Η ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στο Φόρουμ των Δελφών:
Κυρίες και κύριοι,
Σας ευχαριστώ για την σημερινή πρόσκληση – την οποία την αντιμετωπίζω και ως πρόκληση με δεδομένες τις καταιγιστικές εξελίξεις διεθνώς.
Σε αυτά τα 50 χρόνια, έγιναν πολλά, άλλαξαν πολλά και ζήσαμε συγκλονιστικές ανατροπές. Και στην Ελλάδα και στον κόσμο.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική είχε πιστεύω τρείς διακριτές προσεγγίσεις:
— Είχαμε μια αυστηρά «εθνοκεντρική» πολιτική, με κύριο εκφραστή τον Ανδρέα Παπανδρέου και με παράδειγμα το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα Ελλάδος-Κύπρου.
— Από την άλλη πλευρά είχαμε μια εξωτερική Πολιτική που εκχωρούσε την υπεράσπιση των ελληνικών συμφερόντων στο Διεθνείς Δίκαιο και στους Διεθνείς Οργανισμούς κυρίως στην Ενωμένη Ευρώπη. Με εκφραστή τον Κώστα Σημίτη και παραδείγματα τις Συμφωνίες της Μαδρίτης και του Ελσίνκι.
— Είχαμε ,τέλος, την Πολυδιάστατη Εξωτερική Πολιτική του Κωνσταντίνου Καραμανλή.Που συνέθετε τις δύο προηγούμενες προσεγγίσεις, κρατώντας όμως τις ισορροπίες και τα όρια. Με κορυφαίο παράδειγμα την ένταξη της Ελλάδας στου Ευρωπαϊκούς θεσμούς που την πέτυχε το 1980 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής παρά τις σφοδρές αντιρρήσεις τότε, ολόκληρης σχεδόν της Αντιπολίτευσης…
Πίστευε ο Καραμανλής ακράδαντα στους Ευρωατλαντικούς θεσμούς, αλλά την ίδια ώρα αναζητούσε ρόλους για την Ελλάδα και επιχειρούσε ποικίλα ανοίγματα προς όλες τις κατευθύνεις: και στον Αραβικό Κόσμο και στα Ανατολικά και στον Τρίτο Κόσμο…
Αυτήν την Πολυδιάστατη Εξωτερική Πολιτική την υπηρέτησε, μετά τον Κωσταντίνο Καραμανλή, ο Κώστας Καραμανλής – επιτρέψτε μου να το πω- και εγώ.
Στην διαδρομή μου είχα την τύχη να γνωρίσω προσωπικά τα περισσότερα “ιερά τέρατα” εκείνης της εποχής: Μιτεράν, Θάτσερ, Κόλ, Ντελόρ, Αντρεότι, Γκονζάλες, Γκένσερ…
Μια πρώτη παρατήρηση: Καμία σχέση με τους σημερινούς!
Οι διαφορές σε ηγετικότητα είναι αβυσσαλέες…
Έζησα μεγάλες στιγμές. Αλλά και δραματικές στιγμές, με κορυφαία την προφανή: την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης.
— Θυμάμαι όταν μετά την κατάρρευση του σοβιετικού κόσμου, ήλθαν να μας συναντήσουν στο ΝΑΤΟ, οι πρώην… εχθροί του ΝΑΤΟ! Ηρθαν δηλαδή όλοι οι καινούργιοι ΥΠΕΞ αυτών των νέων χωρών καταγγέλλοντας το νεκρό πλέον Σύμφωνο της Βαρσοβίας.
Ήταν ο θρίαμβος της Δύσης.
Που όμως γέννησε την προβληματική διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και μας κληροδότησε το Μακεδονικό. Εζησα και την κατάρρευση του καθεστώτος Χότζα στην Αλβανία. Ακολούθησαν οι πόλεμοι στο Ιράκ, η νέα αρχιτεκτονική της ΔΑΣΕ, το Μάαστριχτ που υπογράψαμε μαζί με τον Τίμο τον Χριστοδούλου.
Χρόνια μετά από άλλη θέση θυμάμαι τη Γερμανική Ευρώπη. Της Μέρκελ. Την έλλειψη αλληλεγγύης, την τιμωρητική της διάθεση και την απουσία οράματος. Με κορυφαίο παράδειγμα την κρίση στην πατρίδα μας. Αφού μας αμφισβήτησαν, αφού τους διαψεύσαμε θετικά και πιάσαμε τους στόχους μας ταχύτερα από ό,τι περίμεναν, στο τέλος μας…τράβηξαν το χαλί. Και μάλιστα, αφότου παραδέχθηκαν και ψήφισαν ομόφωνα ότι μπορούσαμε πια να βγούμε από τα μνημόνια!
