριζαν, σε διαφορετική περίπτωση, ότι «την άλλη εβδομάδα τον τελειώνουμε», με τόση βεβαιότητα και ζέση, αν δεν ήταν στη μέση το ταμείο.
Βεβαίως, αν είναι να τελειώσει κάποιος τον Κασσελάκη, αυτός θα είναι ο Πολάκης.
Ο τελευταίος κρίνει, προφανώς, όχι από μόνος του, ότι μπορεί να πάρει στην κάλπη ποσοστό καλύτερο από τους ψευτοκομμουνιστές του Σύριζα. Θα στηριχτεί στον ασυγκράτητο λαϊκισμό του τίμιου φωνακλά, ο οποίος θυμίζει κάτι από το παλιό ανατρεπτικό πράσινο, διαπρέπει ανάμεσα στις φυλές των γκροτέσκων ηθικολογικών καταγγελιών, μιμείται τα τραμπούκικα κομματίδια της άκρας αριστεράς και εύκολα θα φτιάξει δεσμούς με την εθνικολαϊκή ιδιαιτερότητα κάποιων παιδιών της Κρήτης.
Πλην όμως ο κ. Κασσελάκης είναι σκληρό καρύδι. Η μπογιά του περνά μια χαρά στους ψηφοφόρους του Σύριζα και, ακόμη περισσότερο, σε απέχοντες ή/και νεοφερμένους στις κάλπες. Σίγουρα τον λατρεύουν όσοι θαυμάζουν τη χαριτωμένη απειρία του και την απόσταση που συνεχώς παίρνει από το παλαιό πολύχρωμο κομματικό κατεστημένο.
Σε κάθε περίπτωση, οι τρέχουσες διαδικασίες στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο θυμίζουν ότι «ήταν κάποτε ο Σύριζα» αλλά δεν μπορούν, μέχρι στιγμής, να απαντήσουν στις απορίες, όσων απέμειναν, με τι ακριβώς θα μοιάζει ο Σύριζα μέχρι να γίνει –αν τελικά γίνει– το πολυθρύλητο Συνέδριο.
Όσοι πάντως πιστεύουν ότι αρκεί να γυρίσει ο Τσίπρας για να κερδίσουν ξανά την κυβέρνηση, καλά θα κάνουν να κοιτάξουν στην πλευρά της Ιστορίας. Μόνον δύο πρωθυπουργοί επέστρεψαν στην πρωθυπουργία: Βενιζέλος και Κωνσταντίνος Καραμανλής. Οι συνθήκες και τα όσα μεσολάβησαν είναι επίσης γνωστά.
