Είναι δυο φορές πιο συγκινητικό το γεγονός ότι σήμερα γεμίσατε αυτή την αίθουσα, γιατί γνωρίζετε ότι τη γεμίζουμε σε αντίξοες συνθήκες. Είμαστε όλοι και όλες εμβολιασμένοι, κάποιοι τριπλά, όλοι και όλες με τις μάσκες και τις αποστάσεις, σε συνθήκες καταρρακτώδους βροχής, αλλά είμαστε εδώ παρόντες.
Δεν βλέπω το χαμόγελό σας γιατί φοράτε μάσκες, βλέπω όμως τη ματιά σας. Είναι μια ματιά αυτοπεποίθησης, είναι μια ματιά αποφασιστικότητας για το μεγάλο και δύσκολο αγώνα που έχουμε να δώσουμε το επόμενο διάστημα.
Και επιτρέψτε μου, φίλες και φίλοι, να ξεκινήσω λίγο παράδοξα τη σημερινή μου ομιλία εδώ στα Γιάννενα. Λίγο ανορθόδοξα. Να σας βάλω ένα κουίζ. Ποιος και πότε είπε τη παρακάτω φράση: «Η οικονομία αναπτύσσεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς, καθώς η πανδημία φτάνει στο τέλος της».
Είναι μια φράση που δείχνει πολλά, αν δεν τα δείχνει όλα. Όχι δεν το είπε αυτό κάποιος κονδυλοφόρος της λίστας Πέτσα. Δεν το είπε κάποιος ξενόφερτος, Αμερικανός επικοινωνιολόγος των Daltons, δεν το είπε κάποιος διαφημιστής του ελληνικού τουρισμού, κάποιος επισκέπτης από άλλο πλανήτη. Ούτε ειπώθηκε το περασμένο καλοκαίρι, τότε βρε αδερφέ που τα κρούσματα και οι θάνατοι ήταν χαμηλά. Ή έστω πριν από δύο μήνες, τρεις μήνες, πριν η καθημερινότητά μας γίνει συμφορά θανάτου και ανασφάλειας.
Αυτή η φράση, φίλες και φίλοι, ειπώθηκε χθες. Και ειπώθηκε από τον άνθρωπο που κυβερνά αυτήν τη χώρα, στο πιο επίσημο βήμα, στην αντιφώνηση του Προέδρου Πούτιν. Αυτή είναι η εικόνα που έχει ο κ. Μητσοτάκης για τη χώρα και για τη πραγματικότητα που ζει η χώρα. Ότι αναπτύσσεται με ραγδαίους ρυθμούς η οικονομία και ότι η πανδημία έχει τελειώσει.
Και δεν ντράπηκε να τα πει αυτά. Δεν κοκκίνισε, δεν αισθάνεται καμιά τύψη, καμιά ενοχή, καμιά ευθύνη να μιλάει από το πιο επίσημο βήμα και να δίνει την εικόνα μιας άλλης χώρας, σε κάποιον άλλο παράλληλο πλανήτη.
Στις ΜΕΘ, έξω από τις ΜΕΘ, στα ράντζα, στις ουρές των νοσοκομείων, η Ελλάδα αναστενάζει. Εκατό και πάνω ζωές χάνονται κάθε μέρα. Άνθρωποι αφανίζονται, χιλιάδες οικογένειες πενθούν σ’ όλη τη χώρα, χιλιάδες υπολογίζονται τα θύματα που θα έρθουν τις επόμενες εβδομάδες και τους επόμενους μήνες.
Η ακρίβεια την ίδια στιγμή πολιορκεί τα περισσότερα νοικοκυριά. Πριν βγει η τρίτη βδομάδα του μήνα σώνονται τα χρήματα για να βγει ο μήνας. Η ζωή έχει γίνεται όλο και πιο φτηνή και τα μέσα επιβίωσης όλο και πιο ακριβά. Η έννοια, η αξία της ζωής εννοώ γίνεται όλο και πιο φθηνή.
Και ενώ ζούμε όλα αυτά ως χώρα, ως κοινωνία, ως λαός, αυτός που έχει βασική ευθύνη γι’ αυτό το δράμα, μιλάει για μια οικονομία που ανθίζει και για μια πανδημία που τελειώνει, ξανά. Γελάει σε ξένοιαστα Σαββατοκύριακα.