Θυμάμαι το 2014, στην δική μας Προεδρία, που απελπισμένα προσπάθησα στις προγραμματικές μου δηλώσεις να αφυπνίσω τους ομόλογους μου για το νέο μεγάλο κι επικίνδυνο πρόβλημα που είχε ήδη εμφανιστεί: η λαθρομετανάστευση. Επεσα σε τοίχο. Εκαναν ότι δεν μ’ άκουγαν. Αδιαφορούσαν. Το κατάλαβαν πολύ αργότερα, όταν το πλήρωσαν ακριβά και οι κοινωνίες τους και οι χώρες τους και οι ίδιοι. Ηταν τότε που η Ευρώπη ξεκίνησε να μη βλέπει πια μπροστά της
Ήταν η Δύση που παρέπεε…
Και τώρα τι βλέπουμε;
— Προσωρινή ακυβερνησία στις ΗΠΑ, όπου ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος Τράμπ , με τελείως διαφορετικές απόψεις από τον Μπάιντεν, ακόμα δεν έχει αναλάβει τα καθήκοντά του. Όμως, η εκλογή του, από μόνη της, προκαλεί σεισμούς σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Για παράδειγμα, η θέση του για το ΝΑΤΟ
— Βλέπουμε ουσιαστική ακυβερνησία στη Γαλλία και στη Γερμανία κι ανύπαρκτο πλέον τον Γαλλογερμανικό άξονας! Την ώρα που η καρέκλα και της νέας Βρετανικής κυβέρνησης ήδη τρίζει.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη έχουν εκλεγεί κυβερνήσεις, που από τις Βρυξέλλες θεωρούνται “αιρετικές” ή “ακροδεξιές” ή “αντισυστημικές”: Ιταλία, Αυστρία, Ουγγαρία, Σουηδία, Φιλανδία, Ολλανδία, κι αλλού.
Στην Ουκρανία συμπληρώνονται τρία χρόνια Πολέμου.
Το Ισραήλ πολεμάει σε δύο μέτωπα…
Στη Συρία χάος…
Ο διεθνής λοιπόν ορίζοντας ποτέ δεν ήταν τόσο σκοτεινός.
Η Ευρώπη, ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες δεν ήταν τόσο παραλυμένη.
Και η Δύση ποτέ δεν ήταν τόσο διχασμένη…
Φίλες και φίλοι,
Σε μια Ελλάδα που συνεχώς άλλαζε αυτά τα 50 χρόνια, μέσα σε ένα κόσμο που κι αυτός μεταμορφωνόταν, υπήρξαν – ωστόσο – δύο “σταθερές”:
— Πρώτον, ότι έχουμε πάντα απέναντί μας μιαν απειλητική Τουρκία.
Μια Τουρκία με όλο και πιο αναθεωρητική συμπεριφορά – σήμερα πλέον προς κάθε κατεύθυνση! Μια Τουρκία νέο-Οθωμανική, που δημιουργεί τριβές με όλους τους γείτονές της, αλλά που κύριος στόχος της είναι να αποτρέψει την δημιουργία Κουρδικού κράτους στα νοτιανατολικά της και να επεκτείνει την επιρροή και τον έλεγχό της στα δυτικά της – σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου. Αυτό που τώρα ονομάζει “Γαλάζια πατρίδα”. Να ελέγξει την Ανατολική Μεσόγειο.
— Δεύτερη σταθερά, η ένταξη και παραμονή μας στον Ατλαντικό γεωστρατηγικό χώρο. Στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση…
Το ζήτημα όμως δεν είναι σε ποιο διεθνές πλαίσιο εντασσόμαστε, αλλά πώς λειτουργεί ο Συνασπισμός μέσα στον οποίον ανήκουμε. Και πώς λειτουργούμε εμείς οι ίδιοι μέσα σε αυτόν…
Διότι γεωπολιτική ένταξη σημαίνει να χτίζεις συμμαχίες όχι να αναζητάς συνεχώς “προστάτες”.
— Όταν χτίζεις συμμαχίες και αναλαμβάνεις ρόλους, σε εκτιμούν οι φίλοι σου και σε υπολογίζουν οι αντίπαλοί σου.
— Όταν αναζητάς “προστάτες”, οι φίλοι σου σε αντιμετωπίζουν ως “βαρίδι”, οι αντίπαλοί σου ως “εύκολο στόχο”, και στην μεγάλη ανάγκη σου, χάνεις τους “συμμάχους” και μένεις χωρίς “προστάτες”…
Ας δούμε, λοιπόν, τι οφείλουμε να κάνουμε:
* Πρώτον, έναντι της Τούρκικης επιθετικότητας να έχουμε αποτρεπτική πολιτική.
Δηλαδή να γνωρίζει η Τουρκία ότι, αν επιχειρήσει επιθετική ενέργεια σε βάρος μας, θα αντιμετωπίσει δυσανάλογο κόστος και θα πάρει ανυπολόγιστο ρίσκο.
