Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς
Καθώς άκουγα τις ειδήσεις για τις εκρήξεις πυρομαχικών στην Αγχίαλο, ομολογώ ότι ένιωσα μια πολύ βαθιά ανησυχία. Οχι την κλασική, για το πώς το ελληνικό κράτος λιώνει κυριολεκτικά σε στιγμές κρίσης. Αυτό είναι ένα φαινόμενο που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Σε κάθε κρίση ανακαλύπτουμε ένα άλλο βαθύ κράτος, που δεν αλλάζει, δεν μαθαίνει από τα λάθη του, αυτοσχεδιάζει και στο τέλος τα κάνει θάλασσα, την ώρα που βασίζεσαι σε αυτό.
Η Ελλάδα ετοιμάζεται να παραλάβει τα επόμενα χρόνια εξαιρετικά σύγχρονα εξοπλιστικά συστήματα: φρεγάτες, αεροσκάφη, drones και άλλα πολλά. Θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει για «Ferrari» των εξοπλισμών. Οι «Ferrari»» απαιτούν όμως τις αντίστοιχες υποδομές, την κατάλληλη κουλτούρα επαγγελματισμού, το απαραίτητο προσωπικό με πολύ προχωρημένες τεχνολογικές γνώσεις, διοίκηση που απαιτεί περισσότερο γνώσεις διοίκησης επιχειρήσεων παρά επιτελικού σχεδιασμού. Τα όπλα νέας γενιάς θέλουν και σύστημα, προσωπικό και κουλτούρα νέας γενιάς.
Είμαστε έτοιμοι να τα υποδεχθούμε; Γιατί, αν δεν διαθέτουμε τα… υπόστεγα για τα υπερσύγχρονα αεροσκάφη και τους ειδικούς στην τεχνολογία (ΙΤ) για τις φρεγάτες, θα είναι σαν να έχουμε Ferrari που θα την υποστηρίζει συνεργείο Lada.
Η εμπειρία δείχνει ότι ξοδεύουμε πολλά δισεκατομμύρια σε εξοπλισμούς, αλλά τα κάνουμε μονίμως θάλασσα στο σύστημα που απαιτείται για να αποδίδουν αυτό που αναμένουμε. Να πάρουμε σαν παράδειγμα την ΕΑΒ, το ασύλληπτο φαινόμενο με το ενάμισι C-130 που διαθέτει η ελληνική αεροπορία;
Το επεισόδιο στην Αγχίαλο αντανακλά τις συνήθεις παθογένειες. Την έλλειψη επαγγελματισμού και σχεδιασμού. Τον μοιραίο ρόλο που, σίγουρα, θα έχει παίξει κάποιος λάτρης του ωχαδελφισμού, ο οποίος δεν θέλησε να ασχοληθεί με το πώς προστατεύονται πυρομαχικά σε περιόδους ακραίων πυρκαγιών δίπλα σε κατοικημένη περιοχή. Την έλλειψη επιχειρησιακού συντονισμού και ασκήσεων στρατιωτικών και πυροσβεστικής. Ολα αυτά ακούγονται μικρά, άχρηστες λεπτομέρειες σε περιόδους ρουτίνας. Αλλά στην κρίση σ’ τα τινάζουν όλα (κυριολεκτικά) στον αέρα.
Ας μη μοιρολογούμε όμως. Φτάνει πια με το εθνικό μας σπορ. Δεν είμαστε καθυστερημένος λαός ούτε πολιτισμικά τριτοκοσμικός. Κάθε άλλο. Εχουμε αξιωματικούς που στέκονται οπουδήποτε. Οσα ζούμε είναι αποτέλεσμα φαυλότητας, κακοδιαχείρισης, ΔΕΚΟ ποίησης των ζωτικών υπηρεσιών του κράτους. Στο χέρι μας είναι να σταματήσουμε αυτά τα φαινόμενα και να πάρουμε στα σοβαρά τις απειλές. Και να καταλάβουμε ότι όσα αεροπλάνα, φρεγάτες και πυροσβεστικά αεροσκάφη κι αν αγοράσουμε, θα είναι σαν να τα ρίχνουμε σε έναν κουβά εάν δεν διασφαλίσουμε ότι την ώρα της κρίσης δεν θα σπάσει ο συνήθης «αδύναμος κρίκος» – ο σταθμάρχης στα Τέμπη, αυτός που δεν φόρτισε τις μπαταρίες των ΟΥΚ στα Ιμια, αυτοί που κρύβονται πίσω από όσα είδαμε στην Αγχίαλο.