Μιλάει πάντοτε προστατευμένος από αυτούς τους επικοινωνιακούς αερόσακους της λίστας Πέτσα αλλά και της διαπλοκής και διαρκώς κρύβει τη σκληρή αλήθεια και κρύβεται κι ο ίδιος πίσω από ένα τεχνητό σκηνικό, από ένα σκηνικό τεχνητής ευτυχίας.
Θέλω πραγματικά ν’ αναρωτηθώ και να σας ρωτήσω, πώς μπορεί να σχολιάσει κανείς αυτή τη φράση; Πώς μπορεί να σχολιάσει κανείς όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα τους τελευταίους μήνες; Νομίζω ότι ένα σχόλιο επιδέχονται όλα αυτά: Ότι η χώρα μας, δυστυχώς, δεν είναι μόνο στο διπλό κλοιό της πανδημίας, των ανατιμήσεων και της ακρίβειας.
Η χώρα είναι και σε κλοιό Μητσοτάκη. Σε κλοιό αναισθησίας, σε κλοιό κυνισμού, σε κλοιό ψεύδους, ολοκληρωτικής και αθεράπευτης άγνοιας και αγνόησης του δράματος που ζουν οι συμπολίτες μας.
Και θα ήθελα ευθύς εξαρχής να το πω, χωρίς να μασήσω τα λόγια μου: Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Όσο πιο γρήγορα απαλλαγούμε από τον κλοιό Μητσοτάκη, τόσο περισσότερα εφόδια θα έχουμε για να ξαναστήσουμε τη κοινωνία στα πόδια της.
Όσο πιο γρήγορα καταφέρουμε ν’ απαλλαγούμε από τον κλοιό Μητσοτάκη κι απ’ αυτή την κυβέρνηση, τόσο περισσότερες ζωές θα προστατεύσουμε.
Γιατί αυτή η κυβέρνηση, ξέρετε, έχει καταφέρει το ακατόρθωτο: Το τέλος του 2021 να είναι ακόμα χειρότερο απ’ ό,τι ήταν το τέλος του 2020. Αν θυμάστε πέρυσι τέτοια εποχή είχα επισκεφθεί την πόλη σας, τα Γιάννενα, σε συνθήκες πανδημίας και πέρυσι. Αλλά είναι χειρότερα φέτος. Ενώ πέρυσι δεν είχαμε το εμβόλιο.
Και η Ελλάδα είναι σήμερα δύο φορές πάνω από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκή Ένωση σε απώλειες ανά εκατομμύριο πληθυσμού, ξεπερνώντας τους 100 θανάτους ημερησίως, ενώ έξω από τις ΜΕΘ, σήμερα, τελευταία στοιχεία, οι πρόχειρα διασωληνωμένοι έχουν ξεπεράσει τους 180.
Ξέρετε κάτι; Η εικόνα αυτή, την οποία βιώνουμε, γνωρίζουμε όλοι όσοι έχουμε επισκεφθεί ή όλοι όσοι είχαμε δικούς μας ανθρώπους στα νοσοκομεία αυτές τις μέρες, η εικόνα αυτή είναι μια τριτοκοσμική εικόνα. Είναι ντροπή για μια ευρωπαϊκή χώρα. Η πανδημία δεν άρχισε χτες για να πει κανείς ότι αιφνιδιαστήκαμε.
Είχαμε δυο ολόκληρα χρόνια να γίνει η αναγκαία στήριξη των υποδομών. Δυο ολόκληρα χρόνια να προσληφθούν οι γιατροί και οι νοσηλευτές. Δυο ολόκληρα χρόνια ν’ αναπτυχθούν κλίνες ή ΜΕΘ. Δυο ολόκληρα χρόνια να στηριχθεί η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Δεν είναι κάτι που μας αιφνιδίασε, δεν είναι κάτι που έγινε χτες.
Αλλά η πολιτική επιλογή, η ιδεοληπτική εμμονή αυτής της κυβέρνησης, ήταν να μη ρίξει λεφτά σ’ ένα άδειο βαρέλι. Έτσι δεν είχε πει ο κ. Πέτσας απαντώντας στην κριτική και στις προτάσεις μας για να δημιουργηθούν ΜΕΘ; Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τότε.