Είναι σαφές ότι η Αποτροπή είναι η επιλογή που έχει ο λιγότερο ισχυρός, όταν δεν θέλει να υποταχθεί!
Λέγεται Αποτροπή, γιατί, όταν γίνεται σωστά, αποθαρρύνει τον επιτιθέμενο. Αποτρέπει τη σύγκρουση! Διασφαλίζει τη σταθερότητα και την Ειρήνη.
Μόνο που η Αποτροπή απαιτεί Πειστικότητα και Αξιοπιστία.
— Πειστικότητα, δηλαδή να έχεις τα μέσα να επιβάλλεις μεγάλο κόστος και ρίσκο στον επιτιθέμενο.
— Και Αξιοπιστία, δηλαδή να δείχνεις ότι αυτά που έχεις στη διάθεσή σου, είσαι αποφασισμένος να τα χρησιμοποιήσεις, αν προκληθείς.
* Η Αποτροπή όμως δεν φτάνει. Χρειάζονται και ενεργές συμμαχίες.
Αληθινές συμμαχίες “κατά κοινού εχθρού”…
Τα τελευταία χρόνια, η Τουρκία άνοιξε πολλά μέτωπα γύρω από τα σύνορά της. Ουσιαστικά με όλους τους γύρω της. Άλλοτε της βγαίνει. Άλλοτε όχι. Όμως επιμένει…
Και σίγουρα προχωρεί σε “υπέρ-επέκταση”- Overextension.
Δημιουργεί περισσότερους εχθρούς απ’ όσους μπορεί να αντιμετωπίσει – και εμπλέκεται σε περισσότερες εστίες έντασης απ’ όσες μπορεί να διαχειριστεί.
— Αυτήν την ευκαιρία την αδράξαμε ως κυβέρνηση μόλις παρουσιάστηκε. Και προχωρήσαμε στον “άξονα” Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, το 2013.
— Και αμέσως μετά, το 2014, στο “τρίγωνο” Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου.
— Έγινε και τρίτο βήμα: Η Συμφωνία Αμυντικής Αρωγής Ελλάδας-Γαλλίας του 2022. Για την οποία, θυμίζω ότι την υποστήριξα μήνες νωρίτερα. Κάποιοι με κατέκριναν, ως συνήθως, και τελικώς υιοθέτησαν την θέση μου.
Αυτές οι τρείς “τοπικές συμμαχίες” κατά κοινού εχθρού, είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα της Ελληνικής Αποτροπής! Αλλά δεν αρκούν. Ούτε αυτές.
* Ας δούμε λοιπόν και το επόμενο βήμα: Η Ελλάδα πρέπει να διεκδικήσει νέο ρόλο για τον εαυτό της, στην Ευρώπη και στη Δύση συνολικά: Τον ενεργειακό εφοδιασμό, την ενεργειακή ασφάλεια και την ενεργειακή αυτονομία της Ευρώπης! Που περνάει από την Ανατολική Μεσόγειο, όπου υπάρχουν τεράστια κοιτάσματα. Και μεγάλο μέρος τους βρίσκεται σε Ελληνική και Κυπριακή ΑΟΖ.
Κι εκεί η Τουρκία επιδιώκει να υφαρπάξει τα πάντα – και από Ελλάδα και από Κύπρο. Ενώ η ίδια είναι ενεργειακός συνεταίρος της Ρωσίας! Εγκαθιστά ρωσικά πυρηνικά εργοστάσια και φιλοδοξεί να φέρει το ρωσικό αέριο μελλοντικά στην Ευρώπη, από την δική της πλευρά…
Πώς θα ήταν όμως δυνατό να “απεξαρτηθεί” η Ευρώπη από το ρωσικό αέριο και ταυτόχρονα να εξαρτηθεί από τον… “συνεταίρο” της Ρωσίας, την Τουρκία;
Αυτό είναι το ερώτημα που οφείλουμε να θέσουμε σε όλους τους εταίρους και συμμάχους μας.
Και στο καινούργιο πολιτικό περιβάλλον, μετά την εκλογή Τράμπ στις ΗΠΑ, κάτι τέτοιο μπορεί να ακουστεί. Γιατί η εκλογή Τράμπ σηματοδοτεί ξεκάθαρα, μεταξύ άλλων, και επιστροφή στους υδρογονάνθρακες, εκεί που η Ελλάδα κατέχει το ανεκτίμητο γεωστρατηγικό asset για την ενεργειακή αυτονομία της Ευρώπης.
