Γράφει ο Αντώνης Καρακούσης
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, στα τέλη του περασμένου Δεκεμβρίου το πλουσιότερο 0,1% της αμερικανικής κοινωνίας, στο οποίο ανήκουν 131.485 νοικοκυριά, κατείχε συνολικό πλούτο, εκπεφρασμένο κυρίως σε μετοχές, ομόλογα και αμοιβαία κεφάλαια, ύψους 17,6 τρισ. δολαρίων! Πολύ κοντά δηλαδή στο ετήσιο ΑΕΠ της χώρας που το 2022 έφθασε τα 20,6 τρισ. δολάρια. Εχει δε εξαιρετικό ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος πλούτος διευρύνθηκε κατά περίπου 5 τρισ. δολάρια στα χρόνια της πανδημίας και ιδιαιτέρως στη διάρκεια της εκρηκτικής μεταπανδημικής περιόδου.
Σύμφωνα πάλι με τα επίσημα στοιχεία της FED, το πλουσιότερο 1% της αμερικανικής κοινωνίας κατείχε το 53,7% του συνόλου των μετοχών και των αμοιβαίων κεφαλαίων μέσω των οποίων συγκεντρώνεται κυρίως ο πλούτος στην πιο ευημερούσα χώρα του κόσμου. Το κορυφαίο 9% κατείχε το 88,9% όλων των μετοχών και αμοιβαίων κεφαλαίων και η μεσαία τάξη μόλις το 10,6% αυτών, από περίπου 18% που κατείχε τις προηγούμενες δεκαετίες. Το δε φτωχότερο 50% της αμερικανικής κοινωνίας κατείχε μόλις το 0,6% των κρίσιμων περιουσιακών στοιχείων.
Το χάσμα είναι προφανές, όπως και η διεύρυνση των ανισοτήτων εμφανέστατη. Περιττό δε να σημειώσουμε ότι στις τρέχουσες συνθήκες πληθωριστικής έκρηξης οι πλούσιοι πλουτίζουν ακόμη περισσότερο και οι ασθενέστεροι φτωχαίνουν ταχύτερα γιατί απλούστερα η αμοιβή της εργασίας δεν ακολουθεί την άνοδο των τιμών και δεν δύναται τις εισοδηματικές απώλειες να ελέγξει.
Τηρουμένων των αναλογιών, οι επικρατούσες τάσεις στις ΗΠΑ μεταφέρονται σε όλο τον δυτικό κόσμο. Και στην Ελλάδα βεβαίως. Η διαστροφή των εισοδηματικών ανισοτήτων και της υπερσυγκέντρωσης του πλούτου γίνεται και εδώ εμφανέστερη χρόνο με τον χρόνο. Πολύ περισσότερο όταν την περασμένη δεκαετία η ελληνική κοινωνία βίωσε πρωτοφανείς εισοδηματικές απώλειες, τις συνέπειες των οποίων πλήρωσαν και συνεχίζουν να πληρώνουν οι λαϊκότερες και οι ασθενέστερες των κοινωνικών τάξεων και δη οι νεότερες γενιές αυτών.
Θα χρειαστεί πλήθος μέτρων και πολιτικών που τις ιδιωτικές και τις δημόσιες επενδύσεις θα επαυξήσουν και τις ευκαιρίες κοινωνικής ανέλιξης θα πολλαπλασιάσουν για να αντιστραφούν οι τρέχουσες τάσεις. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς φιλόσοφος για να διαπιστώσει ότι διατηρούμενη η διαστροφή της υπερσυγκέντρωσης του πλούτου και της διεύρυνσης των ανισοτήτων μόνο τη διεκδικούμενη σταθερότητα δεν προάγει. Αντιθέτως μόνο τις αναστατώσεις, τις κοινωνικές εντάσεις και τις συγκρούσεις ευνοεί. Και αυτή ακόμη τη Δημοκρατία θα κλονίσει και την αποτελεσματικότητά της θα αμφισβητήσει.
Δυστυχώς η προεκλογική Ελλάδα περί άλλα τυρβάζει. Αν θέλουμε μια Ελλάδα δυναμική και ευημερούσα, οικονομικά και κοινωνικά αναπτυσσόμενη, οφείλουμε να ξεπεράσουμε εγκαίρως τη μονομέρεια της οικονομικής πολιτικής και να συζητήσουμε όλοι μαζί, κόμματα και πολίτες, τις πολιτικές, τα κίνητρα και τους όρους που θα ευνοήσουν ιδιαιτέρως τη συμμετοχή των νεότερων γενεών στην παραγωγική διαδικασία. Τώρα οφείλουμε τους στόχους της επόμενης δεκαετίας να ορίσουμε και τις νεότερες γενιές να εμπνεύσουμε.
Αλλιώς τους κασιδιαραίους θα πριμοδοτήσουμε…