Αλλά και πιο πρόσφατα, ο Υπουργός Επικρατείας του κ. Μητσοτάκη, ο κ. Σκέρτσος σε αρθρογραφία του, ότι είναι πολυτέλεια να φτάσουμε στον απαιτούμενο αριθμό για συνθήκες πανδημίας, κλινών σε ΜΕΘ γιατί όταν τελειώσει η πανδημία δεν θα τις χρειαζόμαστε.
Αυτή είναι η αποτίμηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής: Πολυτέλεια και πεταμένα λεφτά.
Ξέρετε, οι πολιτικές ευθύνες είναι βαρύτατες, είναι εγκληματικές. Πρώτα, αυτός ο γενικευμένος εφησυχασμός. Τι μας έλεγαν πέρυσι το καλοκαίρι; «Εμβολιαστείτε και ξεμπερδέψατε». «Επιχείρηση Ελευθερία» το είχαν ονομάσει.
Έπειτα, αυτή η ανείπωτη προχειρότητα. Το κενό σχεδιασμού. Η επιλογή, όπως είπα πριν, μη ενίσχυσης του ΕΣΥ. Ο ευτελισμός της επιστημονικής συμβολής. Γιατί ένα μεγάλο θέμα ξέρετε, είναι και το έλλειμμα εμπιστοσύνης που υπάρχει και το βλέπουμε παντού στην ελληνική κοινωνία. Η κρίση αξιοπιστίας, που είναι μια κρίση που διαπερνά το πολιτικό σύστημα και έχει ευθύνη η κυβέρνηση βασικά γι’ αυτό. Αφορά και την επιστήμη, δυστυχέστατα.
Όταν δεν συμφωνούσαν οι επιστήμονες με τις στρατηγικές επιλογές ή τις τακτικές επιλογές της κυβέρνησης, τους έβαζαν στο περιθώριο ή έβγαζαν μπροστά κάποιους οι οποίοι ήταν πρόθυμοι να πουν πράγματα που συγκρούονταν με την κοινή λογική. Όπως ότι δεν κολλάμε στα ΜΜΜ, όπως ότι δεν κολλάνε στα σχολεία τα παιδιά.
Και βεβαίως, στο τέλος η πόλωση και ο διχασμός, λες και δεν μετρούν όλες οι ζωές το ίδιο σε αυτή τη χώρα. Και σήμερα, ως τραγική κατάληξη, η λευκή πετσέτα. Φτάσαμε, μάλιστα, στο έσχατο σημείο, όχι μόνο να διασωληνώνονται πολίτες εκτός ΜΕΘ, αλλά ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης να μου απαντά στη Βουλή ότι δεν συντρέχει κανένας λόγος ανησυχίας γι’ αυτό. Ότι το ράντζο είναι το ίδιο με ένα κρεβάτι σε ΜΕΘ.
Και έρχεται χθες η ΠΟΕΔΗΝ, συνδικαλιστές των ανθρώπων που δίνουν τη μάχη στην πρώτη γραμμή, και καταγγέλλουν ότι αν είσαι VIP ασθενής βρίσκεις θέση σε ΜΕΘ, αν δεν είσαι περιμένεις.
Θεωρώ ότι πρόκειται για έναν βαθύτατο, πάνω απ’ όλα θα έλεγα ηθικό ξεπεσμό. Πρώτα από όλα είναι ηθικός ξεπεσμός, όταν ένας Πρωθυπουργός προσπαθεί να δικαιολογήσει την πολιτική του επιλογή να μην ενισχύσει το ΕΣΥ, παριστάνοντας με εξωφρενικά επιχειρήματα τον εντατικολόγο.
Και δεύτερον αν ισχύουν όσα η ΠΟΕΔΗΝ καταγγέλλει, επίσης είναι μείζον ζήτημα. Και ορθώς κατά τη γνώμη μου ασχολείται ήδη η δικαιοσύνη. Μια έρευνα η οποία δεν πρέπει να είναι προσχηματική, μια έρευνα η οποία πρέπει να φτάσει στο κόκκαλο, διότι η ανθρώπινη ζωή είναι αξία και πρέπει να έχουμε όλοι, ανεξαρτήτως ιδιότητας, ίσο δικαίωμα πρόσβασης στη ζωή και στην αξιοπρεπή περίθαλψη.
