Γράφει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου
Είναι διασκεδαστικά όσα συμβαίνουν στην προεκλογική καμπάνια για την προεδρία τηυ κόμματος της μείζονος αντιπολίτευσης; Ούτε καν! Είναι αδιάφορα. Άντε και, υπό προϋποθέσεις, επικίνδυνα. Δεν φταίει γι αυτό ο «υποψήφιος Στέφανος», ο οποίος βρίσκει συνεχώς νέα «καραγκοζιλίκια» για να τραβήξει το ενδιαφέρον των λούμπεν οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε ο «σ. Παππάς» που θέλει να «σβήσει» τη δικαστική καταδίκη για βαρύτατα παραπτώματα, ειδικά για υπουργό, μέσω ψηφοσυλλεκτικής εσωκομματικής διαδικασίας. Ούτε καν ο Τζουμάκας, κυρίως λόγω διαρκούς ακαταλόγιστου.
Ουσιαστικά φταίνε οι άλλοι δύο υποψήφιοι. Κυρίως επειδή δεν λένε τίποτε που να είναι πραγματικά ενδιαφέρον για όλους μας. Ακόμη χειρότερα, δεν λένε τίποτε πραγματικά «ριζοσπαστικό». Τουλάχιστον για όσα θέλουν να επιτύχουν στον πολιτικό χώρο που αυτοαποκαλείται συνασπισμός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ και τα λοιπά και τα λοιπά… Αντε μετά να μιλήσουν με τόλμη και νεωτερικότητα για τις ζωές των ανθρώπων της χώρας που ζούμε, των προκλήσεων για την οικονομία που μας θρέφει, των διεθνών σχέσεων που μας προστατεύουν μέσα στον Κόσμο.
Η τοποθέτηση Τσακαλώτου, που ξεχώρισε μέχρι στιγμής, είναι η «συγγνώμη από όλους» που ζήτησε για την προσβολή Κασσελάκη-Αποστολάκη με το σποτάκι από τη Μακρόνησο. Εντάξει, ο «με λένε Στέφανο» δεν έχει διαβάσει τον Λοιμό του Αντρέα Φραγκιά και μάλλον δεν έχει δει τα Πέτρινα Χρόνια του Βούλγαρη. Αλλιώς δεν θα επιχειρούσε το αδιανόητο, ειδικά για κάποιον που θέλει να κερδίσει τους «αντιδεξιούς» ψηφοφόρους. Εκτός αν σκοπός όσων τον στηρίζουν είναι να βάλουν στο χέρι έναν «σχεδόν έτοιμο» μηχανισμό εξουσίας εναντίον του Μητσοτάκη, αλλά αυτό είναι μια, διαφορετικού διαμετρήματος, σκοτεινή ιστορία.
Αντιστοίχως, η αφωνία Αχτσιόγλου όταν της ζητήθηκε να σχολιάσει την ανίερη χολυγουντιανική αποκοτιά του Στέφανου, μαρτυρά φόβο και όχι απαξιωτική αδιαφορία. Ξέρει κάτι η σίγουρη αυριανή πρόεδρος του Σύριζα; Γιατί δεν μιλά;
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κι επειδή, μέσα στην εθνική τραγωδία που αντιμετωπίζουμε, ελάχιστη σημασία έχουν όλα τούτα, το αυθόρμητο συμπέρασμα που προκύπτει είναι το ακόλουθο: η ομάδα των ακατάλληλων που «κυβέρνησαν» στην πιο ακατάλληλη στιγμή, λένε μεταξύ τους ένα «ήταν κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ» και ετοιμάζονται να πάνε παρακάτω. Πού παρακάτω; Όπου τους βγάλει. Μπορεί να διασπαστούν, μπορεί και όχι, μικρή σημασία έχει. Αν όχι για εκείνους, σίγουρα για εμάς τους υπόλοιπους.
Υπάρχει όμως κάτι που αξίζει να το προσέξουμε. Κάτι που μας κόστισε ήδη πολύ ακριβά. Αν η συνοχή του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να «απειλείται» από έναν τοσοδούλι και ασυνάρτητο Κασσελάκη, γιατί αυτό δείχνει ο πανικός που επικρατεί στις τάξεις των στελεχών του, τότε κάτι δεν πάει καλά με το συγκεκριμένο κόμμα. Κι αν κάποιος έχει κάποια ευθύνη γι αυτή την κατάσταση είναι σίγουρα ο αλησμόνητος κ. Τσίπρας. Ισως τελικά γι αυτό κατάπιε τον αμίλητο…
