Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένα απίστευτο εργαλείο πολιτικής αλλά και μια τεράστια παγίδα. Εργαλείο γιατί, όπως απέδειξε στην τελευταία εκλογική μάχη ο κ. Μητσοτάκης, σου δίνει τη δυνατότητα να επικοινωνήσεις με νέους ή άλλους ψηφοφόρους οι οποίοι δεν δίνουν δεκάρα για την πολιτική. Είναι βέβαια και ένα καταστροφικό εργαλείο στα χέρια λαϊκιστών ή ακραίων πολιτικών, όπως είδαμε παγκοσμίως αλλά και στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.
Είναι όμως και μια παγίδα. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι καλά προεκλογικά εργαλεία, αλλά το να αντιδράς ακαριαία σε αυτά δεν είναι καλή συνταγή διακυβέρνησης. Διαβάζουμε καθημερινά αναρτήσεις που γίνονται ρεπορτάζ: «συγκινητική η ανταπόκριση του Χ υπουργού στο αίτημα της Μαρίας…», «άμεση αντίδραση του υπουργού Ψ στις διαμαρτυρίες πολιτών για το τάδε ζήτημα». Σε πρώτη ανάγνωση μοιάζει να είναι κάτι θετικό, ίσως και σχεδόν συγκινητικό. Οι πολίτες εκφράζουν αιτήματα μέσα από τα social media, οι πολιτικοί αντιδρούν. Σε μερικές περιπτώσεις λύνονται όντως προβλήματα που ταλαιπωρούν τους πολίτες και τα οποία ποτέ δεν θα έφθαναν στο γραφείο του υπουργού ή του πρωθυπουργού.
Υπάρχει όμως κάτι βαθιά τριτοκοσμικό σε όλο αυτό. Τα προβλήματα της χώρας απαιτούν βαθιές τομές, οργάνωση, επαγγελματισμό. Ενα tweet δεν λύνει το πρόβλημα. Επουλώνει τον πόνο ή μειώνει την ταλαιπωρία ενός πολίτη και δίνει μερικούς επικοινωνιακούς πόντους στον πολιτικό. Ενίοτε γίνεται και η αφορμή για να λυθεί κάποιος γόρδιος δεσμός. Προφανώς είναι σημαντικό για τους πολιτικούς να «ακούν» τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στον βαθμό που απηχούν την κοινωνία.
Αλλά η παγίδα είναι να σου καθορίζουν αυτά τα μέσα την ατζέντα και να χάνεις από τα μάτια σου την απαραίτητη πυξίδα. Να σέρνεσαι από κρίση σε κρίση και να αντιδράς ή υπεραντιδράς στα social media. Ναι, είναι σημαντικό να νιώθουν η Μαρία, ο Γιάννης, ο Τάκης ότι κάποιος τους δίνει σημασία και λύνει το πρόβλημά τους. Το λύνει, όμως; Προφανώς όχι. Η χώρα πρέπει να φθάσει σε ένα σημείο που το πρόβλημά τους δεν βρίσκει λύση με μια ανάρτηση και ένα υπουργικό τηλεφώνημα, αλλά με μεταρρυθμίσεις στους κρίσιμους τομείς που αφορούν τις ζωές όλων μας. Θα μου πείτε, τι θα έκαναν οι πολιτικοί αν όλα δούλευαν στον αυτόματο; Προφανώς τους βολεύει, δεκαετίες τώρα, ένα κράτος ημιτελές και γκρίζοι – θολοί νόμοι που τους δίνουν το προνόμιο να λύνουν εκείνοι το πρόβλημα του Γιάννη, της Μαρίας…
