Αν παρακολουθήσει κανείς προσεκτικά την… αίσθηση του χιούμορ που διακρίνει την Ιστορία, θα διαπιστώσει ότι πρόκειται πράγματι για… κατεργάρα γυναίκα. Έχοντας τον τρόπο της να λέει τα πάντα, χωρίς να έχει εκστομίσει ούτε μισή φράση.
Η διασταύρωση των διαδρομών του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη αποτελεί ηχηρό, εμβληματικό παράδειγμα. Με τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ να φεύγει από τη ζωή σαν σήμερα, στις 23 Ιουνίου του 1996, όταν ο διάδοχός του στην πρωθυπουργία και μετέπειτα στην ηγεσία του Κινήματος, είχε… γενέθλια, συμπληρώνοντας τα 60 χρόνια του.
Ανδρέας και Σημίτης υπήρξαν ένα αταίριαστο δίδυμο, το τανγκό των οποίων χάρισε στο ΠΑΣΟΚ μια αδιασάλευτη πολιτική ηγεμονία στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, αποχρώσες ενδείξεις της οποίας φτάνουν ως τις μέρες μας, αν σκεφτεί κανείς πόσοι… θέλουν να μοιάσουν στον Ανδρέα Παπανδρέου, διεκδικώντας και… καταλαμβάνοντας την εξουσία, και από την άλλη πόσα “παιδιά” του Κώστα Σημίτη βρίσκονται σε καίρια πόστα του δημοσίου βίου, επηρεάζοντας καθοριστικά τις εξελίξεις.
Ο Κώστας Σημίτης δεν ήταν απλά ο διάδοχος του Ανδρέα σε κόμμα και εξουσία. Ήταν το αντίπαλο δέος, όσο φυσικά μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος κάτι τέτοιο για τον εαυτό του, στην εποχή της απόλυτης παντοδυναμίας του γιου του Γέρου της Δημοκρατίας. Και εκείνος που διεκδικούσε τον χαρακτηρισμό “συνιδρυτής” του ΠΑΣΟΚ.
Ήταν ο “δεξιούλης”, όπως λέγεται ότι τον αποκαλούσε ο Ανδρέας, φορέας μιας διαφορετικής προσέγγισης, λογικής και νοοτροπίας για τον Σοσιαλισμό και τη Δημοκρατία, που στα χρόνια της πρωθυπουργίας του, έβλεπε και άκουγε να τον αποκαλούν “εκσυγχρονιστή”.
Ο Κώστας Σημίτης ήταν η “μετριοπαθής” συνιστώσα ενός Κινήματος που στηρίχτηκε, περίπου γονιδιακά, στις ακρότητες, τα άκρα και τον λαϊκισμό. Ακριβώς όπως η ιδιοσυγκρασία του ιδρυτή του υπήρξε θυελλώδης και διόλου διαχειρίσιμη.
Ενώ ο Σημίτης, που γίνεται σήμερα 88 ετών, υπήρξε απολύτως… συμβιωτικός για το σύστημα. Η δική του πρωθυπουργία λειτούργησε ως μεγάλος επιταχυντής για την εθνική χρεοκοπία. Η οποία φυσικά ξεκίνησε στα χρόνια του λαϊκισμού. Του… πρώιμου ΠΑΣΟΚ. Στα χρόνια του Ανδρέα.
Του Μάνου Οικονομίδη
