Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς
Ζούμε σε μια εποχή που οι ιδεολογίες και οι έτοιμες συνταγές διακυβέρνησης έχουν πεθάνει. Η πανδημία και στη συνέχεια το τσουνάμι της ακρίβειας απέδειξαν, διεθνώς, ότι οι μεγάλες κρίσεις απαιτούν ανατροπές και υπερβάσεις. Τίποτα δεν είναι πια δεδομένο.
Τι ψάχνουν τότε οι πολίτες, αν οι ιδεολογίες και τα συνθήματα δεν τους λένε πια τίποτα; Αυτό που θέλουν να ξέρουν είναι αν την ημέρα μετά τις εκλογές θα κάθονται γύρω από ένα τραπέζι άνθρωποι έμπειροι, ικανοί και πρακτικοί, που μπορούν να διαχειριστούν τις απειλές και τις κρίσεις. Προφανώς και έχει ιδιαίτερη σημασία ποιος είναι ο Νο1 και αν μπορεί να διαχειριστεί πρόσωπα και καταστάσεις σε συνθήκες κρίσης. Επειδή όμως κανείς δεν μπορεί να τα κάνει όλα σε αυτή τη ζωή, θέλουν να ξέρουν ποιοι θα είναι οι υπόλοιποι κεντρικοί παίκτες που θα καθήσουν στο μακρύ ξύλινο τραπέζι του Μαξίμου για να πάρουν αποφάσεις και να χειριστούν τις υποθέσεις του κράτους.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έκανε πολλά και κρίσιμα λάθη στις επιλογές προσώπων όταν κυβέρνησε, ειδικά στην πρώτη φάση. Ακόμη και σήμερα όμως μοιάζει να λογαριάζει περισσότερο την κομματική «κουζίνα» παρά την τεχνοκρατική επάρκεια. Φαίνεται μάλιστα σαν να θέλει να κρύψει κάποιους έμπειρους, μετριοπαθείς συνεργάτες γιατί φοβάται τις αντιδράσεις.
Ο πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ δεν μας έχει δείξει ποιους θα έφερνε στο τραπέζι. Αποφεύγει τους παλιούς για προφανείς λόγους, αλλά δεν έχει φέρει δίπλα του στο προσκήνιο ανθρώπους που πείθουν ότι θα συνέβαλλαν ουσιαστικά στη διακυβέρνηση της χώρας. Τον έχουν ρουφήξει και αυτόν η κομματική «κουζίνα» και η ανασυγκρότηση του χώρου του. Δεν έχει όμως πολύ χρόνο για να προετοιμάσει και να δείξει μια τέτοια ομάδα.
Ο πρωθυπουργός, πάλι, έχει αναδείξει μια ομάδα που συνδυάζει λίγα παλιά έμπειρα στελέχη με νέους παίκτες, που δείχνουν να τολμούν να σπάσουν αυγά, είναι πρακτικοί και έμαθαν γρήγορα τα κρατικά κατατόπια. Εχει βεβαίως και βαρίδια, κομματικά και μη. Πέρα όμως από τις όποιες αρχικές υπερβολικές προσδοκίες για το επιτελικό κράτος, υπάρχει μια κρίσιμη μάζα στελεχών που πείθει ότι ξέρει να κυβερνήσει και να διαχειριστεί κρίσεις.
Σε έναν ιδανικό κόσμο θα μπορούσε ο κ. Μητσοτάκης να πάρει τα ρίσκα του και να δημιουργήσει το ιδεατό κυβερνητικό σχήμα μέχρι τις εκλογές, αγνοώντας ισορροπίες και πιέσεις.
Οι πολίτες νιώθουν πάντως πίεση και φόβο. Καταλαβαίνουν ότι είμαστε πια αντιμέτωποι με πολύ σοβαρά προβλήματα, που δεν σηκώνουν πολιτικάντηδες και ερασιτεχνικούς πειραματισμούς. Κάποιοι θα ψηφίσουν βεβαίως από θυμό ή φανατισμό. Ενα σημαντικό όμως κομμάτι παρακολουθεί και θέλει να ρωτήσει κάθε πολιτικό αρχηγό που φιλοδοξεί να κυβερνήσει ή να συγκυβερνήσει: «Εντάξει όλα αυτά που λες, αλλά ποιους θα φέρεις εσύ στο τραπέζι;».
