Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Για (σχετικά) νέος άνθρωπος, τουλάχιστον από εκείνους που ασχολούνται με την πολιτική, ο Νίκος Ανδρουλάκης επιδεικνύει δραματικά αργά αντανακλαστικά.
Άργησε να βγάλει στο ξέφωτο το σκάνδαλο των υποκλοπών με θύμα τον ίδιο, άργησε να διαγράψει τη… μεταγραφή αεροδρομίου (που δεν έγινε για τη ΝΔ) Εύα Καϊλή, άργησε να εκθέσει τον Ανδρέα Λοβέρδο, για τη γοητεία που του ασκεί μια επανάληψη της συνεργασίας Σαμαρά-Βενιζέλου, με τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη αυτή τη φορά.
Η περίπτωση του Ανδρέα Λοβέρδου είναι από εκείνες που έχουν κριθεί για την ελληνική κοινωνία. Το κοντέρ έχει αδειάσει για τον άλλοτε υπουργό των κυβερνήσεων Σημίτη, που από “υπασπιστής” του Ευάγγελου Βενιζέλου, έφτασε να αποστατήσει από το ΠΑΣΟΚ, να φτιάξει το δικό του κόμμα, να επιστρέψει, να διεκδικήσει την ηγεσία και να μην καταφέρει να περάσει ούτε στον δεύτερο και τελικό γύρο.
Το πρόβλημα δεν είναι ο Λοβέρδος. Το πρόβλημα είναι ο ίδιος ο Νίκος Ανδρουλάκης. Που υποτίμησε και πάλι τα δεδομένα. Και τι σημαίνει να ανέχεσαι “εχθρούς εντός των τειχών”. Από την Καϊλή, στον Λοβέρδο. Σε μια συγκυρία που πληγώνει το πολιτικό αποτύπωμα του ΠΑΣΟΚ στην τελική ευθεία για τις τόσο κρίσιμες εκλογές.
