Η εικόνα των πρωταγωνιστών του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου, που έβαλε την Ελλάδα… στον γύψο, για μια ολόκληρη (και μαύρη) επταετία, θα πρέπει να λειτουργεί ως διαρκής αφύπνιση της μνήμης.
Η ελληνική κοινωνία προσαρμόστηκε στην ανάκληση της Δημοκρατίας, με τρόπο ανεξήγητο και επιπόλαιο. Επτά χρόνια για ένα καθεστώς… αστείων, είναι πάρα πολλά, όπως μας δίδαξε η εμπειρία του μέλλοντος, αλλά και η Ιστορία του παρελθόντος.
Εκείνη η περίοδος, κατάμαυρη για την ιστορική διαδρομή, το ήθος και την αξιοπρέπεια του λαού μας, οδήγησε στην εθνική τραγωδία της Κύπρου, και έκτοτε, σε μια διαρκή τραγωδία επιδερμικής προσέγγισης του πολιτικού γίγνεσθαι.
Μετά την αναίμακτη Αποκατάσταση της Δημοκρατίας από τον Εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή, η Ελλάδα βιώνει μέχρι και σήμερα κάτι λιγότερο από μισό αιώνα αβλαβούς διέλευσης στην κανονικότητα. Μόνο που, ο διαρκής εφησυχασμός μας και το γεγονός ότι εκλαμβάνουμε τη Δημοκρατία ως δεδομένη, οδηγούν στην υπονόμευσή της. Τη θέτουν σε κίνδυνο.
Όχι φυσικά στον μοιραίο κίνδυνο εκείνης της μαύρης σελίδας, αλλά σε μια κατάσταση αυτο-υπονόμευσης και διαρκούς υποτίμησης της ποιότητας της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Σε επίπεδο πρακτικής, καθημερινής εφαρμογής της, και φυσικά στο σκέλος των… χαριτωμένων λειτουργών της, ενός πολιτικού συστήματος κατώτερου των περιστάσεων και της συγκυρίας.
Στο χέρι μας είναι, οι σελίδες του μέλλοντος να λάμπουν. Ούτε καν να… γκριζάρουν.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
