Είναι να απορεί κανείς. Δεν υπάρχει αντιρατσιστική νομοθεσία για τους “σκουρόχρωμους” κομιστές της παρακμής αυτού του τόπου;
Εκείνους που συμμετείχαν, με δικαίωμα υπογραφής στην παγίωση της φθοράς, αποδοκιμάστηκαν από την ελληνική κοινωνία, συνεχίζουν ωστόσο να περιφέρονται αγέρωχα στον δημόσιο βίο, αλληλοσυγχαίροντας τις διαδρομές τους.
Στη σκιά της εκδήλωσης προς τιμήν του Κώστα Σημίτη, που από μόνη της ερεθίζει την ηθική μνήμη του λαού μας, η διοργανώτρια Άννα Διαμαντοπούλου εισήγαγε στη δημόσια ρητορική τον όρο “σκουρόχρωμη”, αναφορικά με τη μελλοντική εικόνα της Ευρώπης.
Η άλλοτε Επίτροπος της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση μιλούσε για τον “κίνδυνο” του μεταναστευτικού και την προοπτική να γίνει η Ευρώπη “δια της βίας σκουρόχρωμη”.
Οι λαχανιασμένοι και βουλιμιικοί απολογητές της, εστίασαν στο “δια της βίας”. Η ηθική συνείδηση κάθε μη τοξικού και ακραίου ανθρώπου εστιάζει στον χαρακτηρισμό “σκουρόχρωμη”.
Από μια συστημική προσωπικότητα, με αποτύπωμα κομιστή της παρακμής στην οποία έχει καθηλωθεί σήμερα το έθνος. Μια αυθόρμητη αποκάλυψη… εργαστηριακών ρυθμίσεων με χαλαρά αντανακλαστικά για τις κάθε είδους διακρίσεις σε βάρος των ανθρώπων. Μια ακύρωση της συλλογικής προόδου του Διαφωτισμού, του πιο συναρπαστικού ρεύματος ιδεών στην ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας, που φαίνεται ωστόσο ότι… προσπέρασε κάποια μυαλά και καρδιές.
Του Λάζαρου Καλλιανιώτη
