Γράφει ο Αντώνης Καρακούσης
Δεν συνηθίζω να γράφω σε πρώτο πρόσωπο. Επιτρέψτε μου μία εξαίρεση. Η περίσταση το επιβάλλει. Οταν τον Μάιο του 1978, σε ηλικία μόλις 21 ετών, φοιτητής ακόμη, πέρασα την πόρτα της «Πρωινής Ελευθεροτυπίας» δεν μπορούσα να φανταστώ τη διαδρομή και την πορεία μου στον κόσμο του Τύπου και της ενημέρωσης. Είχα την τύχη και την ευτυχία μαζί να υπηρετήσω επί σαράντα τέσσερα ολόκληρα έτη, με μόνη διακοπή τα δύο χρόνια της στράτευσης, στον ημερήσιο και κυριακάτικο Τύπο. Και τα είκοσι πέντε από αυτά σε θέσεις ευθύνης.
«Ελευθεροτυπία», «Κέρδος», «Καθημερινή», «Νέα» και τέλος «Βήμα», οι μεγάλοι σταθμοί.
Το έφερε έτσι η ζωή που μου επέτρεψε να ζήσω όλες τις τεχνολογικές αλλαγές του κλάδου, το πέρασμα από τη λινοτυπία και το αντιμόνιο στη φωτοσύνθεση και από εκεί στη σημερινή ηλεκτρονική εποχή. Και μαζί την άνθηση και μεταμόρφωση του κλάδου, τον σκληρό ανταγωνισμό πρώτα του Ραδιοφώνου, έπειτα της Τηλεόρασης και τώρα την επανάσταση των social media, που μετέβαλε πλήρως το τοπίο της ενημέρωσης.
Δούλεψα συστηματικά και πειθαρχημένα ατέλειωτες μέρες και νύχτες όλα αυτά τα χρόνια, εκπαιδεύτηκα πολλαπλώς, συνάντησα και συνομίλησα με πλήθος ξεχωριστών προσωπικοτήτων της Πολιτικής, της Οικονομίας, των επιχειρήσεων, της Επιστήμης, των Γραμμάτων, των Τεχνών, αλλά και με απλούς καθημερινούς ανθρώπους της βιοπάλης και της προσπάθειας, ρουφώντας στην κυριολεξία γνώση και εμπειρίες. Και είμαι ευτυχής γι’ αυτό, παρά τις κατά καιρούς εντάσεις και απογοητεύσεις.
Μπορώ να πω ότι στη διάρκεια της πολυετούς θητείας στις εφημερίδες εμπλούτισα τη σκέψη και διεύρυνα τους ορίζοντές μου, σε σημείο που να με εκφράζει σε απόλυτο βαθμό η εδραία πεποίθηση – διατυπωμένη από τον ίδιο – του μεγάλου κολομβιανού συγγραφέα και νομπελίστα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ότι «η δημοσιογραφία είναι το καλύτερο επάγγελμα του κόσμου».
Εζησα τις μέρες ακμής και δόξας των μεγάλων εφημερίδων της χώρας, αλλά και ήλθα αντιμέτωπος με τη φθορά και τη βύθισή τους στα χρόνια της υπερδεκαετούς οικονομικής κρίσης.
Ελαχε τότε σε μένα και σε πλήθος άλλων εκλεκτών συναδέλφων να διέλθουμε Συμπληγάδες, διαχειριζόμενοι τη χρεοκοπία του ιστορικού Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη.
Υπό αντίξοες οικονομικές και πολιτικές συνθήκες, καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανά τα μέσα του οργανισμού και να τα οδηγήσουμε ανοιχτά και λειτουργούντα στην προβλεφθείσα από το καθεστώς της ειδικής διαχείρισης διαγωνιστική διαδικασία, η οποία ανέδειξε νέο ιδιοκτήτη τον Βαγγέλη Μαρινάκη.
Ο νέος μας εκδότης με εμπιστεύθηκε – και τον ευχαριστώ θερμά γι’ αυτό – παρότι δεν με γνώριζε, επιτρέποντάς μου να συμμετάσχω, με τις όποιες δυνάμεις και δυνατότητες διέθετα, στην προσπάθεια ανασυγκρότησης και αναγέννησης του πληγωμένου ομίλου, που σήμερα, πέντε και πλέον χρόνια μετά, ανθεί και πάλι, είναι οικονομικά βιώσιμος και έφθασε να απασχολεί ξανά περισσότερους από 1.000 εργαζομένους.
Είχα πάντα την πεποίθηση ότι οι θέσεις ευθύνης και τα υψηλά διευθυντικά καθήκοντα έχουν και πρέπει να έχουν ορισμένη διάρκεια. Και είναι απαραίτητο όσοι ασκούν τέτοια καθήκοντα και αισθάνονται το βάρος τους, να τα μεταβιβάζουν εγκαίρως, πριν η πολυετής ενασχόληση με αυτά νοθεύσει την κρίση και αλλοιώσει το πνεύμα τους.
Βρίσκομαι στη θέση του διευθυντή του «Βήματος» από το 2011. Διανύω αισίως το εξηκοστό έκτο έτος της ζωής μου και πιστεύω πως ήλθε ο καιρός να «ελευθερωθώ» από τα υψηλά και απαιτητικά διευθυντικά καθήκοντα, διατηρώντας ωστόσο μέσω της αρθρογραφίας τη συμμετοχή μου στη ζωή της εφημερίδας.
Ευχαριστώ την ιδιοκτησία, όλους ανεξαιρέτως τους συναδέλφους που με εμπιστεύθηκαν και εργάστηκαν με ζήλο μαζί μου. Οπως και ευχαριστώ τους χιλιάδες των αναγνωστών του «Βήματος», τους μεγάλους και καθημερινούς κριτές των εφημερίδων, που παρέμειναν πιστοί σε καιρούς δύσκολους και απαιτητικούς.