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο: Η Τουρκία είναι προστάτης των Σουνιτών ισλαμιστών, τους φιλοξενεί, τους υπερασπίζεται, τους “διακινεί”, ενίοτε και τους υποκινεί – και αποτελεί την κύρια πηγή εισόδου των παράνομων εργαλειοποιημένων στην Ευρώπη, μέσω Ελλάδας. Κι ύστερα εκβιάζει την Ευρώπη ότι θα στείλει κι άλλους. Και η Ευρώπη βέβαια συνεχίζει να τη χρηματοδοτεί…
Με την εκλογή Τράμπ είναι η ώρα να κλείσουν ουσιαστικά τα σύνορα και να ξεκινήσουν οι επανα-προωθήσεις των παράνομων στις χώρες προέλευσής τους. Κι όχι να χορηγούμε αφειδώς άσυλο ώστε να παρουσιάζουμε τάχα μείωση ροών…! Δείτε πρόσφατα τι έγινε στην Ρόδο, και σε άλλα νησιά.
Η μάχη κατά των φονταμεταλιστών ισλαμιστών θα έχει ως σύμμαχο και όλα τα “κοσμικά” αραβικά καθεστώτα, που βλέπουν με απόλυτη καχυποψία την Τουρκία να τους προστατεύει!
— Τώρα άλλωστε η Τουρκία βοηθά τους… τζιχαντιστές να επιβληθούν στη Συρία!
Κι ανοίγει το δρόμο για να χτυπήσει τους Κούρδους της Συρίας, τους οποίους όμως, στηρίζουν υποτίθεται και οι ΗΠΑ και το Ισραήλ!
Ολα αυτά βάζουν σίγουρα την Τουρκία απέναντι
Ενώ και τα υπόλοιπα αραβικά καθεστώτα της περιοχής, που θεωρούν τους τζιχαντιστές συνεχιστές του ΙΣΙΣ, προφανώς ανησυχούν όσο ποτέ!
Το Ισραήλ νοιώθει ανακουφισμένο που διαλύθηκε το προπύργιο του Ιράν και της Χεζμπολάχ. Νοιώθει ως νίκη του που έπεσε ο «διάδρομος» Ιράν-Μεσογείου, που περνούσε από τη Συρία του Ασαντ. Αλλά το Ισραήλ διαπιστώνει ταυτόχρονα, ότι βορείως των συνόρων του κινδυνεύει να υπάρξει μια νέα Γάζα πολύ μεγαλύτερη. Και μια νέα Χαμάς πολύ πιο επικίνδυνη.
Ενώ οι τζιχαντιστές στη Δαμασκό πανηγυρίζουν κραυγάζοντας:
«Και τώρα άνοιξε ο δρόμος για να καταλάβουμε την Ιερουσαλήμ»!
Στη Συρία έπεσε ένα καθεστώς, αλλά άνοιξε ο «ασκός του Αιόλου»
Κι εμείς εδώ … πανηγυρίζουμε!
Την ώρα που η διεθνής κοινή γνώμη αγωνιά για τα εκατομμύρια των Χριστιανών της Συρίας.
Σε όλο αυτό το ασαφές και ρευστό σκηνικό, ένα είναι βέβαιο: το Κουρδικό πλέον έρχεται ορμητικά στο προσκήνιο…
Είτε έτσι, είτε αλλιώς.
Το βλέπει κανείς;
Για να το πώ διαφορετικά: Η Τουρκία στηρίζει τους τζιχαντιστές και χτυπάει τους Κούρδους. Ενώ το Ισραήλ θεωρεί απειλή τους τζιχαντιστές και στηρίζει τους Κούρδους!
Σε μια σύγκρουση ανάμεσά τους, εμείς με ποιόν θα είμαστε;
Υπενθυμίζω ότι με τον ένα έχουμε «στρατηγική συμμαχία» και με τον άλλο έχουμε πρόσφατα υπογράψει -αν είναι δυνατόν!- Σύμφωνο «Φιλίας ».
Είναι αυτό Εξωτερική Πολιτική;
Κυρίες και κύριοι,
— Υιοθετούμε, υποτίθεται, την Αποτροπή και εφαρμόζουμε στην πράξη το αντίθετο της Αποτροπής: Τον Κατευνασμό!
— Υπογράφουμε “Διακηρύξεις περί Φιλίας” με την Τουρκία, τη στιγμή που η Τουρκία έχει δημιουργήσει νέα “τετελεσμένα” σε βάρος μας: Το “τουρκολυβικό μνημόνιο…
— Η Τουρκία καταπατά έξω από την Κάσο, τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, δηλαδή την ΑΟΖ που εμείς έχουμε διακηρύξει και οριοθετήσει με την Αίγυπτο – παρόλα αυτά εξακολουθούμε να μιλάμε για “φιλία” με την Τουρκία!
