Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς
Είτε εκλεγεί είτε όχι ο κ. Κασσελάκης, η μετεωρική του ανέλιξη κάτι θα σημαίνει. Αν εκλεγεί, η γενιά του Πολυτεχνείου θα βγει οριστικά στη σύνταξη, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κυριολεκτικά, γιατί τα αποκαλούμενα «ιστορικά» στελέχη της Αριστεράς θα πάνε σπίτι τους. Μεταφορικά, γιατί η ενδεχόμενη εκλογή του ενταφιάζει πολλά από τα ιερά και όσια, τα τοτέμ, της ελληνικής Αριστεράς στη χωματερή της Ιστορίας. Ο επικεφαλής της θα έχει έλθει απευθείας από την Αμερική. Θα έχει περάσει από την Goldman. Από τα πιο ελιτίστικα σχολεία. Οσο και αν ο ίδιος θα απαγγέλλει σαν φανατικός ταλμουδιστής περικοπές του μεταπολιτευτικού Ευαγγελίου, δεν θα πείθει και δεν θα του πηγαίνει. Αλλά και να μην εκλεγεί, το ότι έφτασε να διεκδικεί με αξιώσεις την ηγεσία της Αριστεράς ένα golden boy, κάτι λέει.
Αν εκλεγεί, θα έχει επίσης ενδιαφέρον τι σημαίνει αυτό για την ελληνική κοινωνία. Μια κοινωνία που δεν ήταν έτοιμη να δεχθεί την ιδέα μιας γυναίκας πρωθυπουργού, θα δεχθεί έναν ανοιχτά gay υποψήφιο πρωθυπουργό; Και θα «τρομάξει» ή θα θυμώσει ένα άλλο κομμάτι της, που θα οδηγηθεί σε ακόμη πιο ακραία συντηρητικές απόψεις; Το βέβαιο είναι ότι η κοινωνία μας αλλάζει, ραγδαία. Θα αλλάξει και άλλο και απομένει να δούμε προς ποια κατεύθυνση.
Το ελληνικό πολιτικό-κομματικό σύστημα έχει, εν τω μεταξύ, αιφνιδιαστεί πλήρως από το φαινόμενο Κασσελάκη. Πώς το έλεγε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης για τον Ανδρέα Παπανδρέου όταν εμφανίστηκε στην πολιτική μας σκηνή; «Αερόλιθος επέπεσε προερχόμενος εξ Αμερικής…». Αλλο Ανδρέας, άλλο Κασσελάκης προφανώς, αλλά κάπως έτσι αντιμετωπίζει το πολιτικό κατεστημένο το ατέλειωτο ριάλιτι σόου που έχει κλέψει την παράσταση. Καταλαβαίνει ότι κανείς, μα κανείς δεν βλέπει πια Βουλή. Πάνε αυτά. Η πολιτική αντιπαράθεση θα γίνεται στα 30 δεύτερα του TikTok. Και εκεί που κάποιοι πάσχιζαν χρόνια για να φτάσουν κάπου, έρχεται ένας με χρήματα, θράσος και επικοινωνιακή τεχνογνωσία και φέρνει τα πάνω κάτω.
Ο χρόνος θα δείξει αν ο ίδιος ο κ. Κασσελάκης θα αντέξει όταν μπει για τα καλά στο καμίνι της πολιτικής. Μπορεί να αποδειχθεί απελπιστικά ρηχός και επιφανειακός. Το πώς ανέβηκε, όμως, στη σκηνή δείχνει κάτι. Οτι το επάγγελμα του πολιτικού μπορεί να ανοίξει για ανθρώπους που δεν προέρχονται από κομματικούς σωλήνες ή τζάκια. Οι πολίτες αντιδρούν πια βίαια, ενίοτε και υπερβολικά ή άδικα, στους γόνους πολιτικών οικογενειών. Το είδαμε στα Τέμπη και με τη δολοφονία στο λιμάνι του Πειραιά. Ενα πράγμα είναι ο θυμός και κάτι άλλο να γεννηθεί η επιθυμία πραγματικά αυτοδημιούργητων, μη «επώνυμων» ανθρώπων να εμπλακούν στην πολιτική. Μερικοί θα είναι ψώνια. Αλλοι, τυχοδιώκτες με ημερομηνία λήξης. Δεν είναι, ωστόσο, κακό να ανοίξουν στο μέλλον τα παράθυρα σε μια χώρα που τα περισσότερα από τα τελευταία 68 χρόνια είχε ως πρωθυπουργούς Καραμανλή-Παπανδρέου-Καραμανλή-Παπανδρέου-Μητσοτάκη-Καραμανλή-Παπανδρέου-Μητσοτάκη. Με μερικές εξαιρέσεις ενδιαμέσως.
