Γράφει ο Άρης Πορτοσάλτε
Μητσοτάκης μόνος στη Διακυβέρνηση, με αντίπαλο τον εαυτό του, περιμένει. Να συγκροτηθεί, ξανά, Αξ. Αντιπολίτευση. Να φτιαχτεί το προϊόν. Η συσκευασία ή το περιεχόμενο; Ένα από τα δυό και τα δύο, δεν είναι σαφές προς το παρόν. Η απάντηση καθώς θα περνά ο χρόνος. Για την παρασκευή εργάζονται και εξωτερικοί, εκτός ΣΥΡΙΖΑ, αρωγοί, που επιθυμούν, προφανώς, να συμβάλλουν στην ευδοκίμησή του…
Έως τότε ο Μητσοτάκης αναμετράται με τον εαυτό του, μπροστά σε απαιτητικό κοινό. Κρίνεται, ο ίδιος και η κυβέρνησή του, με τη δέουσα σοβαρότητα, κάποτε ίσως με παραπάνω αυστηρότητα. Αξιολογείται για την πολιτική του και τη διαχειριστική του ικανότητα. Ο Μητσοτάκης κυβερνά επεκτατικά. Εάν όπως εκτιμάται, κινηθεί εντός πλαισίου πολιτικών Σοσιαλδημοκρατίας θα εγκλωβίσει περαιτέρω τους αντιπάλους του. Θα τους έχει στερήσει ζωτικό χώρο κερδίζοντας μέρος της κοινής γνώμης που εντάσσει τον εαυτό της προς τη λογική Αριστερά.
Προς το πεδίο του Πρωθυπουργού θα περίμενε κανείς, λογικά, να κινηθούν οι βασικοί του αντίπαλοι. Εκτός κι αν καταληφθούν από την υστερία του λαϊκισμού, στην οποίο έχουν, αναμφίβολα, το συγκριτικό πλεονέκτημα.
Παρατηρώντας την αγωνιώδη απελπισία στον ΣΥΡΙΖΑ: Οι εκλογικοί προβολείς φώτισαν τη σκοτεινιά της Κουμουνδούρου. Ο Στ. Κασσελάκης προκάλεσε κυματισμό στα βαλτώδη κομματικά νερά. Είναι αλήθεια πως χωρίς την παρουσία του πρωτεύσαντα λαμπερού Κασσελάκη, δεν θα έπαιρνε κανείς είδηση τις εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι κομματικοί μένουν πρωταγωνιστές ή θεατές στο γνωστό δράμα της Αριστεράς με διασπάσεις και λοιπά, οι ψηφοφόροι απολαμβάνουν μια κάποια αναπτέρωση του ηθικού. Για το ευρύτερο κοινό, πέρα από τη στιγμιαία λάμψη τίποτε άλλο δεν μαγνητίζει, αυτή τη στιγμή, από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ψαγμένοι ψηφοφόροι Μητσοτάκη ασκούν, πολύ σωστά, κριτική στην κυβέρνηση. Απαιτούν μεγαλύτερη προσήλωση από τους υπουργούς, τολμηρές μεταρρυθμίσεις, σύγχρονη διακυβέρνηση με λογοδοσία, ποιοτικό άλμα. Και έως σήμερα, μετά τον θρίαμβο του Ιουνίου, εικόνα κυβέρνησης με αυτά τα χαρακτηριστικά δεν έχουν, ακόμη, αντικρίσει. Η Κυβέρνηση παλεύει, αλλά δεν ικανοποιεί. Της παρέχεται λίγος χρόνος, ώστε συνερχόμενη από τις καλοκαιρινές αναποδιές να κάνει τα δύσκολα που τις ζητούνται.
Μεταξύ μας, η επικαιρότητα πάλι γύρω από τον Μητσοτάκη περιστρέφεται. Εκ των πραγμάτων. Γιατί εκεί υπάρχει περιεχόμενο. Αυτό που δεν συναντάς ούτε στον φωτεινό Κασσελάκη, ούτε στο χαμόγελο, που πολύ πρόσφατα ενσωμάτωσε για τον εαυτό της η Αχτσιόγλου. Στον ΣΥΡΙΖΑ έτρεξαν οι άνθρωποι να ψηφίσουν, χωρίς στην ουσία να ξέρουν τι ψηφίζουν. Μόνο πρόσωπα έχουν να επιλέξουν. Στα αλήθεια, αν ρωτήσεις τους ψηφοφόρους δεν θα ξέρουν να πουν τι λένε οι υποψήφιοι για την Προεδρία.
Κοινοτοπίες, γενικολογίες, σε κάποιες περιπτώσεις και αφέλειες. Με τέτοιο περιεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να επιστρέψει στην εξουσία δύσκολο. Ακόμη και μια αποτυχημένη, απευκταία προφανώς, εξέλιξη για την κυβέρνηση Μητσοτάκη αδύνατον να κάνει το γενικό κοινό να αναζητήσει σωσίβιο από έναν ΣΥΡΙΖΑ με το σημερινό του περιεχόμενο.
Δεν αρκεί μόνο η δυσαρέσκεια για να κάνει ελκυστικό ένα πολιτικό προϊόν, όπως το κόμμα της Αξ. Αντιπολίτευσης. Η διαχειριστική ανεπάρκεια συνοδεύεται από την έλλειψη πολιτικής. Λογικά το κενό θα πληρωθεί με το χρόνο κι αφού επέλθει η ηρεμία μετά τις εκλογές. Το ενδεχόμενο της διάσπασης προβάλλει σθεναρά και οι όποιες προβλέψεις στην παρούσα φάση είναι μάλλον έωλες, στερούνται βάσης. Οπότε ας περιμένουμε.
Το πολιτικό παιχνίδι το καθορίζει ο Πρωθυπουργός. Δεν σημαίνει ότι ενθουσιάζει όλους τους παράγοντες της κοινωνίας. Υπάρχουν εκείνοι που τον προτιμούν, άλλοι που δεν τον προτιμούν και τον παρακολουθούν από μακριά. Κι ο ίδιος όπως φαίνεται κρατά τις δικές του διακριτικές αποστάσεις.
Κασσελάκης ή Αχτσιόγλου; Δεν γίναμε σοφότεροι για τις απόψεις τους. Δεν κάνουν τη διαφορά μέχρι τη στιγμή που θα αποφασίσουν να δείξουν τι θέλουν να κάνουν, να πουν πως θα το κάνουν.
Έως τότε Μητσοτάκης χωρίς πολιτικό αντίπαλο…
