Γράφει ο Αντώνης Καρακούσης
Το σοκ από το δυστύχημα του τρένου είναι μεγάλο , μοναδικό , απροσμέτρητο. Ουδείς συμβιβάζεται με αυτή την τόσο απρόσμενη απώλεια. Συγκλόνισε και συνεχίζει να συγκλονίζει τους πάντες. Ο πόνος και ο θρήνος για τους νέους , τις νέες, τους μηχανοδηγούς και τους άλλους ανυποψίαστους επιβάτες που χάθηκαν άδικα στα Τέμπη είναι μαζικός , πανεθνικός. Ξεπερνά τους πάντες και τα πάντα και γι’ αυτό επιδρά καταλυτικά στον εθνικό μας βίο.
Μαζί με τους 57 επιβάτες χάθηκαν και τα όποια αποθέματα εμπιστοσύνης της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο κράτος, στην κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό τον ίδιο. Ειδικώς για τον κ.Μητσοτάκη και τους υπουργούς του έσπασε εκείνο το αδιόρατο τείχος προστασίας και ανοχής που τους περιέβαλε και ταυτόχρονα κατέρρευσε η βεβαιότητα που πολλοί διατηρούσαν ότι όντως κάτι έχουν επιτύχει στην τρέχουσα θητεία τους , μα και η προσδοκία και η ελπίδα ότι κάτι ακόμη περισσότερο μπορεί να καταφέρουν στο μέλλον.
Το δυστύχημα έδρασε κατά τρόπο καταλυτικό. Ηταν σαν οι πολλές προηγούμενες αμφιβολίες, τις οποίες οι περισσότεροι προσπερνούσαν, να γιγαντώθηκαν και να πήραν διαστάσεις γενικευμένης αμφισβήτησης. Αυτό δηλώνουν οι έντονες αντιδράσεις στους δρόμους ,στις πλατείες, στα γήπεδα, παντού. Αλλά και οι συζητήσεις στις γειτονιές ,στους τόπους εργασίας , στα σπίτια είναι καταδικαστικές. Δηλωτικά είναι και τα ακραία συνθήματα που μέχρι πρότινος ακούγονταν σε περιθωριακές εκδηλώσεις και τώρα εκτοξεύονται με άνεση παντού,με πρώτη ευκαιρία, δημιουργώντας την αίσθηση επανάκαμψης του διαβρωτικού αντισυστημισμού που επικράτησε στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης και των μνημονίων και βύθισε τη χώρα και τους πολίτες σε δοκιμασία μακράς διαρκείας.
Κοινώς το γυαλί ράγισε και τίποτε επί του παρόντος δεν μοιάζει ικανό να οδηγήσει σε μια έστω τραυματική επανασυγκόληση. Ηδη οι δημοσκόποι παρατηρούν αμήχανοι την αντίδραση των πολιτών και δεν έχουν απαντήσεις για τη στάση και τη συμπεριφορά τους. Η κυβέρνηση προσπαθεί να αμβλύνει τις εντυπώσεις, να διανείμει τις ευθύνες και να παρασύρει τους πάντες σε καστάσταση συνυπευθυνότητας και κυβερνητικού αδιεξόδου αντίστοιχου εκείνου που επικράτησε το 2012. Οτι και να κάνει ο κ.Μητσοτάκης, ακόμη και αν αμβλύνει τα κύματα οργής και φθοράς και επιτύχει την πρωτιά, η όποια κυβέρνηση σχηματίσει θα είναι ασθενής και βραχύβια. Με ότι αυτό συνεπάγεται για την πολιτική σταθερότητα, την οποία όλο το προηγούμενο διάστημα ανήγαγε σε εθνικό στόχο. Είπαμε το γυαλί ράγισε…