Μια έρευνα λοιπόν η οποία δεν πρέπει να γίνει για τα μάτια του κόσμου και να μπει μετά στο αρχείο. Διότι πια αυτό το έρμο το αρχείο πόσα να χωρέσει σε αυτή τη χώρα; Μίζες, εξοπλιστικά, ναρκόπλοια, Novartis, πόσα να χωρέσει αυτό το αρχείο;
Άλλα έννοια σας, το αρχείο ξέρετε, έχει και ένα καλό: Ό,τι μπαίνει βγαίνει κιόλας. Να το θυμόμαστε αυτό καλά και να το θυμούνται κάποιοι και σήμερα. Θέλω λοιπόν να καλέσω για άλλη μια φορά, από δω από τα Γιάννενα, την κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη, να δώσει τώρα όλα τα στοιχεία για τη πορεία των ασθενών που διασωληνώνονται εκτός ΜΕΘ, καθώς και όλα τα ποσοστά που αφορούν τη θνητότητα των ασθενών με κορονοϊό τόσο εντός όσο και εκτός ΜΕΘ.
Με τα στοιχεία της πανδημίας κανένας δεν έχει δικαίωμα να παίζει ή να τα κρύβει. Ούτε να κάνει δημιουργική λογιστική. Ν’ αλλάζουν λέει τον τρόπο μέτρησης των νεκρών για να γλιτώσουν από το κλίμα δυσαρέσκειας της ελληνικής κοινωνίας. Είναι υποχρέωσή μας να έχουμε τ’ αληθινά στοιχεία όλοι. .
Και από κει και πέρα τις πολιτικές ευθύνες και τα συμπεράσματα, ας τα βγάλει ο καθένας και η καθεμιά ξεχωριστά.
Θέλω να καλέσω επίσης την κυβέρνηση να σταματήσει αυτή την ανόητη ρητορική περί δήθεν μιας πανδημίας που δεν αφορά τους εμβολιασμένους, άρα τι σημαίνει αυτό; Εμείς οι εμβολιασμένοι ας μην προσέχουμε, να μην έχουμε καμία έγνοια, δεν πρόκειται να κολλήσουμε. Είναι λάθος.
Δεν έχουμε «πανδημία ανεμβολίαστων», όπως λένε, αλλά έχουμε κρίση δημόσιας υγείας, με 100 νεκρούς τη μέρα και με κατάρρευση του ΕΣΥ. Η χώρα μας βιώνει μια υγειονομική τραγωδία. Και το θέμα ξέρετε, δεν είναι μόνο ο μεγάλος αριθμός των απωλειών, το θέμα είναι ότι πολλές από αυτές τις απώλειες, πολλοί απ’ αυτούς τους θανάτους, είναι αποτρέψιμοι θάνατοι.
Και δεν αποτρέπονται λόγω της αδυναμίας του συστήματος Υγείας να περιθάλψει αξιοπρεπώς τόσο τους ασθενείς με κορονοϊό, όσο και τις άλλες σοβαρές ασθένειες, μιας και τα νοσοκομεία μας στην πραγματικότητα έχουν αναστείλει το μεγαλύτερο μέρος των χειρουργείων και της αντιμετώπισης των άλλων ασθενειών, έχουν «Covidοποιηθεί», όπως λέμε.
Και σε αυτήν την κατάρρευση, αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι, πως έρχεται να απαντήσει σήμερα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας; Όχι με έκτακτες προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών, έστω και τώρα όπως ζητάμε εμείς, όχι με την επίταξη ιδιωτικών νοσηλευτηρίων που δυο χρόνια τώρα, μέσα στην πανδημία έχουν μείνει καθαρά από Covid περιστατικά, μην τυχόν και λερωθούν τα χέρια τους, προφανέστατα διότι η Covidοποίηση των νοσοκομείων οδηγεί σήμερα δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας στο να πηγαίνουν εκεί δίνοντας από το υστέρημά τους για τις επεμβάσεις ή για τη θεραπεία τους σε άλλες ασθένειες εκτός του κορονοϊού, ούτε με ενίσχυση λοιπόν ούτε με επίταξη των ιδιωτικών νοσηλευτηρίων ούτε με επίταξη του ΕΣΥ.
