Του Μάνου Οικονομίδη
Ήταν λες και η Ιστορία παραμέρισε, για να επιτρέψει σε ένα ζαλισμένο έθνος να τον ακούσει. Το προνόμιο “να ακούγεσαι”, άλλωστε, δεν το έχουν πολλοί. Ούτε στην πολιτική, ούτε στη ζωή συνολικά. Ο Κώστας Καραμανλής ανήκει στους φέροντες τη δωρεά της ρητορικής καθήλωσης. Σε παρακινεί να τον ακούσεις, ανεξαρτήτως αν τον συμπαθείς. Ο φυσικός κληρονόμος μιας σχολής ηθικών προτεραιοτήτων, που δεν συχνάζει πλέον εύκολα στην Ελλάδα της “διαρκούς κρίσης”, από το 2009 μέχρι και σήμερα. Από την ημέρα δηλαδή που ο ίδιος παρέδωσε τα ηνία της εξουσίας.
Μιλώντας ως υποσυνείδητο σημείο αναφοράς για μια πλατιά κοινωνική πλειοψηφία, πιθανότατα διευρυμένη ακόμη και σε σχέση με τη συμμαχία “του φωτός”, που το 2004 σήκωσε 3,5 εκατομμύρια Έλληνες από τον καναπέ τους, για να φτάσουν στην κάλπη και να τον ψηφίσουν. Με την προσδοκία να δρομολογήσει την απαλλαγή της Ελλάδας από το σύστημα ΠΑΣΟΚ. Από το διεφθαρμένο και εθνοκτόνο “σύστημα Σημίτη”, τους ταχυδρόμους της εθνικής υποτέλειας, με τη σημαία που πήρε ο αέρας στα Ίμια, με τη μεγαλύτερη εν καιρώ ειρήνης αναδιανομή πλούτου σε βάρος των μη προνομιούχων, μέσω του ατιμώρητου σκανδάλου του Χρηματιστηρίου, με την αλλοίωση του dna άσκησης της εξουσίας, με τη διαφθορά να προσλαμβάνει αποτύπωμα καθημερινότητας, και τη διαπλοκή να αλλοιώνει τον πυρήνα της ηθικής υπεροχής της Δημοκρατίας και του Κοινοβουλευτισμού.
Και πόσα ακόμη… Κανένας Πρωθυπουργός στα χρόνια της Μεταπολίτευσης δεν πολεμήθηκε όσο ο Κώστας Καραμανλής. Τόσο πρόστυχα, ξεδιάντροπα και με πεισματική εμμονή, στα όρια του απωθημένου, από “συστήματα” εντός και εκτός χώρας. Εκείνος, επέλεξε να αρχίσει η γενιά του, με τον ίδιο. Και να αφιερώσει στο μέλλον ένα υπόδειγμα προσωπικής αξιοπρέπειας, χωρίς να αναζητεί δικαίωση, χωρίς να γκρινιάζει, χωρίς να υπονομεύει, χωρίς να ιντριγκάρει, χωρίς να ραδιουργεί. Άφησε τον εαυτό του, στην κρίση των πολιτών.
Εκείνοι άλλωστε, ήταν πάντοτε, η μοναδική δύναμή του, όπως είχε παραδεχθεί μέσα από την καρδιά του το βράδυ των εκλογών του “λεφτά υπάρχουν”, το 2009. Και εκείνοι, δεν τον ξέχασαν…
Η ομιλία του στην εκδήλωση της “Παναθηναϊκής” για την Ελλάδα και την Ευρώπη στη σημερινή συγκυρία, με οπτική μέλλοντος, ήταν ένα “κέντημα” μανιφέστου αρχών και θέσεων. Έκλεισε ηθικές και ψυχολογικές εκκρεμότητες, που κάθε… κανονικός Έλληνας έχει, με τον θλιβερό ρόλο της σημερινής Ευρώπης, με την εξοργιστική παραβατικότητα της Τουρκίας, με τις αυταπάτες του πέραν του Ατλαντικού “μεγάλου συμμάχου”, με την έννοια του εθνικού συμφέροντος, της εθνικής ευθύνης, της συνείδησης.
Μίλησε για τον “ελέφαντα στο δωμάτιο”. Την απειλητική υποβάθμιση της ποιότητας της Δημοκρατίας στην τρέχουσα ιστορική συγκυρία, με τη διπλή αφετηρία της επικράτησης στα ΜΜΕ συνθηκών “ολοκληρωτισμού” και ποινικοποίησης της διαφορετικής γνώμης, και της συρρίκνωσης της κοινωνικής συνοχής, που απειλεί να διαμορφώσει συνθήκες ατροφικής, αν όχι ακρωτηριασμένης συλλογικότητας στο κοινωνικό υποκείμενο.
Παραφράζοντας τον στρατηγό Ντε Γκολ, επανέφερε στην τρέχουσα αφήγηση του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι τη “συγκεκριμένη ιδέα που έχουμε για την Ελλάδα μας”. Για την Ευρώπη μας.
Και για εσάς, έχουμε μια συγκεκριμένη ιδέα, κύριε πρόεδρε. Αυτός ήταν πάντα. Και το ξέρουν όλοι. Το πρόσωπο στον καθρέφτη της εθνικής αξιοπρέπειας…
