Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Στο ομώνυμο ποίημα, ο Κίπλινγκ κατέληγε… άνδρας αληθινός θα ήσουν παιδί μου.
Για την περίπτωσή της, θα έκανε μια εξαίρεση.
Η 13η Αυγούστου, θα μπορούσε να καταγραφεί στο ιστορικό υποσυνείδητο ως, “η μέρα της Γιάννας”.
18 χρονια πριν, στην Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, το 2004, η Γιάννα Αγγελοπούλου είδε τους προβολείς της Ιστορίας να στρέφονται πάνω της.
Φυσικά, είχε καταφέρει η ίδια να τους στρέψει στην Ελλάδα, προετοιμάζοντας μια άρτια διοργάνωση, σε πείσμα της εποχής λεηλασίας της χώρας, στα χρόνια της διακυβέρνησης Σημίτη.
Φυσικά και ήταν υπέρμετρα φιλόδοξη.
Αμετροεπής.
Και στο τέλος, το πλήρωσε, με την απομυθοποίηση και την περιθωριοποίησή της.
Το γεγονός ωστόσο ότι, ανάγκασε όλη την… καλοταϊσμένη από την εποχή Σημίτη διαπλοκή να την πολεμήσει με λύσσα, προφανώς και θα έπρεπε να μας λέει κάτι.
Να λειτουργήσει ως ελαφρυντικό, στο δικαστήριο των ενόρκων της Ιστορίας.
Αν, λοιπόν.
Αν, η Γιάννα είχε ασχοληθεί με τα ΜΜΕ.
Τότε που επιχείρησε να εξαγοράσει το “Έθνος”.
Να εμπλακεί στο “Mega”.
Τότε που πέταξε τα λεφτά της στον “Ελεύθερο Τύπο”, με τους εκτός τόπου και χρόνου Ισπανούς, και φυσικά με την αυλή την οποία η ίδια δημιούργησε.
Εκείνες τις απίστευτες καρικατούρες… ειδικών, τεχνοκρατών, δημοσιογραφικών επιτελών, που κερνούσαν σαμπάνιες στις… πρωινές συσκέψεις μιας απογευματικής εφημερίδας.
Αν…
Τα ελληνικά ΜΜΕ, θα ήταν διαφορετικά.
Και επομένως, διαφορετική θα ήταν και η επιρροή τους προς την κοινωνία.
Με δεδομένη τη διαρκή παρακμή της εποχής των Μνημονίων, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι, η Γιάννα θα τα έκανε… χειρότερα.
ΥΓ: Για την πρόσφατη, θλιβερή παρένθεση του “Ελλάδα 2021”, ας μην το συζητάμε καν…