Κι ερωτώ : γιατί ενημέρωσε το Ιταλικό πλοίο την Τουρκία για εργασίες σε διακηρυγμένη ελληνική ΑΟΖ; Ξέρει μήπως κάποιος από την ελληνική κυβέρνηση να μας πει ή .. «όλα καλά»;
— Οι Τούρκοι επίσημοι, σε όλους τους τόνους, μιλούν συνεχώς για απο-στρατιωτικοποίηση των νησιών μας και για ελληνικά νησιά που λένε ότι τους έχουμε κλέψει, αλλά εμείς εξακολουθούμε να διακηρύσσουμε τη… “φιλία” μας με την Τουρκία…
— Δηλώνουμε ότι “κόκκινη γραμμή” για μας είναι τα 6 μίλια γύρω από τα νησιά μας. Δηλαδή, η ζώνη κυριαρχίας. Κι αφήνουμε έξω τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Δηλαδή στέλνουμε το μήνυμα στην Τουρκία, ότι δεν θα αντιδράσουμε, αν καταπατήσουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Αυτό δεν είναι Αποτροπή, είναι ο ορισμός του Κατευνασμού.
–Όμως το πιο ταπεινωτικό είναι ότι η Ελλάδα ψήφισε τον τούρκο διπλωμάτη κ. Σινιρίογλου, ως νέο Γενικό Γραμματέα του ΟΑΣΕ. Εναν σκληρό οργανωτή και θιασώτη της “Γαλάζιας Πατρίδας”!
Αυτό κι αν λέγεται “Κατευνασμός”!
Δηλαδή, στον Οργανισμό για την Ευρωπαϊκή Ασφάλεια, η Ελλάδα στήριξε τον εκπρόσωπο της κατοχικής δύναμης στην Κύπρο! Αυτόν που μιλάει για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών μας και για γκρίζες ζώνες, κι ότι τα ελληνικά νησιά δεν έχουν ΑΟΖ, τον ψηφίζουμε εμείς για υπεύθυνο Ασφαλείας στην Ευρώπη! Και κάναμε κι εκστρατεία για να εκλεγεί…
Ας ρωτήσω λοιπόν κάτι πολύ συγκεκριμένο:
Αληθεύει ότι ήταν η Ελλάδα που αποφάσισε, που πίεσε και τελικά επέβαλε στην Κύπρο να αποδεχτεί και να υπερψηφίσει την υποψηφιότητα Σινιρίογλου, ναι ή όχι; Και μάλιστα παρά το γεγονός ότι υπήρχαν επίσημες διαρροές από τη Λευκωσία ότι κάτι τέτοιο δεν θα ήταν αποδεκτό; Γιατί ο καθένας καταλαβαίνει ότι είναι πολιτικά παράλογο κι αφύσικο να ψηφίσει η ίδια η Κύπρος τον κατακτητή της.
Κυρίες και κύριοι,
Από το 2003 υφίσταται ο λεγόμενος “Χάρτης της Σεβίλλης” που συντάχθηκε κατά παραγγελία της Κομισιόν από ξένους ειδικούς. Και αποτυπώνει λεπτομερώς τα όρια της Ελληνικής Δικαιοδοσίας σε θαλάσσιες ζώνες, άρα και σε ΑΟΖ. Όπως τα προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, του 1982. Δεν ήταν, όμως, τότε “επίσημο” έγγραφο της Ευρώπης…
Το 2014, κατά την Ελληνική Προεδρία, ζήτησα με ευθύνη της Κομισιόν να δημιουργηθούν επίσημοι Χάρτες για την πλήρη θαλάσσια δικαιοδοσία όλων των χωρών-μελών. Πράγματι, ένα χρόνο αργότερα, το 2015, η Κομισιόν έβγαλε τους σχετικούς χάρτες που συμπίπτουν απόλυτα, με το Χάρτη της Σεβίλλης.
Που ονομάζεται πλέον “Χάρτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης”…
Σήμερα που η Κομισιόν καλεί την Ελλάδα να υιοθετήσει το Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό, που περιλαμβάνει τα θαλάσσια πάρκα, όπως τον προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, δηλαδή με τα νησιά μας να έχουν πλήρη επήρεια, η Τουρκία διαμαρτύρεται έντονα. Και η Ελλάδα…αρνείται αμήχανα να προχωρήσει!
Αντί να κάνουμε “σημαία” μας τον Χάρτη που μας κατοχυρώνει πλήρως, κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε, για να μην “ερεθίσουμε” την Τουρκία…
Η οποία ζητάει συνεκμετάλλευση, κι εμείς απλώς παίζουμε φοβικά το παιχνίδι της καθυστέρησης.
Αλλά ας πάμε πιο πέρα:
Τι κέρδισε η Ελλάδα από τη διακήρυξη περί Φιλίας με την Τουρκία;
Είχαμε λέει ήρεμα νερά… στον “αέρα”!
