Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς
Η κυβέρνηση έχει βάλει μια φιλόδοξη ατζέντα στο τραπέζι. Οι αλλαγές που σχεδιάζει στην παιδεία, στην υγεία, στα εργασιακά, στο ασφαλιστικό, είναι τεράστιες. Πρόκειται για τομές που αφορούν τη ζωή κάθε πολίτη. Αν υλοποιηθούν, η χώρα θα είναι πολύ διαφορετική σε μερικά χρόνια. Και όπως κάθε μεταρρύθμιση, ενέχουν πολιτικό ρίσκο. Η αντιπολίτευση μυρίζεται το «αίμα» και ετοιμάζεται για ένα πολύ θερμό φθινόπωρο. Η συμμαχία της αδράνειας θα προσπαθήσει να τορπιλίσει το κυβερνητικό σχέδιο με κάθε τρόπο. Είναι προφανές ότι την ιντριγκάρει η επανάληψη της περιόδου 1990-93, όταν πολλές μεταρρυθμίσεις σχεδιάστηκαν αλλά έμειναν στα χαρτιά.
Τα πράγματα, όμως, σήμερα είναι πολύ διαφορετικά. Η κυβερνητική πλειοψηφία είναι ισχυρή και ο πολιτικός ορίζοντας καθαρός. Αυτό δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση δεν έχει μπροστά της έναν πραγματικό, πολιτικό και διαχειριστικό άθλο. Το να αλλάξεις το σύστημα υγείας, για παράδειγμα, σημαίνει ότι πρέπει να βρεις και να βασιστείς σε ανθρώπους που καταλαβαίνουν το θέμα και μπορούν να το φέρουν εις πέρας. Σημαίνει επίσης ότι πρέπει να πετάξεις όλα τα μικροκομματικά βαρίδια, είτε αυτά είναι διοικητές νοσοκομείων είτε άλλα πρόσωπα σε θέσεις-κλειδιά, που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να κάνουν τις απαραίτητες αλλαγές. Οι πολίτες έχουν ελάχιστη υπομονή. Θα περιμένουν να δουν νοσοκομεία που θα θυμίζουν το «εμβολιαστικό θαύμα», από κάθε άποψη. Οι υπεύθυνοι του σχεδίου θα έχουν απέναντι πολλά κατεστημένα συμφέροντα, συνδικαλιστές, βολεμένους καθηγητές και άλλους πολλούς. Οι πολίτες θα βομβαρδισθούν με κινδυνολογικά επιχειρήματα και τα τηλεπρωινάδικα θα πάρουν φωτιά. Χωρίς πειστικό και στέρεο επικοινωνιακό αντίλογο, η μπάλα θα χαθεί γρήγορα, ειδικά στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όπου ο δημόσιος διάλογος εξαντλείται σε βρισιές και ακρότητες και η ατζέντα αλλάζει σε μια στιγμή.
Το φθινόπωρο τα διλήμματα θα τεθούν με καθαρό τρόπο. Η μάχη θα είναι σκληρή. Το κέντρο της Αθήνας μπορεί να ξαναγίνει απροσπέλαστο. Πολλά «αυτιά» αλλά και «μάτια» θα είναι εκ προοιμίου κλειστά λόγω συσσωρευμένου θυμού και μακρόχρονης ανέχειας. Ο μόνος τρόπος για να πετύχει, λοιπόν, η κυβέρνηση είναι να καταφέρει να δείξει πολύ γρήγορα τι μπορεί να αλλάξει θετικά σε αυτόν τον τόπο. Αλλά με τρόπο που να κάνει τη δια-φορά στο παιδί στο νηπιαγωγείο, στον άρρωστο που δεν θέλει άλλο το μπάχαλο των εφημεριών στα νοσοκομεία. Αν το καταφέρει αυτό και αποφύγει τα αχρείαστα αυτογκόλ, θα κτίσει το διακύβευμα της επόμενης ημέρας.
