Γράφει ο Άρης Πορτοσάλτε
Ένα ταξίδι που άργησε πολύ. Ο Α. Τσίπρας στην άγρια Δύση κι από εκεί σαν τους πιονέρους με τα καραβάνια του 19ου αιώνα θα αντικρίσει τον Ειρηνικό ωκεανό από τις δυτικές ακτές των ΗΠΑ. Οι οικογενειακές διακοπές του ηττημένου αρχηγού ΣΥΡΙΖΑ έχουν φέτος χαρακτήρα απελευθερωτικό. Χωρίς τις ευθύνες της Αριστεράς στην πλάτη του, ο Τσίπρας τολμά κάτι που προκάτοχος δεν τόλμησε ποτέ, τουλάχιστον στα φανερά.
Το ταξίδι είναι οικογενειακό. Το πρόγραμμα θέλει να ικανοποιήσει όχι μόνον τους γονείς, αλλά οι επιλογές περιλαμβάνουν και την ψυχαγωγία των παιδιών με επισκέψεις στα εμβληματικά θεματικά πάρκα, χαρακτηριστικά του καπιταλισμού. Κάποια χρόνια πριν, η σκέψη και μόνο να επισκεφθεί ένας ριζοσπάστης αριστερός τη μητρική Ντίσνεϊλαντ, συνώνυμη του δυτικού τρόπου ζωής, του πλούτου και της κατανάλωσης θα ήταν αφορμή εξοβελισμού από την κοινότητα. Τα παιδιά όμως του αριστερού ηγέτη ξεπέρασαν τις προγονικές αγκυλώσεις και απαίτησαν ήδη προ καιρού επίσκεψη στη γαλλική χώρα του Ντίσνεϊ.
Οι διακοπές στη χώρα του θείου Σαμ προκάλεσαν σχεδόν αμηχανία ως προς την δημοσιογραφική διαχείριση. Εκτός από ελάχιστα σχόλια, η δημοσιογραφία γενικώς αποφεύγει να αγγίζει το «τοτέμ». Η ημιεπίσημη ανακοίνωση δεν διαψεύστηκε ποτέ. Έγινε γνωστό και ένα σχέδιο διαδρομής που διασχίζει κατά μήκος την πανέμορφη δυτική ακτή. Εκπάγλου καλλονής τοπία, που έχουν αποτυπωθεί σε εκατοντάδες χολιγουντιανές κινηματογραφικές παραγωγές. Εκτός των πολλών άλλων, η δυτική ακτή προσφέρει κι ένα περίφημο δρόμο του κρασιού. Τον έχει προβάλλει ο ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτης Αλεξάντερ Πέιν στην ταινία side ways.
Το ταξίδι λέγεται ότι έφερε μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ την εποχή των παγετώνων, καλό για τον καύσωνα, αλλά δεν είμαι σίγουρος για τους συντρόφους. Μόνο κακεντρεχής μπορεί να σχολιάσει αρνητικά τέτοιο ονειρεμένο ταξίδι, στο πλέον προηγμένο κομμάτι των ΗΠΑ. Αρκεί να σκεφτεί κανείς την τεχνολογική πρόοδο που αντικρίζει ο τυχερός επισκέπτης στη Καλιφόρνια, μια από τις πλουσιότερες πολιτείες της χώρας και του κόσμου. Μόνη της η Καλιφόρνια θα ήταν το πέμπτο πλουσιότερο κράτος. Πιο παραγωγική από την Ινδία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Έδρα των κολοσσιαίων εταιρειών Google, Apple, Facebook, Oracle, Wells Fargo, αρκούν τα παραδείγματα νομίζω.
Τα σταφύλια της οργής είναι ένα μακρινό παρελθόν του περασμένου αιώνα. Από τα χρόνια του Τζον Στάινμπεκ κύλησε πολύ δολάριο στην Κοιτίδα του καπιταλισμού. Το αμερικανικό όνειρο, αν και σχετικά ξεθωριασμένο, εξακολουθεί όμως να σαγηνεύει όλους όσοι αναζητούν την ευκαιρία στη ζωή τους. Για τον Τσίπρα προσφέρει μια εξαιρετική εμπειρία. Να γνωρίσει από κοντά ό,τι έχει καταγγείλει στα νιάτα του. Να σκοτώσει τους δαίμονες του, αν φυσικά δεν προσποιούνταν έως τώρα. Να κερδίσει έχει μόνο, ερχόμενος τόσο κοντά με την επιχειρηματικότητα, την καινοτομία και την τόλμη στις επενδύσεις. Τις ιδέες που γεννιούνταν μέσα στα Πανεπιστήμια και περνούν στην παραγωγή μέσω των επιχειρήσεων. Να δει από κοντά την ανάπτυξη, την ευημερία, το υψηλό βιοτικό επίπεδο κι έναν τρόπο ζωής που κατακτάται με γνώση, προσπάθεια και φαντασία.
Δεν μπορώ να μην φανταστώ το αντίστοιχο ταξίδι σε πολιτικό αντίπαλο του Τσίπρα. Τόνοι χολής θα είχαν χυθεί για τις διακοπές του. Στην περίπτωση του Αλέξη η υπηρεσία τρολ έμεινε φρόνιμη. Το φρόνημα της κάμφθηκε. Ο αρχηγός απενοχοποιεί την επιλογή ΗΠΑ, όπως θα έκαναν και τα τρολ αν τους προσφερόταν ένα τέτοιο ταξίδι. Ποιος βλάκας θα έλεγε όχι;
Ο Τσίπρας θα περιηγηθεί στη χώρα των «μικρών μεγάλων ψεμάτων», εκεί στην ακροθαλασσιά του Μόντερεϊ, με τις υπέροχες κατοικίες που τις γλύφουν τα κύματα του Ειρηνικού και ίσως αγναντεύοντας τον ωκεανό να προετοιμάσει το επόμενο του «λάθος», όπως πιθανά να του έλεγε παλαιοσταλινικός σύμβουλος του, που λάτρευε τις ιστορίες του κυρίου Κόινερ.
Στα αλήθεια όμως, ο Α. Τσίπρας έκανε σοφή επιλογή διακοπών. Αν είχε αυτά τα «μυαλά» όταν κάθισε απέναντι από τον Κλίντον ίσως να προκαλούσε λιγότερα γέλια στους θεατές του…
