Γράφει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου
Ελπίζω οι μαθητές, τουλάχιστον την πρώτη μέρα, να κάνουν τη χάρη στον Πρωθυπουργό. Στις επόμενες μέρες, θα κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, αλλά δεν πιστεύω ότι θα αντέξουν για πολύ.
Σε τελευταία ανάλυση η απαγόρευση των κινητών είχε προβλεφθεί από την αείμνηστη Μαριέττα Γιαννάκου, ήδη από το 2006!
Απορώ πως ολόκληρος υπουργός Παιδείας, διακριθείς για τον εξηλεκτρονισμό της δημόσιας διοίκησης σε εποχές κοινωνικής απομόνωσης, δε ρώτησε την προκάτοχό του Δόμνα η οποία το είχε διευκρινίσει στη Βουλή σε απάντηση της εύλογης ανησυχίας του κ. Νατσιού από το «Νίκη», πριν έναν χρόνο!
Ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί χρειαζόταν να πάνε στο Μαξίμου τόσοι σπουδαίοι άνθρωποι, για κάτι που θα μπορούσε να το χειριστεί ο Γενικός Επιθεωρητής Μέσης Εκπαίδευσης. Μόνον για ντεκόρ του Πρωθυπουργού;
Είναι αλήθεια ότι τα παιδιά, όταν γυρνούν σπίτι, έχουν όλο τον χρόνο να τιτιβίσουν, να αναλύσουν τις δύσκολες αναρτήσεις στο insta, να συμμετάσχουν στις οικουμενικές γνώσεις του TikTok και να αναρτήσουν τις δικές τους σκέψεις και αναμνήσεις στο Facebook.
Από την άλλη, ένας μαθητής, σε μια τηλεόραση, είπε ότι οι μαθητές χρησιμοποιούν –«χαζεύουν»- τα κινητά όταν βαριούνται το μάθημα ή, ίσως, να είπε «όταν ο καθηγητής είναι βαρετός».
Είναι κι αυτό ένα θέμα. Αν το μάθημα είναι ανούσιο, δεν περνά η ώρα. Αν ο διδάσκων δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τους διδασκομένους, εκνευρίζεται ο διδασκόμενος και ξεσπά στο κινητό του, που έχει γίνει απαραίτητο «μόριο» της ύπαρξής του. Αν ο μαθητής πιστεύει πως όλα αυτά δε θα έχουν καμία χρησιμότητα ποτέ στη ζωή του και αν ποτέ βρει ενδιαφέρον για κάποια από αυτά θα χρειαστεί να τα διαβάσει εξαρχής. Αν, τέλος πάντων, δεν περιλαμβάνονται στην ύλη του φροντιστηρίου, τότε… ευτυχώς που υπάρχουν τα πολυεργαλεία που από συνήθεια τα αποκαλούμε ακόμη κινητά τηλέφωνα.
Από το 2006 είχε προβλεφθεί να μη χρησιμοποιούνται στην τάξη εξωσχολικά μηχανήματα. Προτού, δηλαδή, αναδειχθούν τα έξυπνα τηλέφωνα σε ρυθμιστή των διαπροσωπικών μας σχέσεων. Προτού κατακλυστεί η ζωή όλων (και βεβαίως των νέων ανθρώπων) από τον κόσμο των σόσιαλ. Τα οποία, ας το σημειώσουμε κι αυτό, μάλλον ως αντικοινωνικά μέσα έχουν καθιερωθεί, παρά ως φιλοεκπαιδευτικά.
Είμαι βέβαιος ότι στο σπίτι, η μητέρα και ο πατέρας έχουν πάντοτε κάτι ενδιαφέρον να συζητήσουν μεταξύ τους και με τα παιδιά τους και αφήνουν πάντοτε στις τσάντες τους τα κινητά όταν κάθονται στο τραπέζι.
Όσο σίγουρος είμαι ότι οι μόνες στιγμές που δε μιλούν μεταξύ τους τα μέλη της καλής μας ελληνικής οικογένειας είναι όταν είναι βυθίζονται στην ανάγνωση κάποιοι βιβλίου.
Όσο ακόμη πιο σίγουρος είμαι ότι τα κινητά τα χρησιμοποιούν μόνον για να διευκρινίσουν κάποιες άγνωστες λέξεις που μπορεί να χώνονται στους βαθυστόχαστους διαλόγους των αγαπημένων οικογενειακών σήριαλ της ελληνικής τηλεόρασης.
Σιγά μη λυθούν όλα τούτα επειδή θα αποβληθεί ο μαθητής που θα έχει βγάλει το τηλέφωνο από την τσάντα του για να μάθει αν η μαμά του, τού έφτιαξε ό,τι τής ζήτησε, γιατί αλλιώς θα πάρει κάτι τις πριν επιστρέψει στην οικογενειακή φωλέα.
Σίγουρα πάντως, στα φροντιστήρια τα κινητά δεν τα χρησιμοποιούν εν ώρα μαθήματος.
Όλα τα έχουμε μια χαρά καμωμένα σ’ αυτήν τη χώρα, τα «κινητά» μας μάραναν…