Πώς αντιμετωπίζει η κυβέρνηση, πώς απαντά; Απαντά με νέες περικοπές στον τακτικό Προϋπολογισμό. Μας έφερε έναν προϋπολογισμό ο οποίος θα συζητηθεί την επόμενη εβδομάδα στη Βουλή, ο οποίος προβλέπει για την Υγεία το 2022, μέσα στη βαθιά κρίσης της πανδημίας, 820 εκατομμύρια ευρώ λιγότερα απ’ ό,τι πέρυσι.
Και αναρωτιέται κανείς: Έχουν συναίσθηση τι ακριβώς συμβαίνει τούτη την ώρα στον τόπο μας; Θα έλεγε κανείς ότι είναι μια ιδεολογική εμμονή. Δεν ξέρω όμως αν είναι απλά ιδεολογική εμμονή, πάντως σίγουρα καταντά πια εγκληματική αυτή η εμμονή.
Την προηγούμενη εβδομάδα πήρα πρωτοβουλία να συναντηθώ με φορείς από το χώρο των υγειονομικών, των γιατρών, τους εργαζόμενους, τους γιατρούς, στο χώρο της Υγείας. Στις συναντήσεις μου με τους εκπροσώπους τους, καταλήξαμε σε μια κοινή διαπίστωση για την ανάγκη ενίσχυσης ουσιαστικής, έστω και τώρα, του ΕΣΥ.
Μια κοινή διαπίστωση ότι υπάρχουν γιατροί οι οποίοι μπορούν να προσληφθούν και δεν προσλαμβάνονται, γιατί οι λίστες είναι γεμάτες από γιατρούς οι οποίοι έκαναν τα χαρτιά τους για μια θέση που προκηρύχθηκε και είναι δεκάδες αυτοί οι οποίοι δεν έχουν προσληφθεί.
Στις προηγούμενες μέρες, συνάντησα τους εκπροσώπους των Εκπαιδευτικών στην Πρωτοβάθμια και στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση αλλά και στην ιδιωτική εκπαίδευση και καταλήξαμε στην κοινή διαπίστωση για την ανάγκη να αραιώσουν τα τμήματα τούτη την ώρα και όχι να πυκνώνουν τα τμήματα με συγχωνεύσεις μέσα στην καρδιά της πανδημίας.
Συμφωνήσαμε επίσης στην ανάγκη να καταργηθεί αυτό το ανόητο πρωτόκολλο στα σχολεία μας. Για να κλείσει μια τάξη, πρέπει να νοσήσει το 50% συν 1 των παιδιών που πηγαίνουν στο σχολείο, στην τάξη. Δηλαδή περίπου 15 παιδιά. Μα ποιος γονιός θα έστελνε το παιδί του στο σχολείο αν 15 συμμαθητές του είχαν νοσήσει;
Προτείναμε και καταλήξαμε σ’ ένα διαφορετικό σχέδιο που θα μπορούσε να διακόψει αυτή την αλυσίδα της μεταδοτικότητας. Όχι να κλείνει το σχολείο, θέλουμε ανοιχτά σχολεία αλλά θέλουμε ταυτόχρονα και ασφαλή σχολεία. Να κλείνει στο πρώτο κρούσμα για τρεις μέρες με υποχρέωση του κράτους να παρέχει δωρεάν PCR τεστ στους μαθητές που θα έρθουν μόνο αν είναι αρνητικοί στην 4η μέρα στο σχολείο.
Χθες, συνάντησα και τους εκπροσώπους των εργαζομένων στα ΜΜΜ και μ’ αυτούς καταλήξαμε στη κοινή διαπίστωση για την ανάγκη να πυκνώσουν τα δρομολόγια στα ΜΜΜ, διότι παστώνονται σαν σαρδέλες οι συμπολίτες μας, και για την ανάγκη να υπάρξουν μέτρα. Ακόμη και επίταξη ιδιωτικών λεωφορείων αν χρειαστεί, για να γίνουν πιο πυκνά τα δρομολόγια, ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις.
Με όλους αυτούς τους κοινωνικούς φορείς αλλά πιστεύω και με τα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, που θα έρθουμε σ’ επαφή σε επαφή το επόμενο διάστημα γι’ αυτό το κρίσιμο που αφορά την ελληνική κοινωνία, που είναι το θέμα της ζωής, πιστεύω λοιπόν ότι με όλους τους κοινωνικούς φορείς αλλά και με τα κόμματα της αντιπολίτευσης, διαμορφώνεται παρά τις διαφορές που έχουμε, ένα θα το έλεγα, ας μου επιτραπεί, μέτωπο λογικής, ένα κοινό μέτωπο λογικής, για άμεσα μέτρα προστασίας της κοινωνίας από το φονικό ιό.
