Γράφει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου
Έχουν διοργανωθεί εννέα εκλογές για τη Βουλή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ευτύχησα να έχω ψηφίσει σε όλες και, «πρώτα ο Θεός», θα εκφραστώ και στη δεκάτη.
Τέσσερις απ’ αυτές τις κέρδισε η ΝΔ, άλλες τέσσερις το ΠΑΣΟΚ και μια ο Σύριζα του Τσίπρα.
Η ΝΔ κέρδισε με διαφορά κοντά στις 10 μονάδες τις δύο και κάτω από 5 μονάδες τις άλλες δύο.
Το Πασόκ κέρδισε με σχεδόν 10 μονάδες μόνον το 1981 και κάτω από 5 τις άλλες τρεις.
Ο Τσίπρας ήταν μπροστά 4 μονάδες, το 2014.
Ήταν η μόνη φορά που ο λαϊκισμός ο φανερο-κρυφο-αντι-ευρωπαϊσμός κτύπησε «κόκκινο».
Εφέτος θα είναι η δεύτερη. Λιγότερο επικίνδυνη όμως (κι ευτυχώς…) από εκείνη τη συγκυρία.
Μην ξεχνάμε ότι το αντι-ευρωπαϊκό λαϊκό συναίσθημα είχε φουσκώσει επικίνδυνα. Η πραγματική ορμή του φάνηκε όταν εκδηλώθηκε στο δημοψήφισμα του 2015, όταν το «ΟΧΙ», που το υποστήριξαν όλοι οι αριστερο-δεξιο-ακραίοι που κέρδισαν τον «παράδεισο» της ψήφου 3 εκατομμυρίων 558 χιλιάδων και 450 πολιτών. Εμείς, οι νουνεχείς μείναμε ως άδουσες ψυχές στο Purgatorium και ο Τσίπρας βούλιαξε στα καζάνια της Κολάσεως.
Τότε, 6/10 ψηφοφόροι μεταξύ των 5,8 εκατομμυρίων Ελληνίδων και Ελλήνων είπαν «να πάνε να γαμ….ν» οι Ευρωπαίοι. Χωρίς διακρίσεις: ηγέτες, τεχνοκράτες αλλά και πολίτες. Όσοι δηλαδή, εκεί έξω στας Ευρώπας, δεν έβλεπαν με «καλό» μάτι τις αψίκορες αντιστάσεις «μας».
Η Ευρώπη, δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ένωση, κινδύνευσε πολλάκις εκείνα τα χρόνια να πάθει τεράστια ζημιά εξαιτίας της άρνησης αυτής εδώ της ωραίας χώρας να κάνει ό,τι απαιτούσαν οι περιστάσεις.
Εκείνη την εποχή, η πολλαπλή κρίση, που ξεκίνησε από την Αμερική, διαδόθηκε λόγω αδυναμιών του τραπεζικού ευρωσυστήματος και έφερε στο επίκεντρο την καταρρέουσα δημοσιονομικώς Ελλάδα. Οι «θεραπείες» που μας επιβλήθηκαν, τα μεταναστευτικά ρεύματα, η ισλαμική τρομοκρατία, η αποσκίρτηση της Βρετανίας και οι φόβοι της πανδημίας έφεραν τους αμφισβητίες της ίδιας της Ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης στον πολιτικό αφρό.
Με δύο λόγια, οι ακραίοι αντιευρωπαϊστές έχουν μια ανεπανάληπτη ευκαιρία να επηρεάσουν ακόμη περισσότερο τα ευρωπαϊκά πράγματα. Ήδη, σε αριθμό εντυπωσιακό, κόμματα που εκφράζουν αυτό το πολύ παλαιό ρεύμα στην ευρωπαϊκή πολιτική, βρίσκονται είτε εντός, είτε δίπλα στις κυβερνώσεις πλειοψηφίες ή διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στην αντιπολίτευση.
Στην Ελλάδα, το εμπόδιο στην επικίνδυνη διεύρυνση της επιρροής αυτού του ρεύματος είναι η Νέα Δημοκρατία και ο σχηματισμός Λοβέρδου.
Εν τινι μέτρω, το Πασόκ και ο Σύριζα όταν δεν ασχολούνται με την ανελέητη μεταξύ τους διαμάχη.
Χωρίς να αμφισβητούν την ίδια την ενωσιακή πορεία, οι ίδιες οι φιλο-ευρωπαϊκές δυνάμεις δεν δείχνουν διατεθειμένες να υποστηρίξουν κοινές, εθνικές, θέσεις για τα επόμενα βήματα της Ελλάδας στην Ευρώπη.
Παρά ταύτα, με κάποιο τρόπο, κάποια στιγμή πρέπει να γίνει αυτή η συζήτηση.
Τι στόχους έχει η Ελλάδα μέσα στην Ένωση; Πώς βλέπουμε εμείς το άμεσο μέλλον της ίδιας της Ευρώπης; Τι πρέπει να υποστηρίζουν οι Ελληνίδες και Έλληνες ευρωβουλευτές που θα στείλουμε στην προς εκλογήν Ευρωβουλή;
Επιβάλλεται να γίνει στη Βουλή, εδώ, στην Αθήνα, μια συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών με πρώτο εισηγητή τον Πρωθυπουργό.
Σίγουρα θα έχει μικρότερη απήχηση στις πρωινές και μεσημεριανές τηλε-«συζητήσεις». Σίγουρα θα κοροϊδέψουν τα «ποντίκια» του Χ. Σίγουρα θα γραφτούν διαπρεπείς συνδονιάδες «αποκαλύψεων» στο face-το-book.
Υπάρχουν όμως και σοβαροί, δικαίως ανησυχούντες από την τροπή που λαμβάνει η προεκλογική «κόντρα», τις ανούσιες ανταλλαγές «πυρών» και τη φιλαυτία που διαχέεται από όσους θέλουν να κυβερνήσουν με τα σποτάκια στο κινεζο-κατευθυνόμενο τικ-τοκ.
Υπάρχουν και αυτοί που κρατούν την Ελλάδα όρθια, πλήρωσαν και πληρώνουν πανάκριβα την παραμονή μας στην ευρωπαϊκή συμμαχία και θέλουν τους πολιτικούς μας να μιλήσουν «για την Ευρώπη ρε γαμώτο»…
Ας κάνει, το ανώτατο πολιτικό προσωπικό, αυτή τη σοβαρή δουλειά για μια πολύ σοβαρή υπόθεση.
Κι ας μην τρώγεται…