Δηλαδή δεν είχαμε πολλές παραβιάσεις τουρκικών αεροσκαφών.
Αλλά είχαμε αλλεπάλληλες τουρκικές Navtex και τη σοβαρότατη πρόκληση έξω από την Κάσο, μαζί με τις αλλεπάλληλες και προκλητικότερες από ποτέ δηλώσεις.
Τα “ήρεμα” νερά παρέμεναν “ήρεμα”, γιατί αυτοί μας προκαλούσαν ανοικτά κι εμείς κοιτάζαμε αλλού…
Να δούμε τώρα τι κέρδισε η Τουρκία, όταν η Ελλάδα έπαψε να αντιδρά:
— Η Τουρκία προσπαθεί να επιβάλει στην πράξη το Τουρκολυβικό Μνημόνιο έξω από την Κάσο! Κι απαιτεί και πετυχαίνει να “λάβει ενημέρωση” από το Ιταλικό σκάφος για την πόντιση του καλωδίου. Λες και πρόκειται για δική της ΑΟΖ, όπως προβλέπει το δικό της παράνομο Τουρκολυβικό Μνημόνιο! Σε περιοχή μάλιστα όπου η Ελλάδα έχει οριοθετήσει τη δική της ΑΟΖ με την Αίγυπτο!
Κι όλο αυτό έγινε υπό την απειλή του τουρκικού στόλου, σε συνθήκες – κατά τα άλλα – ελληνοτουρκικής «φιλίας» και ήρεμων υδάτων…
— Η Τουρκία πέτυχε επίσης, να ξεκινήσει η άρση του αμερικανικού εμπάργκο για τα αναβαθμισμένα F-16.
— Η Τουρκία ξεκίνησε και συζητήσεις με τη Γερμανία για να αγοράσει μαχητικά Εurofighter. Και μάλιστα προχθές ο Ταγιπ Ερντογάν δήλωσε πως επιθυμεί να προμηθευτεί από τη Ρωσία και νέα συστήματα S 400.
Και είναι φυσικό. Όταν η Ελλάδα δεν αντιδρά στις τουρκικές προκλήσεις, αδυνατίζουν και τα επιχειρήματα όσων, στο εξωτερικό, αντιμετωπίζουν την Τουρκία ως “ταραχοποιό”. Εμείς είμαστε αυτοί που με τη στάση μας υπονομεύουμε τις σχέσεις μας με τους αληθινούς μας συμμάχους. Πως θα μας εμπιστευθούν από την ώρα που είμαστε αναξιόπιστοι σε σχέση με την Τουρκία;
Ουσιαστικά «ξεπλένεται» έτσι η Τουρκία…
Η κυβέρνηση μας βεβαιώνει ότι -εδώ και μήνες- συζητείται η μοναδική διαφορά μας με την Τουρκία, η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών. Όμως την ίδια ώρα ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών μας διαψεύδει με συνεχείς δηλώσεις λέγοντας ότι συζητούνται τα πάντα και μάλιστα από την πίσω πόρτα.
Υπουργός Εξωτερικών έχω κάνει. Και διερωτώμαι: αν πράγματι συζητιέται κάθε φορά μεταξύ των δύο ΥΠΕΞ η επίλυση της μιάς και μόνης διαφοράς, που δημόσια η Τουρκια δεν αποδέχεται, τότε τι συζητάνε κάθε τόσο οι Γεραπετρίτης-Φιντάν;
Και θα το ξαναπώ.
Είναι ο ίδιος ο υπουργός μας των Εξωτερικών που βγήκε και είπε ότι, προκειμένου να εξασφαλίσει τη “καλή γειτονία” και την ηρεμία με την Τουρκία, ας τον πουν… και “μειοδότη”!
Δεν είναι δική μου κουβέντα. Την είπε ο υπουργός.
Στέλνοντας το “μήνυμα” τόσο στην Τουρκία όσο και στην ελληνική κοινή γνώμη – μήνυμα που μόνον ανόητοι δεν μπορούνε να καταλάβουν – ότι άρχισαν πλέον να σβήνονται οι κόκκινες γραμμές μας.
Κι αυτό καθιστά την Τουρκία ακόμα πιο αδιάλλακτη!
Γι’ αυτό και μόνον έπρεπε ο υπουργός Εξωτερικών να πάει σπίτι του.
Τελεία και παύλα!
Φίλες και φίλοι,
Στα τελευταία πενήντα χρόνια η Ελλάδα είχε επιτυχίες, είχε αποτυχίες, έκανε λάθη, έκανε σωστά και έκανε και πολλά “λειψά”.
Από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ήταν που απορρίφθηκε το Σχέδιο Ανάν και μπήκε η Κύπρος ως πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Κι έτσι η Τουρκία δεν ελέγχει σήμερα το σύνολο της Κύπρου. Αντίθετα, Ελλάδα και Κύπρος είναι και οι δύο μέσα στην Ευρώπη – και η Τουρκία απέξω.
