Γράφει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου
Επιλέγω την, πολύ κατάλληλη, έκφραση «νισάφι» προς τιμήν της ελληνο-τουρκικής συνάντησης για να θυμίσω ότι η χώρα ετούτη πρέπει, κάποτε, να ταιριάξει το σήμερα με το αύριο και να αφήσει πίσω της το χειρότερο ψες. Η κατάληψη δημόσιας περιουσίας προς ίδιο συμφέρον είναι ένα από όσα άφησε πίσω του ο παλαιο-πασοκισμός. Ο οποίος θα είχε πνεύσει τα λοίσθια προ πολλού, αν δεν τον είχε καβαλήσει μέχρι την πρωθυπουργία ο Τσίπρας.
Όταν λίγοι ιδιοποιούνται δια της καταλήψεως την περιουσία των πολλών καταργώντας τη δημόσια συγκοινωνία κάτι δεν πάει καλά στη χώρα. Υπέθετα ότι ψηφίσαμε νόμους ώστε να διασφαλίζεται η ελάχιστη υπηρεσία, ειδικά στο δημόσιο δίκτυο συγκοινωνιών. Εις μάτην. Επιβεβαιώνεται ότι για τους συνδικάλες δεν μετράμε δράμι επειδή έχουν γραμμένη καταλλήλως τη Δημοκρατία και τους Νόμους της.
Πρόκειται επιπλέον για σουρεαλιστική κατάσταση. Οι κάνθαροι του κρατισμού δεν μπορούν πλέον να κινήσουν τα πλοκάμια τους, γιατί είναι ξεδοντιασμένοι και στην κοινωνία και στην κάλπη. Αλλά και τυπικά δεν τους πέφτει λόγος για την (υποχρεωτική μάλιστα) ενσωμάτωση του ενωσιακού-ευρωπαϊκού εργασιακού πλαισίου στα ζητήματα του ιδιωτικού τομέα. Συζητήσεις μπορούμε να κάνουμε, γι’ αυτό υπάρχει αντιπολίτευση στη Βουλή, αλλά κανείς δεν θέλει να θέλει να καταργούνται οι συγκοινωνίες με το «έτσι-θέλω».
Πάμε και στην ουσία δύο βασικών ρυθμίσεων που φέρνει στη Βουλή ο Αδωνις. Πρώτη η νομιμοποίηση εργασίας πέραν του οκτάωρου όπως θα το επιλέξει ο εργαζόμενος, προφανώς ανάλογα με τις ανάγκες του. Η απόλυτη απαγόρευση που θέλουν οι «αριστεροί» έχει μόνον μια εξήγηση: προστατεύει τη μαύρη οικονομία, άρα και πιθανή υπερεκμετάλλευση, την ανασφάλιστη εργασία, άρα λιγότερη σύνταξη, το φθηνότερο κόστος για τα αφεντικά και τελικά τη φοροδιαφυγή.
Δεύτερο ζήτημα, η επαναφορά της αυτόματης ωρίμανσης των συμβατικών μισθών. Ειδικά επειδή αυτό γίνεται προτού διανύσουμε τέσσερα τρίμηνα με την ανεργία κάτω από 10% θα περίμενε κανείς να «ενθουσιάσει» τον κόσμο της εργασίας. Αφήστε ότι κοντά ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι με τον βασικό ωφελούνται άμεσα και δεν χρειάζεται να περιμένουν. Όχι, λένε οι ακραίοι που κρατούν και τα κλειδιά των συγκοινωνιών. Μόνη εξήγηση που έδωσαν είναι ότι προβλέπεται η επαναφορά της ρύθμισης αν η ανεργία περάσει πάνω από το όριο αυτό για το ίδιο χρονικό διάστημα. Δεν «διασχίζει» το μυαλό τους, που θα έλεγε και η Αχτσιόγλου, ότι αν αυτό συμβεί, θα μπορούν, τότε, μετά το 2027, να αντιδράσουν. Γιατί να μη δεχτούμε, σήμερα, έναν τόσο θετικό συμβιβασμό; Γιατί να μην κερδίσουν οι εργαζόμενοι πρόσθετα χρήματα;
Τρίτο θέμα, που όσο το θυμάμαι δεν λέει να λυθεί με την απλή λογική. Ένα συνδικάτο μπορεί να κηρύξει απεργία, δεν μπορεί να υποχρεώσει όμως τους εργαζομένους να μην πάνε στη δουλειά τους. Υποτίθεται πως και παλαιότερα αν κάποιοι ήθελαν να δουλέψουν, μπορούσαν. Στην πράξη, όμω,ς κινδύνευαν πολλαπλώς. Με την νέα ρύθμιση αυτό το συνταγματικό δικαίωμά τους, προφυλάσσεται αποφασιστικά. Όχι, λένε οι συνδικάλες, θα κάνουν όλοι ό,τι τους πούμε και δεν χρειάζεται να πείσουμε κανέναν.
Χάνουμε χρόνο και λόγια. Τα πάντα γίνονται χυλός για πολιτική εκμετάλλευση. Με την αναταραχή που φέρνει ο Κασσελάκης στον Σύριζα, οι ακραίοι της δήθεν αριστεράς ήθελαν, χθες, να μας πείσουν ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν μπορεί, όσο κι αν μας διαβεβαιώνει για το αντίθετο, να προστατεύσει την πρόοδο και την κοινή λογική. Αν και όσο το καταφέρνουν τόσο μειώνεται η αξία των ιδεών που γέμισαν την κάλπη του 41%.
