Γράφει ο Άρης Πορτοσάλτε
Κυβέρνηση 60 υπουργών, μόνη, ψάχνεται! Από τους 60 η κοινωνία να βλέπει μπροστά της πέντε με έξι είναι ζήτημα. Οι άλλοι; Απλώς, κρύβονται. Προσπαθούν να αποφύγουν τον κίνδυνο, μη πιαστούν μέσα στο κάδρο. Άσε, δεν είναι η ώρα να κινδυνεύσουν στα δύσκολα.
Και μετά, είναι κι οι δημοτικότητες στα γκάλοπ. Πως θα «βγουν» τα υψηλά ποσοστά δημοφιλίας, αν «κρέμονται» νυχθημερόν στα τηλεοπτικά παράθυρα. Ας πάνε οι «κομάντος» να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, που ναι και μαθημένοι στην έκθεση μπροστά στο αδηφάγο κοινό των ψηφοφόρων. Το πολύ-πολύ να τους κάνει καμιά παρατήρηση το Μαξίμου, να φάνε καμιά κίτρινη κάρτα με σιωπητήριο, διότι παραβίασαν την εικόνα σοβαρότητας της Κυβέρνησης! Έχουν συμβεί και κανείς δεν εγγυάται ότι δεν θα ξανασυμβούν…
Το ποιος «πέφτει» στη φωτιά, να σταθεί δηλαδή ενώπιον του κοινού στις δύσκολες καταστάσεις είναι θέμα που απασχολεί τις, κατά τ’ άλλα, «καθωσπρέπει» κυβερνήσεις της Νεοδημοκρατικής παράταξης. Ανέκαθεν είναι πρόβλημα. Έχει βασανίσει πολλούς πρωθυπουργούς, η διάθεση «αυτοθυσίας» των συνεργατών τους οποίους επιλέγουν για το υπουργικό συμβούλιο, τους εμπιστεύονται, τους δίνουν ρόλο και τους αναδεικνύουν…
Προφανώς δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ικανοί για όλα. Δεν έχουν όλοι την ίδια αυτοπεποίθηση. Δεν έχουν την ίδια εμπιστοσύνη στις Αρχές, της Ιδέες, και ακόμη-ακόμη στις πολιτικές που μοιράζονται με τη συμμετοχή τους στο κοινό κυβερνητικό όχημα.
Όμως, από την άλλη δεν είναι σωστό η κοινωνία να βλέπει τους ίδιους και τους ίδιους υπουργούς να υπερασπίζονται τις δύσκολες καταστάσεις του Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησης τους, όταν κι οι 60 αποδέχθηκαν, με τους ίδιους όρους, να «υπηρετήσουν» τους πολίτες.
Φαντάζομαι, σε μια Κυβέρνηση του αστικού κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, να μην υπάρχουν οι «αριστοκράτες» κι οι «πληβείοι». Πάντως, η εικόνα αυτή εκπέμπεται…
Ποιος το μαζεύει όλο αυτό; Προφανώς ο Πρωθυπουργός. Δεν ξέρω, εάν η στιγμή είναι η κατάλληλη. Ο Κ. Μητσοτάκης μοιάζει να είναι στριμωγμένος, κατά την άποψη μου, αδικαιολόγητα.
Έχει μαζί το 41% των ψηφοφόρων κι απέναντι του, μια Αντιπολίτευση, που επιδιώκει να σαγηνεύσει το κοινό των άκρων, το λούμπεν και την αντισυστημική αντίληψη.
Δεν έχει παρά να ξεδιπλώσει τις πολιτικές που η πλειονότητα περιμένει, ακόμη…
