Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς
Σε περίπου δύο μήνες από τώρα θα πάμε όλοι στις κάλπες να ψηφίσουμε. Εχουμε μπροστά μας, λοιπόν, λίγο χρόνο να σκεφτούμε, πέρα από ποιο κόμμα, και ποιους υποψηφίους θα σταυρώσουμε. Είναι ανάγκη, τεράστια και εθνική, να κάνουμε μία συστηματική έρευνα αγοράς.
Καλώς ή κακώς, το πολιτικό μας σύστημα βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στον σταυρό προτίμησης. Οποιος είναι ο επόμενος πρωθυπουργός θα είναι αναγκασμένος να κοιτάξει τη λίστα των εκλεγμένων βουλευτών και από αυτήν να καταρτίσει την κυβέρνησή του. Αν εμείς στείλουμε στο Κοινοβούλιο ανθρώπους που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, δεν ξέρουν τι θα πει ένσημο ή ο κίνδυνος της απόλυσης, ξέρουν μόνο από συνδικαλισμό, πανεπιστημιακό αμφιθέατρο και κομματικούς σωλήνες, τότε στην επόμενη κυβέρνηση θα υπάρχουν υπουργοί και υφυπουργοί που κανείς δεν προσλάμβανε στην επιχείρησή του. Οποιος κάνει κριτική θα ακούσει την περίφημη φράση που αποδίδεται στον Σεφέρη «αυτός είναι ο θίασός μας, με αυτόν θα παίξουμε». Ή, όπως λαϊκότερα θα έλεγε στενός συνεργάτης πρώην πρωθυπουργού, «αν μου δώσεις πατάτες και ρύζι, πώς θα κάνω εγώ τον μουσακά που θέλεις;».
Το πρόβλημα δεν είναι εύκολο. Είναι ολοένα και λιγότεροι οι συμπολίτες μας που είναι επιτυχημένοι στις δουλειές τους και θέλουν να μπλέξουν με την πολιτική. Οι προσπάθειες να προσελκυσθούν, μέσω μητρώων υποψηφίων και άλλων μεθόδων, δεν απέδωσαν γιατί η πολιτική είναι κάτι πολύ σκληρό. Ιδιαίτερα στην εποχή μας.
Είναι όμως καιρός να σοβαρευτούμε. Στέλνουμε πολλές φορές στη Βουλή ανθρώπους μόνο και μόνο γιατί τους βλέπουμε συχνά στην τηλεόραση, ενίοτε με γαρνιτούρα lifestyle. Ψηφίζουμε αυτούς που ξέρουμε σαν ονόματα και δεν ψάχνουμε ποτέ να βρούμε άλλους, που κάτι έχουν πετύχει στη ζωή τους, θέλουν να προσφέρουν, αλλά δεν έχουν γίνει «ονόματα». Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, σε διάφορα κόμματα. Οπως και πολιτικοί που αξίζουν τον σταυρό μας γιατί άφησαν έργο, αποτύπωμα, μετρήσιμο και απτό.
Εξοργίζομαι μερικές φορές με όσους γκρινιάζουν για το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Και μετά τους ρωτάς τι ψήφισαν και σου αναφέρουν πολιτικούς που το μόνο που κατέχουν είναι η τέχνη της επικοινωνίας. Νιώθω σαν να θέλω να τους πιάσω από τον γιακά και να φωνάξω: «Ανθρώπους να μας κυβερνήσουν ψάχνουμε. Δεν κάνουμε κάστινγκ σε τηλεμαϊντανούς για πρωινάδικα!».
