Γράφει ο Αντώνης Καρακούσης
Κοινή είναι η πεποίθηση ότι οι καιροί είναι θολοί και αβέβαιοι. Σε όλα τα πεδία, γεωπολιτικά, γεωστρατηγικά, τεχνολογικά, διεθνο-οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, εγχώρια και διεθνή, οι αβεβαιότητες περισσεύουν. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια τις επιδόσεις και τα αποτελέσματα των έτσι και αλλιώς αμφιλεγόμενων πολιτικών του Ντόναλντ Τραμπ.
Ούτε βεβαίως τις συνέπειες που μπορεί να έχουν οι πολιτικές του στη διεθνή σκηνή. Το νεοσυντηρητικό κύμα που μεταφέρει, ωστόσο, επιδρά σχεδόν παντού στον κόσμο, ενισχύοντας κυρίως διάφορες εστίες αντισυστημισμού, εθνολαϊκισμού και αναθεωρητισμού.
Ειδικά στην Ευρώπη η κατάσταση επιδεινώνεται εξαιτίας κυρίως των πολιτικών και οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν η Γερμανία και η Γαλλία. Ο άλλοτε ισχυρός γαλλογερμανικός άξονας παραπαίει και όλα τα δεδομένα δηλώνουν ότι οδεύουμε προς πολιτική κρίση διαρκείας στην Ευρώπη.
Οι πολεμικές εστίες επίσης καλά κρατούν, παρά την ατμόσφαιρα ειρήνευσης ή έστω κατάπαυσης του πυρός που τείνει να επικρατήσει στη Γάζα και στην Ουκρανία. Από την άλλη, οι νέες εδαφικού χαρακτήρα διεκδικήσεις των Αμερικανών που συνοδεύονται από απειλές για επιβολή δασμών και οικονομικών κυρώσεων, σε συνδυασμό με την άρνηση του φαινομένου της κλιματικής κρίσης και την έξοδό τους από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, επιτείνουν την οικονομική ανασφάλεια διεθνώς.
Ολο δε αυτό κλίμα αμφισβήτησης και αναθεωρητισμού των πάντων, που μεταφέρεται από τη νέα ηγεσία των ΗΠΑ, ευνοεί αντίστοιχες τάσεις παντού στον κόσμο.
Απόψεις και ιδέες που μέχρι πρότινος φάνταζαν υπερσυντηρητικές, ανορθολογικές και συνωμοσιολογικές βρίσκουν πλέον χώρους ταχείας ανάπτυξης. Είναι σαν να ελευθερώθηκε το τζίνι της αμφισβήτησης.
Τελευταία και στην Ελλάδα κυοφορείται ξανά – είχε εκδηλωθεί στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης και των μνημονίων – αντίστοιχο κύμα αμφισβήτησης των κυρίαρχων σχημάτων εξουσίας. Φάνηκε στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για την τραγωδία των Τεμπών, για αυτό το πρωτοφανές δυστύχημα της σύγκρουσης δύο τρένων που, προερχόμενα από αντίθετους σταθμούς, κινούνταν στις ίδιες ράγες και κόστισε τη ζωή σε 57 νέους, συγκλονίζοντας τους πάντες στη χώρα.
Σε όλη την Ελλάδα μαζικές ήταν οι εκδηλώσεις μνήμης και διαμαρτυρίας. Και οι πολίτες που προσήλθαν σε αυτές προέρχονταν από όλους τους χώρους και από όλα τα ρεύματα ιδεών και αντιλήψεων που άνθησαν τις προηγούμενες δεκαετίες.
Στις συγκεντρώσεις για τα Τέμπη συναντούσες ετερόκλητα πλήθη, από αριστεριστές και αναρχικούς μέχρι τους «μένουμε Ευρώπη» και ακροδεξιούς.
Δύο χρόνια μετά, οι αντιδράσεις αντί να αμβλύνονται, όπως θα περίμενε ο κ. Μητσοτάκης, πολλαπλασιάζονται, τα αισθήματα ότι οι κυβερνώντες κρύβουν την αλήθεια και δεν διευκολύνουν τις έρευνες γενικεύονται, λαμβάνουν μορφή χιονοστιβάδας και μοιάζουν ικανά να παρασύρουν την κυβερνώσα Νέα Δημοκρατία σε κρίση διαρκείας και σε φθορά μοναδική.
Προφανώς έχουμε εισέλθει σε άλλη φάση, σε άλλον κύκλο, απροσδιόριστο ακόμη και εν πολλοίς αδιαμόρφωτο. Πολλά βεβαίως θα εξαρτηθούν από τα πρόσωπα και τις δυνάμεις που θα επιχειρήοσυν να τον εκφράσουν και από την αξιοπιστία που θα τα διακρίνει.
