Γράφει ο Άρης Πορτοσάλτε
Ο Πρωθυπουργός της Βρετανίας «χάθηκε» κάτω από το βάρος της Ιστορίας! Άφησε τον εαυτό του ακάλυπτο στη διαχείριση ενός θέματος με παγκόσμιο ενδιαφέρον, όπως είναι τα Γλυπτά του Παρθενώνα και τελικά «κατάφερε» να εκτεθεί διεθνώς.
Αντιμέτωπος ήδη με πολιτική κρίση εντός της βρετανικής πολιτικής σκηνής ο Ρ. Σούνακ, διέπραξε διπλωματικό ατόπημα που όχι δεν συναντάται, αλλά θεωρείται αδιανόητο για κράτη, ηγετικά του πλανήτη, όπως είναι η Βρετανία.
Η σκέψη και μόνο να ακυρώσει προγραμματισμένη, από καιρό μέσω των διπλωματικών υπηρεσιών, συνάντηση σε επίπεδο Πρωθυπουργών αλλά και στη συνέχεια να την υλοποιήσει, αρνούμενος να υποδεχθεί τον Κ. Μητσοτάκη, φανερώνει σύγχυση κι αδυναμία στην αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων για τον Βρετανό Πρωθυπουργό.
Οπωσδήποτε η έκβαση της επίσημης επίσκεψης Μητσοτάκη δεν μπορεί να είναι διόλου ευχάριστη και για τον Έλληνα Πρωθυπουργό. Η Ελλάδα και η Βρετανία δεν είναι «τυχαία» κράτη στη διαδρομή των αιώνων. Διαπνέονται από κοινά δημοκρατικά ιδεώδη, συνδέονται με ακατάλυτους δεσμούς και πορεύονται στα ίδια ιστορικά μονοπάτια μπροστά στις καλές στιγμές αλλά και σε ταραχώδεις και επικίνδυνους καιρούς.
Μόλις το περασμένο Σάββατο 25 Νοεμβρίου, τιμήθηκε η κορυφαία αντιστασιακή πράξη κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής, η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, το 1942. Συμμετείχαν ο ΕΛΑΣ, ο ΕΔΕΣ υπό τον συντονισμό Βρετανών αξιωματικών που οργάνωσαν το κορυφαίο σαμποτάζ κατά του γερμανικού στρατού κατοχής στην Ελλάδα.
Μιλώντας για τις Ελληνοβρετανικές σχέσεις δεν μπορεί να μην υπομνησθεί ο πρωταγωνιστικός ρόλος της Βρετανίας στην απελευθέρωση της Ελλάδας από τον οθωμανικό ζυγό, με τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου το 1827.
Στο διάβα της Ιστορίας συναντώνται και σκοτεινές στιγμές. Η κλοπή των Γλυπτών του Παρθενώνα από τον Λόρδο Έλγιν, κατόπιν άδειας που εξασφάλισε από τον Οθωμανό σουλτάνο και τα οποία στη συνέχεια χρεοκοπημένος πια, πούλησε στο περίφημο Βρετανικό Μουσείο είναι μια τέτοια μαύρη σελίδα.
Ο αντίκτυπος της φτάνει έως τις ημέρες μας. Είναι ένα θέμα σαν αγκάθι στην καρδιά των Ελλήνων και κάτι σαν γροθιά στο στομάχι των πολιτισμένων Βρετανών πολιτών. Αναγνωρίζεται πλέον το δίκιο των Ελλήνων στο αίτημα της επανένωσης των Γλυπτών του Παρθενώνα στο νέο Μουσείο Ακροπόλεως ως μια Παγκόσμια Κληρονομιά που ξεπερνά τα σύνορα της Ελλάδας.
Ο Πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να προχωρήσει ένα βήμα παρακάτω το καθήκον που έχουν οι πολιτικοί ηγέτες στην Ελλάδα. Έθεσε με ευπρέπεια και με την αρμόζουσα σοβαρότητα, προκειμένου να μην θιγούν ευαίσθητες χορδές, το ζήτημα άλλη μια φορά ενώπιον της κοινής γνώμης στη Βρετανία αλλά και διεθνώς.
Έφερε το επιτυχημένο παράδειγμα ενός αποτρόπαιου διαχωρισμού του αριστουργήματος του Ντα Βίντσι, της Μόνα Λίζα, για να καταδείξει ότι το αυτό συμβαίνει με τα Γλυπτά του Παρθενώνα.
Τα προσεκτικά λόγια Μητσοτάκη, «ακούστηκαν» σαν απειλές από τον Σούνακ, ο οποίος δεν περνά εύκολα στην άσκηση των καθηκόντων του. Η δημοσκοπική διαφορά είκοσι μονάδων που τον χωρίζει από τον αντίπαλο του Εργατικού κόμματος προφανώς του προκαλεί εκνευρισμό και ένταση. Καθώς βρίσκεται σε δυσχερή θέση διέπραξε το σφάλμα. Ακύρωσε τη συνάντηση του με τον Μητσοτάκη και προκάλεσε ένα μικρό «χάος» στις σχέσεις των δύο κρατών. Μια από τις ερμηνείες ότι ο Ρ. Σούνακ ενοχλήθηκε επειδή ο Έλληνας Πρωθυπουργός συναντήθηκε πρώτα με τον αρχηγό της Αντιπολίτευσης απαντάται από την ελληνική πλευρά ότι το πρόγραμμα ήταν σε γνώση εκ των προτέρων του Βρετανού Πρωθυπουργού.
Στον Ρ. Σούνακ αποδίδεται σπουδή να εκπροσωπήσει τους «σκληρούς» της βρετανικής πολιτικής που επιθυμούν να μην συζητούν καν το ενδεχόμενο της επανένωσης των Γλυπτών. Μια «γραμμή» εθνικιστικής απόχρωσης την οποία «υιοθετεί» ο Βρετανός Πρωθυπουργός για να υπερκεράσει την πίεση των βουλευτών του Συντηρητικού κόμματος αλλά και των Εργατικών που βλέπουν τη Διακυβέρνηση να πλησιάζει προς στο μέρος τους…
Τα Γλυπτά του Παρθενώνα βρέθηκαν ανάμεσα σε αυτή τη διελκυστίνδα. Όφειλε ο Ρ. Σούνακ να διατηρήσει την ψυχραιμία του και να χειριστεί με σοβαρότητα τη συνάντηση Μητσοτάκη. Να εκφραστεί στο πλαίσιο αυτής και να αναφέρει ευθαρσώς τη γνώμη του, προφανώς ακόμη και την αντίρρηση του.
Ωφελημένος θα έβγαινε αναμφίβολα ως νέος πολιτικός, στην περίπτωση που θα αποφάσιζε να συνδέσει την παρουσία του με κάτι μεγάλο, το οποίο ξεπερνά ακόμη και την ίδια την κραταιά Βρετανία…