Αντί όμως να αξιοποιήσουμε αυτή την επιτυχία, έχουμε ουσιαστικά εγκαταλείψει την Κύπρο στην προοπτική μιας…”πολυμερούς διάσκεψης” – με ισότιμη μεταχείριση του ψευδοκράτους, εκτός πλαισίου Ευρώπης και κατά παράβαση του “Κοινοτικού Κεκτημένου”.
Αλλά μια πολυμερής διάσκεψη, ουσιαστικά αποτελεί πρόκριμα για τη διεθνή αναγνώριση του ψευδοκράτους – και οδηγεί στη λύση των “δύο κρατών”. Ακυρώνοντας και τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ – και το Κοινοτικό Κεκτημένο!
Αφήσαμε την Κύπρο μόνη της.
Αυτό δεν είναι Εξωτερική Πολιτική!
— Το να ακυρώνουμε την Αποτρεπτική μας Πολιτική και να υιοθετούμε εμπράκτως τον Κατευνασμό, δεν είναι Εξωτερική Πολιτική.
— Το να υπονομεύουμε τις τοπικές συμμαχίες που χτίσαμε με χώρες τις περιοχής μας, δεν είναι εξωτερική Πολιτική.
Όταν κάνεις τοπικές συμμαχίες εναντίον κοινού εχθρού κι ύστερα διακηρύσσεις τη …Φιλία μαζί του, κανείς από τους δυνητικούς συμμάχους σου δεν σε παίρνει στα σοβαρά!
— Το να μην υπερασπιζόμαστε το Διεθνές Δίκαιο, όταν καθαρά μας ευνοεί δεν είναι εξωτερική Πολιτική.
— Το να ξεπλένεται από τα λάθη μας η Τουρκία στα μάτια τρίτων δεν είναι Εξωτερική Πολιτική.
— Ούτε είναι εξωτερική Πολιτική, να κάνει όσα αδιανόητα κάνει ο Ράμα στον Ελληνισμό της Χιμάρας, να μας λέει ανερυθρίαστα μέσα στη χώρα μας, ότι δεν υπάρχει Βόρειος Ήπειρος, κι εμείς… να πρωταγωνιστούμε να μπει η Αλβανία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Θα το έκανε άλλη χώρα αυτό, για τη δική της μειονότητα;
Για να μην πω ότι μόλις χθες ο Χακάν Φιντάν μίλησε πάλι για την ανάγκη προστασίας, όπως είπε της Τούρκικης μειονότητας της Θράκης και των ομογενών του στα Δωδεκάνησα…
Κλείνοντας να σας εξομολογηθώ κάτι:
Δεν με τρομάζει η Τουρκία.
Με τρομάζει που εμείς έχουμε χάσει την “πυξίδα” μας! Εντελώς…
Παράδειγμα, για να ξεφύγουμε από τα τρέχοντα, πάρτε το Μακεδονικό:
Υπηρέτησα και υπηρετώ σε όλη μου την πολιτική διαδρομή, την εθνική θέση ότι η Μακεδονία είναι μια και Ελληνική, δεν υπάρχει μακεδονική γλώσσα, δεν υπάρχει μακεδονική εθνότητα και ταυτότητα.
Πριν χάσει τη διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ νόμισε ότι “έλυσε” το Μακεδονικό!
Με την διαβόητη Συμφωνία των Πρεσπών…
Αναγνώρισε εθνική ταυτότητα, γλώσσα και εθνότητα “Μακεδόνων” στα Σκόπια. Για να μπουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ.
Το ΝΑΤΟ βέβαια, έχει άλλα προβλήματα σήμερα. Πολύ σοβαρότερα…
Απλώς, το πρόβλημα του ψευδομακεδονικού αλυτρωτισμού μεταφέρθηκε στις σχέσεις Σκοπίων-Βουλγαρίας. Όπου η Βουλγαρία δεν αναγνωρίζει Μακεδονική γλώσσα και επιβάλλει να αλλάξει το Σύνταγμα των Σκοπίων ώστε να αναγνωριστεί η Βουλγαρική εθνότητα. Πράγμα που ακόμα δεν έχει γίνει. Ούτε και πρόκειται, όπως φαίνεται. Ενώ, για τη δική τους γλώσσα, ήδη απειλούν και οι Αλβανοί των Σκοπίων, με βάση τη συμφωνία της Οχρίδας!
Μας έλεγαν τότε, πως αν “κλείσουμε” το θέμα των Σκοπίων, έστω και με οδυνηρή υποχώρηση για την Ελλάδα, θα μπορέσουμε μετά να επικεντρωθούμε στην πραγματική απειλή για μας: την Τουρκία.
