Το λιγότερο ατελές πολίτευμα, το οποίο μας κληρονόμησε η εξέλιξη της ανθρώπινης σκέψης. Με αφετηρία την αρχαία Αθήνα, και το Γένος των Ελλήνων, ακόμη και στη σημερινή… προβληματική εκδοχή του, να διεκδικεί αυθόρμητα πνευματικά δικαιώματα.
Η Δημοκρατία. Η Δημοκρατία μας. Η Δημοκρατία που, τέτοιες μέρες πριν από αρκετές δεκαετίες βρέθηκε στον γύψο. Τραυματισμένη από την αβελτηρία όσων είχαν ταχθεί να την υπηρετούν, να την προστατεύουν, να την ανανεώνουν, να την επικαιροποιούν.
Αυτός είναι ιστορικά και διαχρονικά ο μεγαλύτερος και περισσότερο επώδυνος κίνδυνος τον οποίο διατρέχει η Δημοκρατία. Τα συρρικνωμένα αντανακλαστικά όσων έχουν ταχθεί να τη φροντίζουν και να την προασπίζονται. Όχι απαραίτητα και όχι κυρίως όσων βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης, με δικαίωμα υπογραφής για το συλλογικό μέλλον της κοινωνίας. Εκείνοι εξάλλου αποδεικνύονται συνήθως κατώτεροι των περιστάσεων και των απαιτήσεων της συγκυρίας και του πεπρωμένου. Αλλά όλων ημών. Των πολιτών, με την ταυτοτική ιδιότητα ευθύνης που μας θύμισε πριν από μερικά χρόνια με την εμβληματική ομιλία του στην Αθήνα, ο Μπαράκ Ομπάμα.
Εμείς οι πολίτες. We the people… όπως ξεκίνησε ο Τόμας Τζέφερσον να αφηγείται στη Διακήρυξη της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας, δηλαδή της χώρας που εξελίχτηκε σε θεματοφύλακα της Δυτικής Δημοκρατίας και των ιδεών του Διαφωτισμού, έστω σε επίπεδο θεσμικής λειτουργίας.
Εμείς οι πολίτες. Που είμαστε ασυγχώρητοι, κάθε φορά που υποκύπτουμε στη γοητεία της φθοράς, συμβιβαζόμαστε με την παρακμή, επιλέγουμε την αποστασιοποίηση, την αποχή, τη φυγή, ως εκλογική συμπεριφορά.
Εμείς οι πολίτες. Μπροστά στις κάλπες. Κάθε φορά που διανύουμε τη διαδρομή, ένας μικρός κυματισμός ελπίδας διακόπτει τη ρουτίνα της μιζέριας. Και λιγοστεύει τα σύννεφα…
Του Μάνου Οικονομίδη
