Γράφει ο Άρης Πορτοσάλτε
Συνάντησα τις προάλλες, σε μια κάθοδο μου στην Αθήνα, τον Ανδρέα Λοβέρδο. Πέρασε, από το da capo της πλατείας Κολωνακίου, να πάρει τον καφέ του. Το πρωί της ίδιας ημέρας έκανε τις δηλώσεις περί της υπομονής που πρέπει να έχει ως προτέρημα ένας πολιτικός. Θα πρόσθετα και ενίοτε της εγκράτειας, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Ο Λοβέρδος, μικρό διάστημα μετά την αποχώρηση του από το ΠΑΣΟΚ, δηλώνει πολιτικά ενεργός! Λέει ότι έχει κατασταλάξει σε αυτό που θέλει να κάνει και στις 20 Νοεμβρίου θα το ανακοινώσει σε μια πολιτική συγκέντρωση. Δέχεται δυο εισηγήσεις: Η μια να ενταχθεί στη Ν. Δημοκρατία, η δεύτερη να προχωρήσει στη συγκρότηση μιας νέας πολιτικής κίνησης. Έχει αποφασίσει να συμμετάσχει στις ευρωεκλογές. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Θα μας πει ο ίδιος τι επιλέγει.
Γεγονός είναι ότι ο Ανδρέας Λοβέρδος λείπει από το ελληνικό Κοινοβούλιο. Όπως, κάτι παραπάνω από αισθητή είναι η μη παρουσία στη Βουλή του Ευάγγελου Βενιζέλου. Συμφωνείς μαζί του, διαφωνείς με όσα υποστηρίζει, λίγο νοιάζει. Η έλλειψη των δυο, αναφορικά με την παραγωγή και τη διατύπωση πολιτικών θέσεων είναι πανθομολογούμενη.
Κοιτάς γύρω και αναρωτιέσαι εάν «είναι η σημερινή Βουλή, αυτό που θα θέλαμε»; Προφανώς όχι. Ένας Μητσοτάκης, μόνος με δυο κοστούμια. Και Πρωθυπουργός και Αξ. Αντιπολίτευση, δεν γίνεται. Έχει τονιστεί από πολλούς με διαφορετικές θέσεις και με κάθε τρόπο. Κάτι αντίστοιχο συναντάται και στην αφήγηση της Ιστορίας, όταν μια ένδοξη πόλη περνούσε περίοδο παρακμής εξ αιτίας της απουσίας από τον δημόσιο λόγο προσωπικοτήτων που της προσέδιδαν κύρος.
Ευτύχημα θα ήταν μια δημιουργική Αντιπολίτευση να κατάφερνε να πιέζει για σειρά μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών που ζητούν η Οικονομία, το Κράτος ώστε να δομηθεί μια σύγχρονη Ελλάδα. Πόσο υποστηρικτική θα ήταν η κριτική εκ μέρους των εκφραστών της σοσιαλδημοκρατίας σε θέματα που σχετίζονται με τη συλλογική νοοτροπία (μας) και πόσο αναγκαίο να στέκονταν θεσμικά αρωγοί ένας Βενιζέλος, ένας Λοβέρδος! Η απουσία τους υποχρεώνει τον Μητσοτάκη να μετακινείται ακόμη πιο πολύ σε θέσεις σοσιαλδημοκρατίας και εκ των πραγμάτων να αφήνει ελεύθερο χώρο στα δεξιά του. Εκεί, όσο δεν εμφανίζεται κάποιο πρόσωπο, σοβαρό, να συγκροτήσει πολιτική έκφραση ο κίνδυνος για τη ΝΔ είναι ελάχιστος. Αν και κανείς δεν ξέρει τι ξημερώνει…
Με το ΠΑΣΟΚ να μην έχει και να μην μπορεί, να συνεισφέρει κάτι άλλο, με τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια κατάσταση ακόμη χειρότερη, με το ΚΚΕ περιχαρακωμένο στην ιδεολογική του αγκύλωση και με τον ακραίο λαϊκιστικό λόγο των κομμάτων άκρας Αριστεράς και της Ακροδεξιάς η Κοινοβουλευτική συγκρότηση αναδεικνύει μόνο τη Νέα Δημοκρατία που προφανώς δεν μπορεί να σηκώσει ως ένα κόμμα μόνο του αλλαγές που ακουμπούν σ´ όλο το εύρος της κοινωνίας.
Ο Α. Λοβέρδος θα αποφασίσει και σωστά για τον εαυτό του ο, τι εκείνος νομίζει ως καλύτερο. Κατά την άποψη μου χρήσιμες υπηρεσίες ως ευπατρίδης πολιτικός θα προσέφερε με την παρουσία του πρωτίστως στο ελληνικό Κοινοβούλιο…