Όταν λίγο αργότερα ήλθε η στιγμή να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία, μας λένε και πάλι πως πρέπει να κάνουμε πίσω!
Έναντι των Σκοπίων ,λέει, επειδή είναι πολύ αδύνατο κράτος και δεν μπορεί να μας απειλήσει. Και τώρα, έναντι της Τουρκίας, γιατί είναι πολύ ισχυρή και δεν μπορούμε, λέει, να την αντιμετωπίσουμε.
Σε κάθε περίπτωση εμείς πρέπει να κάνουμε τις μείζονες υποχωρήσεις – είτε αντιμετωπίζουμε ανίσχυρο είτε αντιμετωπίζουμε πανίσχυρο γείτονα…
Γι’ αυτό υποστηρίζω ότι έχουμε χάσει την «πυξίδα» μας…
Αυτό δεν είναι Εξωτερική Πολιτική!
— Το να πηγαίνουμε για “Πρέσπες Αιγαίου και Ανατολικής Μεσογείου”, δεν είναι Εξωτερική Πολιτική.
Είναι παραίτηση από κάθε Πολιτική.
Με δύο λόγια!
— Αποδυναμώνουμε την Αποτροπή μας!
— Ακυρώνουμε μόνοι μας τις τοπικές συμμαχίες μας κατά κοινού εχθρού…
— Μοιάζουμε να εγκαταλείπουμε το Διεθνές Δίκαιο που κατοχυρώνει τα Κυριαρχικά μας δικαιώματα. Φτάσαμε στο σημείο να μας παραπέμπει η Κομισιόν γιατί δεν εφαρμόζουμε τον Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό για να μην “ερεθίσουμε” την Τουρκία.
— Δεν διεκδικούμε κανένα ρόλο στην περιοχή μας. Γίνονται σεισμικές αναταράξεις στη Μέση Ανατολή κι εμείς, απλώς δεν υπάρχουμε…
Ενώ την ίδια ώρα κρατάμε σχέσεις «καλής γειτονίας» με τον μεγαλύτερο ταραχοποιό της περιοχής μας.
Αυτά όλα είναι πλήρης εγκατάλειψη της Εξωτερικής πολιτικής!
Και μάλιστα σε μια στιγμή που ο κόσμος γίνεται πιο εθνοκεντρικός, και μόνο χώρες με σαφή αίσθηση εθνικού συμφέροντος μπορούν να βρίσκουν αληθινούς συμμάχους…
Κυρίες και Κύριοι,
Το ερώτημα δεν είναι «Ειρήνη ή Πόλεμος».
Αυτό είναι ψευτοδίλημμα.
Άλλωστε, για να υπάρξει Ειρήνη, πρέπει να τη θέλουν όλοι… Και συνεχώς!
Ενώ τον Πόλεμο αρκεί να τον επιδιώξει ένας… Και μια μόνη στιγμή!
Το αληθινό Πρόβλημα είναι αν θα έχουμε Εξωτερική Πολιτική, αν θα έχουμε Αποτροπή, αν θα έχουμε ενεργές συμμαχίες, αν θα διεκδικήσουμε ρόλους.
Και τώρα δεν κάνουμε τίποτα απ’ όλα αυτά…
Εγώ πρώτος απεύχομαι τον Πόλεμο!
Και γι’ αυτό είμαι αντίθετος με τον «Κατευνασμό» που συνήθως φέρνει τον Πόλεμο!
Κυρίες και Κύριοι,
Όποιος αγαπά την Ειρήνη, δεν επιλέγει τον Κατευνασμό.
Κάνει συμμαχίες κατά κοινού εχθρού – δεν τις ακυρώνει μόνος του..
Στέκεται αυστηρά σε κάθε πρόκληση – Δεν “διευκολύνει” τον επιθετικό γείτονά του, να αποκτήσει όπλα για να τα χρησιμοποιήσει εναντίον του…
Η Ειρήνη είναι Ευθύνη!
Δεν υπηρετείται με… διακηρύξεις “φιλίας” προς κράτη “ταραχοποιούς”…
Δεν υπηρετείται με υποκλίσεις απέναντι σε προκλήσεις…
Όποιος αγαπά την Ειρήνη διεκδικεί διεθνείς ρόλους! Δεν αφήνει τον αντίπαλό του να του καταπατήσει τα κυριαρχικά του δικαιώματα και να τον βάλει στο περιθώριο.
Όποιος θέλει να υπάρχει στη διεθνή σκηνή, οφείλει να παραμένει όρθιος.
Κι όποιος αγαπά την Ελευθερία του, πρέπει συνεχώς να αποδεικνύει ότι την αξίζει.
Και εμείς ως Έλληνες, έχουμε επανειλημμένως αποδείξει ότι την Ελευθερία μας την αξίζουμε!
Σας ευχαριστώ πολύ
