Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς
Σνομπάρουμε καµιά φορά τους «κανονικούς ανθρώπους», που ενίοτε είναι και φίλοι μας, που μπλέκουν με την πολιτική. «Κοίτα, ρε συ, τι κάνει ο… Χ για να εκλεγεί, μέχρι σε λιτανεία πήγε», σχολιάζει ο παραδοσιακός σνομπ της παρέας. Αλλος ενοχλείται γιατί ένας υποψήφιος βουλευτής έχει πιάσει στασίδι σε διάφορα τοπικά κανάλια που δεν συνάδουν με τη δική του αισθητική. Δεν ξέρω –ομολογώ– τι ακριβώς θέλουν όλοι αυτοί που τους αρέσει να αντικρίζουν το καμίνι της πολιτικής από έναν υπερυψωμένο, και προφανώς ασφαλή, άμβωνα. Υποθέτω υποψηφίους που να τρώνε σούσι και να νιώθουν άνετα σε μια προστατευμένη γυάλα.
Κάθε φορά που τους ακούω, θυμάμαι την ιστορία κάποιου προγόνου μου, ο οποίος ήθελε πολύ να βγει βουλευτής. Οταν τον επισκέπτονταν οι ψηφοφόροι του ζητώντας ρουσφέτια και κανένα κέρασμα, η γυναίκα του τον εκλιπαρούσε να βγει από το γραφείο του σπιτιού του και να τους συναντήσει. Εκείνος επέμενε, όμως, ότι θέλει «μόνο εκλεκτές ψήφους». Δεν τις βρήκε ποτέ, οι ψηφοφόροι έφυγαν θυμωμένοι και εκείνος έμεινε στους άριστους, που ποτέ δεν πέτυχαν τη σωστή στιγμή για το ραντεβού τους με την Ιστορία.
Προσωπικά σέβομαι, λοιπόν, απολύτως τους «κανονικούς ανθρώπους» που μπλέκουν στις μέρες μας με την πολιτική. Γιατί απαιτεί θάρρος, ενίοτε θράσος και πολύ, πάρα πολύ περπάτημα στο πεζοδρόμιο. Αυτή ήταν, είναι και θα είναι η τέχνη της πολιτικής. Οσο και αν την έχουν αλλάξει η τηλεόραση και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παραμένει μια τέχνη λιανικών πωλήσεων.
Το δύσκολο είναι να βρεις την ισορροπία ανάμεσα στις αρχές και στις αξίες σου και στις απαιτήσεις της δουλειάς. Αν χάσεις την «ψυχή» σου, αν γίνεις ένα ζυμάρι που σε τρώνε εκατοντάδες «ψάρια», τότε –ναι– παύεις να είσαι ένας «κανονικός άνθρωπος» και γίνεσαι ένας πολιτικός-μηχάνημα, που δεν νοιάζεται για τίποτε άλλο παρά για ένα σταυρό και γενικά «την πάρτη του». Η ισορροπία είναι δύσκολη. Εχω δει άριστους σε διάφορους τομείς να μεταλλάσσονται σε κάτι το αγνώριστο όταν έμπλεξαν με την πολιτική. Σε έκαναν πράγματι να αναρωτηθείς «μα είναι αυτός ο … που ήξερα;». Εχω δει όμως και εκείνους που το πήραν απόφαση, μπήκαν στη φωτιά και στο καμίνι, περπάτησαν στο πεζοδρόμιο, αλλά δεν ξέχασαν ποτέ ότι μπήκαν στην πολιτική για να αλλάξουν πράγματα.
Τέτοιους χρειαζόμαστε να βγαίνουν στις λαϊκές και να φωνάζουν: «Είμαι η … και θέλω την ψήφο σας».
