Του Νίκου Φυλάγγελου
Σε περιόδους κρίσεως, οι κοινωνίες στρέφονται μεταξύ άλλων στο παράδειγμα της ηγεσίας. Στην πολιτική, αλλά και σε Θεσμούς που έχουν συνηθίσει να μελετούν προσεκτικά, και ιδανικά να εμπιστεύονται.
Η κρίση της πανδημίας του κορονοϊού μας πέτυχε σε μια ακραία αρνητική συγκυρία για τη χώρα. Στη δεκαετία της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, στην Ελλάδα επικράτησε το μίσος, ο διχασμός, η διαίρεση, επικράτησαν υστερικές φωνές, τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν, όπως συνήθιζε να λέει ο Κώστας Καραμανλής.
Ταυτόχρονα, απαξιώθηκαν Θεσμοί και μεταβλητές, που σε άλλες χώρες δίνουν τον τόνο. Η Δικαιοσύνη, η Εκκλησία, τα ΜΜΕ.
Τα ΜΜΕ… Τα τοξικά ΜΜΕ. Τα ενσωματωμένα και απαλλοτριωμένα, κυρίως τηλεοπτικά ΜΜΕ. Με χαμηλού επιπέδου και αισθητικής διασκεδαστές, να έχουν πάρει τα ηνία του χώρου που, σε κάθε κοινωνία διαμορφώνει την επικαιρότητα. Τη δημόσια σφαίρα. Και σίγουρα επηρεάζει συνειδήσεις.
Αυτά τα τοξικά ΜΜΕ έχουν και πάλι μοιραίο ρόλο με την πανδημία του κορονοϊού. Με υψωμένο δάχτυλο και επιθετικό λόγο, περίπου… επικήρυξης των κομιστών συμπεριφορών με τις οποίες δεν συμφωνούν, έγιναν μέρος του προβλήματος. Σε ρόλο “χρυσού χορηγού” των αντιεμβολιαστών. Εξοργίζοντας και όσους έχουν εμβολιαστεί.
Η επανάληψη μιας τραγωδίας. Όπως ακριβώς έγινε και το 2015, με το εθνικά επικίνδυνο δημοψήφισμα. Τότε που, αντίστοιχοι… διασκεδαστές των τηλεοπτικών ΜΜΕ, σήκωσαν από τον καναπέ πολίτες για να ψηφίσουν “όχι”, πρωτίστως ως φυσική αντίδραση στη δική τους παρακμιακή ρητορική.
Όπως συμβαίνει και τώρα με τα εμβόλια. Το τίμημα βαρύ, και το πληρώνουμε εμείς οι υπόλοιποι. Που εμβολιαζόμαστε, και προσπαθούμε με νηφαλιότητα και μετριοπάθεια να πείσουμε και άλλους να εμβολιαστούν.
