Γράφει ο Άρης Πορτοσάλτε
Άφησαν την Ακρόπολη, έπιασαν το Αεροδρόμιο Αθηνών!
Στη χώρα του ελληνοπρεπούς σουρεαλισμού οι εικόνες δεν ανήκουν στη σφαίρα του παραλόγου, δεν ανήκουν σε ταινία κακής ποιότητας και χαμηλού προϋπολογισμού. Η «μπούκα» του ΠΑΜΕ στην αίθουσα αναχωρήσεων του Αεροδρομίου Αθηνών ξεπέρασε το όριο ανοχής στις γραφικότητες του ΚΚΕ.
Ποια ήταν η επιδίωξη του κομμουνιστικού «στρατού» τα ξημερώματα έξω από τη γραμμή ελέγχου αποσκευών και των καταστημάτων με τα αφορολόγητα; Να εντοπίσουν ταξιδιώτες από το Ισραήλ και να τους κατευοδώσουν με αγριάδα ή να τους καταδιώξουν μέχρι την πατρίδα τους;
Το σχόλιο δεν γράφτηκε για διαμαρτυρία στη διαδήλωση του ΚΚΕ υπέρ των Παλαιστινίων. Προφανώς δεν θα τους το απαγόρευε κανείς. Εδώ, σχολιάζουμε την πρόθεση τους να δυσφημίσουν την Ελλάδα με την εισβολή τους σ’ ένα χώρο που η κοινή λογική τον θεωρεί ουδέτερη ζώνη. Όπως είναι ένα Αεροδρόμιο, στο οποίο οι κανόνες ασφαλείας εξακολουθούν να είναι αυστηροί και ελεγχόμενοι.
Χθες παραβιάστηκαν τα πάντα…
Κατά σύμπτωση, βρισκόμουν στο αεροδρόμιο όταν το θορυβώδες λεφούσι 200-300 ατόμων με ντουντούκες, άγρια συνθήματα και τον αυταρχισμό του έκανε επίδειξη δύναμης, αγνόησε, πρόσβαλε και τρόμαξε πλήθος ταξιδιωτών πληγώνοντας την εικόνα της χώρας. Μέσα κι έξω.
Για τα απολιθωμένα μυαλά τους έκαναν «διεκδίκηση». Όμως, είναι μόνο δι-εκδίκηση για όλους όσοι απεχθάνονται τέτοιου είδους συμπεριφορές. Πόση ασέβεια, αλήθεια, στον συνάνθρωπο σε μια ιδιωτική του στιγμή;
Η χρόνια παθητική, προς το ΚΚΕ, στάση «στολίζει» τις ενέργειες τύπου ΠΑΜΕ σαν μια «ωραιότατη» πρωινή επαναστατική γυμναστική, έτσι για να ανάψουν τα αίματα και να γίνει ντόρος. Είναι η ερμηνεία του συμβιβασμού. Αυτό εκμεταλλεύονται οι πωλητές του επαναστατικού μάρκετινγκ. Μετά την Ακρόπολη, ΠΑΜΕ Αεροδρόμιο!Και το έκαναν πράξη.
Βρισκόμουν λοιπόν στον διάδρομο των Ντιούτι Φρι, μόλις είχα περάσει τον έλεγχο. Ντουντούκες, πανό, χλαπαταγή, σαματάς, θόρυβος και μια προσπάθεια επιβολής, η οποία δεν έχει θέση, αν όχι στον δυτικό κόσμο, τουλάχιστον στο αεροδρόμιο! Να πως κατά συνέπεια, η Αθήνα θεωρείται επικίνδυνη πόλη, μια πόλη ανασφαλής όπου μπορεί να εκτονωθεί οποιαδήποτε «ανήσυχη» ψυχή, παίρνοντας μέρος σε κάθε είδους απόλυτη εξτρίμ εμπειρία με μπόνους, το σαφάρι στα γκράφιτι, το μαγάρισμα του δημόσιου χώρου.
Στο αεροδρόμιο αρκετοί τουρίστες ανησύχησαν. Κάποιοι από τους συμπατριώτες βλέποντας το απολίθωμα με τις ντουντούκες εύχονταν φωναχτά να είχαν βγάλει εισιτήριο χωρίς επιστροφή.
Οι ξένοι έλεγαν πως δεν τους είχε ξανατύχει κάτι τέτοιο. Που να τους τύχει. Στις επίμονες ερωτήσεις ποιοι είναι και γιατί το κάνουν αυτό, δύο κυρίες απάντησαν πως είναι κομμουνιστές και διαδηλώνουν για την Παλαιστίνη. Και πως μπορούν και το κάνουν εντός του αεροδρομίου επέμεινε ένας Γάλλος μεσήλικας; «Ιτς φρι ζοουν σερ». Γουάου, που θα λεγε και μια ψυχή.
Το μάθαμε κι αυτό. Αρα να ξέρουμε την άλλη φορά, μπορούμε να πάμε να τρομάζουμε κόσμο, να προκαλούμε πανικό, να φωνάζουμε σαν ουγκανοι και να κάνουμε ό,τι θέλουμε στη φρι ζόουν.
Μπορούμε «όλοι»; Που φυσικά δεν θελουμε ή μόνο το ΚΚΕ εκμεταλλευόμενο την ανοχή της Δημοκρατίας;
Αναρωτιέμαι, η αστυνομία που ήταν; Γιατί δεν απετράπη αυτή η… αυθόρμητη εκδήλωση; Πώς κινήθηκαν μαζικά με τα πλακάτ 300 άνθρωποι και δεν προβληματίστηκε κανείς;
Η Ελλάδα δεν γίνεται πια να είναι η χώρα του ό,τι να’ ναι. Οι μειοψηφίες δεν θα πρέπει να επιτρέπεται να ασκούν εκφοβισμό στις πλειοψηφίες με την επιβολή τους.
Η λήψη μέτρων και η εφαρμογή του νόμου έρχεται αντιμέτωπη με τη ραστώνη του… που να μπλέκουμε τώρα!
Και ειδικότερα που να «μπλέκουμε» με το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ.
Εκτός κι αν η Κυβέρνηση σκέφτεται πιο συμφεροντολογικά και πολιτικά από το μέσο πολίτη.
«Γιατί να μπλέξω» σου λέει. Είναι έτσι; Δεν θα ήθελα να το πιστέψω…
