Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς
Οταν άκουσα τα νέα για τις σοβαρές κατηγορίες κακοποίησης ανηλίκων στην «Κιβωτό» ομολογώ ότι δεν σοκαρίστηκα απλώς, ένιωσα σαν κάτι να σπάει μέσα μου. Δεν ξέρω αν οι κατηγορίες ευσταθούν και αν θα σταθούν στο δικαστήριο. Ξέρω όμως ότι δεν είμαι ο μόνος που νιώθω το ίδιο «άδειασμα». Είναι μπόλικη η σαπίλα γύρω μας. Περισσότερη από όση αντέχεται. Προσπαθείς λοιπόν πάντοτε να πιαστείς από νησίδες προσφοράς ή αριστείας, ανθρώπους-πρότυπα που κάνουν τη διαφορά στις ζωές των άλλων. Το κάνεις με πάθος και μανία γιατί κάπου, σε κάποιον πρέπει να πιστέψεις.
Δεν πρέπει όμως να πέσουμε στην παγίδα. Είναι μεγάλος ο πειρασμός να συμπαρασύρει μια πολύκροτη υπόθεση, σαν αυτήν της «Κιβωτού», και ό,τι άλλο καλό και υγιές γίνεται από οργανώσεις και ανθρώπους που προστατεύουν ανήλικα παιδιά. Δεν είναι όλοι όσοι έχουν την ευθύνη για παρόμοιες δομές παλιάνθρωποι. Μην οδηγηθούμε σε έναν ισοπεδωτισμό που θα μας κάνει να αμφισβητούμε τα πάντα.
Το ερώτημα είναι γιατί δεν καταφέραμε ως κοινωνία να κάνουμε κάτι για να προλάβουμε το όποιο κακό έγινε σε μικρά παιδιά. Μήπως παγιδευτήκαμε από την επικοινωνιακή σαγήνη και δεν ρωτήσαμε όσο έπρεπε να ρωτήσουμε; Μήπως το κράτος δεν έκανε τη δουλειά του γιατί δεν ήθελε να ακούσει; Μήπως η δημοσιογραφία δεν έκανε τη δουλειά της γιατί αυτά τα θέματα θεωρούνται άλλοτε δυσάρεστα και άλλοτε ταμπού στη χώρα μας; Ολα αυτά είναι ερωτήματα που χρειάζονται απαντήσεις. Η απελπισία ή το «πω πω, Θεέ μου, σε τι να πιστέψω πια;» δεν οδηγούν πουθενά. Παρά μόνον σε έναν φαύλο κύκλο μαυρίλας και παράλυσης. Δεν είναι αυτό ακριβώς που έχουμε ανάγκη τώρα…
Υπάρχει όμως και ένας ακόμη κίνδυνος. Ολα όσα σκοτεινά συμβαίνουν γύρω μας, από τις κατηγορίες για την «Κιβωτό» μέχρι τα ξεκαθαρίσματα της ελληνικής μαφίας που έγιναν ρουτίνα, να μπουν στο ίδιο μπλέντερ. Οδηγώντας σε μια ξέφρενη αντισυστημικότητα πολίτες που είναι πολύ πιεσμένοι, δεν έχουν σε τι να πιστέψουν και νιώθουν και μια γενικευμένη αίσθηση αηδίας με όσα υποψιάζονται ότι γίνονται στο αθέατο κομμάτι της χώρας, τους σκοτεινούς υπονόμους. Γι’ αυτό είναι σημαντικό Δικαιοσύνη, κρατικές υπηρεσίες, δημοσιογραφία να κάνουμε όλοι το καθήκον μας εγκαίρως. Και ακόμη πιο σημαντικό, να χύνεται άπλετο φως, έστω και καθυστερημένα, όταν ένα απόστημα σπάει.