Μόνο η κυβέρνηση είναι αυτή η οποία δεν ακούει, δεν ιδρώνει, δεν σχεδιάζει, δεν αντιδρά. Και αυτό αποτελεί εγκληματική ευθύνη. Πολύ γρήγορα όμως, πιστέψτε με, το μόνο που θα της μείνει θα είναι τα καθοδηγούμενα Μέσα Ενημέρωσης. Θα είναι πλήρως απομονωμένη και από τη κοινωνία, και από τους φορείς του κοινωνικούς και από τους συνδικαλιστές, και από τα κόμματα, αλλά κυρίως και από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών.
Και ξέρετε, προφανώς και δεν είναι μόνο η πανδημία αυτό που σήμερα αφορά τη μέση ελληνική οικογένεια. Είπα κάποια στιγμή ότι πέρυσι που ήρθα ήταν τα πράγματα καλύτερα από φέτος, παρ’ ό,τι πέρυσι δεν είχαμε το εμβόλιο. Θέλω όμως να είμαι ειλικρινής εδώ.
Οφείλω να ομολογήσω ότι στο μίγμα της ανασφάλειας και του φόβου, προστέθηκε και μια νέα πληγή. Και η πληγή αυτή έχει να κάνει με το κύμα της ακρίβειας, των ανατιμήσεων, που πλέον επηρεάζει ανεξέλεγκτα κάθε νοικοκυριό και επιχείρηση σε όλη την επικράτεια.
Μιας και ήρθα με διάθεση αινιγματική σήμερα και σας έβαλα κουίζ με το που ανέβηκα σ’ αυτό το βήμα, επιτρέψτε μου να σας βάλω άλλο ένα: Ποιος και πότε έκανε τη παρακάτω δήλωση: «Το μηνιαίο κόστος για ένα μέσο νοικοκυριό, δεν θα επιβαρυνθεί», (εννοούσε στους λογαριασμούς της ΔΕΗ ή των άλλων παρόχων), «περισσότερο από 2 ευρώ τον μήνα.».
Δυστυχώς και αυτό το είπε, ποιος άλλος; Το είπε ο κ. Μητσοτάκης στη ΔΕΘ. Δεν ξέρω αν το χειροκρότημα τώρα είναι για το Μητσοτάκη που λέει τέτοια πράγματα, αλλά σας καλώ να το σκεφτούμε λίγο. Ο κ. Μητσοτάκης είπε στη ΔΕΘ, ενώ τον προειδοποιούσαμε, από το Μάιο που μας πέρασε, ότι έρχεται τεράστιο κύμα ανατιμήσεων, που μάλλον δεν θα είναι παροδικό, δυστυχώς βγήκαμε αληθείς και θα πλήξει κάθε νοικοκυριό, κάθε επιχείρηση.
Και του ζητήσαμε να πάρει μέτρα, γενναία μέτρα, με σχέδιο όπως την ίδια στιγμή έπαιρναν άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ιδιαίτερα επιμείναμε στο θέμα του κατώτατου μισθού, στο θέμα του ειδικού φόρου κατανάλωσης. Και ήρθε και μας είπε ότι με 9 ευρώ στο λογαριασμό, μην ανησυχείτε δεν πρόκειται να δείτε παρά αυξήσεις 2 ευρώ.
Και το ερώτημα το δικό μου έχει να κάνει με το ότι αυτό ήταν επειδή δεν ήξερε; Ήταν επειδή δεν καταλάβαινε; Αυτή τη φορά θα σας εκπλήξω, δεν θα τον πω ούτε ανέμελο ούτε ανίδεο. Ο κ. Μητσοτάκης στο θέμα της οικονομίας και των βασικών πολιτικών του επιλογών, δεν είναι ούτε ανέμελος ούτε ανίδεος. Έχει σχέδιο.
Αυτό που είπε λοιπόν στη ΔΕΘ, ήταν ένα απόλυτο ψέμα. Συνειδητό ψέμα. Ούτε ανέμελος ούτε ανίδεος. Αλλά ψεύτης με κεφαλαία γράμματα. Ψεύτης με περικεφαλαία. Ενώ γνώριζε τι έρχεται, μοίραζε gigabytes στους νέους και 9 ευρώ στο λογαριασμό, λέγοντας ότι δεν θ’ αυξηθεί ούτε 2 ευρώ.
