Γράφει ο Άρης Πορτοσάλτε
Ο θρίαμβος του 41% έφερε γρουσουζιά στην Κυβέρνηση. Απανωτά γεγονότα και αστοχίες μαύρισαν το πρώτο δίμηνο της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Στην Κυβέρνηση δείχνουν να τα έχουν χαμένα. Εικόνα αποσυντονισμού εμφανίζει και το Επιτελικό Κράτος.
Το ενδιαφέρον του Κ. Μητσοτάκη με την ανάληψη της δεύτερης θητείας στράφηκε εμφανώς στη διπλωματία και σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Η νέα φάση προσέγγισης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις του ασκεί πιθανότατα περισσότερη συγκίνηση κι είναι λογικό, ως ένα βαθμό, να έχει απορροφήσει το ενδιαφέρον του. Την ίδια στιγμή όμως, το Κράτος είναι πάντα «εδώ» κι έτοιμο να στραγγίξει κάθε του ικμάδα…
Ο Πρωθυπουργός απέκτησε στη διάρκεια της αντιμετώπισης του κορονοϊού ένα προτέρημα, το οποίο ταυτόχρονα μπορεί να εξελιχθεί και στο αδύνατο του σημείο. Ασχολούμενος με απόλυτη προσήλωση πήρε πάνω του σαν στρατηγός τον πόλεμο με την πανδημία. Ενημερωμένος, μελετημένος, ψαγμένος σε κάθε τι, οικοδόμησε σχέση εμπιστοσύνης με τους πολίτες.
Όλοι μαζί κι ο αρχηγός μπροστά. Έτσι κινήθηκε στα δυο κρίσιμα χρόνια του κορονοϊού και κέρδισε ακόμη κι εκείνες τις μάχες με το «άνοιγμα» της οικονομίας, που έδειχναν να έχουν μεγάλο ρίσκο. Τότε ο Πρωθυπουργός έφτιαξε το «υπόδειγμα Μητσοτάκης».
Τώρα, στις απανωτές κρίσεις που πέφτουν σαν ακρίδες πάνω μας, το Κράτος με τις αντικειμενικές του αδυναμίες πρέπει να δουλέψει ξανά με το «υπόδειγμα Μητσοτάκη». Έχουμε ήδη πει, πως στο πολιτικό μας σύστημα, δυστυχώς, η λειτουργία του Κράτους ταυτίζεται με την εκάστοτε κυβέρνηση και άρα κάθε κρατική ανεπάρκεια χρεώνεται σαν κυβερνητική αποτυχία. Όσο θα ισχύει το «αξίωμα» ο λογαριασμός θα πηγαίνει στον Πρωθυπουργό.
Συνεπώς, ο Κ. Μητσοτάκης ή αναλαμβάνει ο ίδιος «στρατηγός» κι αυτή τη φορά στην ανασυγκρότηση του Κράτους ή αναθέτει τον συντονισμό σε πρόσωπο που θα κρίνει ότι είναι το κατάλληλο να φέρει εις πέρας την δυσκολότερη αποστολή.
Η ανασύνταξη του σάπιου σε πολλά πεδία Κράτους είναι μια εξαιρετικά επικίνδυνη πολιτική απόφαση. Ο Κ. Μητσοτάκης την έχει ως κυβερνητική προτεραιότητα. Μετά τα όσα έχουν συμβεί δεν αρκεί η δήλωση πρόθεσης. Μόνο ανάληψη πρωτοβουλιών και έργο. Κι ας προκαλέσουν δυσαρέσκεια από ενδεχόμενο ξεβόλεμα κι αλλαγή συνηθειών.
Τα ραγδαία συμβάντα καθορίζουν την πολιτική «ατζέντα» και δίνουν τον τόνο. Η έστω και μικρή καθυστέρηση στην αντίδραση πιθανόν να ερμηνευτεί σαν υπαναχώρηση της Κυβέρνησης. Η πολιτική ζημιά θα είναι τεράστια.
Ο Κ. Μητσοτάκης έχει καθήκον να αποδείξει με το έργο του ότι δεν νικήθηκε από το Κράτος…
