Γράφει ο Αντώνης Καρακούσης:
Πηγή: εφημερίδα “Το Βήμα της Κυριακής”
Η πολιτική που πρεσβεύει και εφαρμόζει σε μεγάλο βαθμό ο κ. Μητσοτάκης είναι απλή στη σύλληψή της, σαφής και συγκεκριμένη.
Η χώρα, η οικονομία και η πολιτική της ηγεσία οφείλουν πρωτίστως να επιλέγουν πολιτικές και μέτρα που ευνοούν την ανάπτυξη, διευκολύνουν την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών και υποστηρίζουν χωρίς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις τη δημιουργία νέου πλούτου, του μόνου που, κατά την άποψή του, μπορεί να εγγυηθεί τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, αξιοπρεπή εισοδήματα και την ευημερία των πολιτών μεσοπρόθεσμα. Το δόγμα του στηρίζεται ακριβώς στη βέβαιη και σχεδόν αυτοματοποιημένη γι’ αυτόν αλληλουχία.
Σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό, αν μια χώρα επιλέξει, τη μεταρρύθμιση, την ιδιωτικοποίηση, άρει τα εμπόδια και προσφέρει το περιβάλλον, τα κίνητρα, τις διευκολύνσεις, διοικητικές, νομικές, τεχνολογικές και άλλες στην ισχυρή εγχώρια και διεθνή επιχειρηματικότητα αυτή θα σπεύσει, θα αξιοποιήσει τις ευκαιρίες, θα επενδύσει, θα δημιουργήσει εδώ μια συνεχώς μεγεθυνόμενη αλυσίδα πλούτου και εισοδημάτων, η οποία διαχεόμενη στην κοινωνία θα επιτρέψει την ευημερία και την πρόοδο. Γι’ αυτό και οι κοινωνικές του παρεμβάσεις είναι αλά κάρτ, δεν είναι μεγάλες, ούτε οραματικές.
Περιορίζονται σε σχήματα επιδοματικά, κατά περίπτωση, ανάλογα με το πρόβλημα, ποτέ σχεδόν δεν λαμβάνουν χαρακτήρα μαζικό και οργανωμένο. Ετσι θα προτιμούσε τα πανεπιστήμια να είναι ιδιωτικά, η δημόσια υγεία επικουρική της ιδιωτικής κ.ο.κ. Κατά το πρότυπό του, η δημιουργία και η προκοπή που ευαγγελίζεται θα προσφέρει τις δυνατότητες και τους πόρους για την άμβλυνση των ανισοτήτων και την κάλυψη εκείνων που δεν έχουν και δεν μπορούν. Αγνοεί ωστόσο ή καλύτερα παραγνωρίζει ότι αυτοματισμοί δεν υπάρχουν. Ακόμη και αν δεχθούμε ότι το μοντέλο του λειτουργεί, ότι όντως δημιουργεί τον επιδιωκώμενο νέο πλούτο και ενισχύει τις δυνατότητες των επιχειρήσεων και των μεγάλων ομίλων, τίποτε δεν εγγυάται ότι αυτός θα κατανεμηθεί έστω μερικώς στην κοινωνία, θα μετουσιωθεί σε νέες επενδύσεις και θα επιτρέψει με ένα τρόπο στην κοινωνία που θέτει όλες της δυνάμεις στην υπηρεσία του σχεδίου. Και αυτό γιατί απλούστατα στην κοινωνική δυναμική δεν υπάρχουν αυτοματισμοί. Ο νέος πλούτος αν αφεθεί στην τύχη του το πιθανότερο είναι να μείνει στα χέρια εκείνων που τον αποκτούν, Ελλήνων και ξένων, να μεταφερθεί αλλού σε άλλες αγορές πιο κερδοφόρες και εντέλει να χαθεί για τη χώρα και τους πολίτες της. Γι’ αυτό και επιβάλλονται παρεμβάσεις, επιστροφές και αντισταθμίσματα. Οι φόροι, οι λελογισμένοι φόροι, δεν είναι προς θάνατον, δεν επιτρέπεται να απορρίπτονται ως μέγιστο κακό, παρά αντιθέτως επιτελούν σκοπούς και στόχους κοινωνικούς, αναδιανεμητικούς. Οπως και η υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου και του εθνικού συστήματος υγείας εγγυώνται την κοινωνική κινητικότητα, υποστηρίζουν ίσως με τον καλύτερο και αποτελεσματικότερο τρόπο το καθεστώς των ίσων ευκαιριών που όλοι ευαγγελίζονται.