Κι όταν ήρθαν οι πρώτοι λογαριασμοί στους πολίτες και οι πολίτες άρχισαν να βιώνουν την απόγνωση-φαντάζομαι θα έχετε πάρει κι εσείς λογαριασμούς ρεύματος το τελευταίο διάστημα-τι έκανε; Ξαναβγήκε. Όχι στη ΔΕΘ, στον τηλεοπτικό σταθμό MEGA στις 3 Νοεμβρίου και είπε πριν από ένα μήνα: «Οι λογαριασμοί θα αυξάνονταν δέκα φορές παραπάνω από αυτό το οποίο θα αυξηθούν, αν δεν υπήρχε η δική μας η παρέμβαση. Θα αυξάνονταν πολύ παραπάνω από τα 3 ή 4 ευρώ που μπορεί να αυξηθούν». Τα 2 τα έκανε 3 ή 4.
Κι όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, ρωτάς ανθρώπους, και το βιώνουμε κι εμείς, κι ο λογαριασμός έχει έρθει 100 ευρώ παραπάνω, 200 ευρώ παραπάνω, 400 ευρώ παραπάνω στα νοικοκυριά. Για να μην μιλήσω για αγρότες, για επιχειρηματίες. Εδώ λοιπόν δεν πρόκειται απλά για ψεύτη.
Και πραγματικά δεν ξέρω πώς έχει το θράσος να έρχεται στη Βουλή κάθε τρεις και λίγο, όπως του ορίζουν και του προστάζουν οι επικοινωνιολόγοι του και ν’ αναφέρεται σ’ εμένα και σ’ εμάς με το χαρακτηρισμό του «ψεύτη», όταν εμείς δώσαμε τη μάχη για να κρατήσουμε όρθια τη χώρα σε μια χρεοκοπημένη οικονομία που μας παρέδωσαν αυτοί που 40 χρόνια δεν άφησαν τίποτε όρθιο.
Και βγαίνει συνειδητά και λέει αισχρά ψέματα για να καλύψει τι; Κάτι το οποίο δεν μπορεί να κρυφτεί. Γιατί οι λογαριασμοί έρχονται στα σπίτια μας, έρχονται στις επιχειρήσεις μας.
Και βεβαίως το μεγάλο ερώτημα δεν είναι τα ψέματα που ξεδιάντροπα λέει ο κ. Μητσοτάκης, το μεγάλο ερώτημα είναι, τελικά πώς θα τα βγάλει πέρα η πλειοψηφία των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων. Το μεγάλο ερώτημα είναι πώς θα βγάλουμε αυτό το χειμώνα. Θα είναι δύσκολος χειμώνας. Θα είναι ένας από τους πιο σκληρούς χειμώνες της τελευταίας δεκαετίας.
Σήμερα περπάτησα στην πόλη σας, συναντήθηκα με εκπροσώπους της αγοράς, με απλούς πολίτες, με επιχειρηματίες στο χώρο της εστίασης, είχαμε μια ιδιαίτερη συζήτηση. Ξέρετε ποιοι είναι αυτοί, έτσι; Είναι οι «αχάριστοι» κατά τον κ. Γεωργιάδη.
Οι αχάριστοι λοιπόν μου είπαν ότι τους έχουν έρθει λογαριασμοί στο ρεύμα, προσαυξημένοι πάνω από 100%. Και καλούνται να πληρώσουν προσαυξήσεις σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα, της τάξεως των 2.000 και των 2.500 ευρώ το μήνα στους λογαριασμούς ρεύματος. Δηλαδή καλούνται να πληρώσουν το μηνιαίο κόστος δύο καλά αμειβόμενων υπαλλήλων, μαζί με την ασφάλισή τους.
Και το ερώτημα είναι πως αυτοί οι άνθρωποι θα συνεχίσουν, όταν έχουν να επιστρέψουν πια τις επιστρεπτέες προκαταβολές που πήραν, όταν τα χρέη που δημιουργήθηκαν την περίοδο της πανδημίας έχουν ξεχειλίσει, όταν στις συνθήκες της κρίσης της υγειονομικής και του φόβου αλλά και της ακρίβειας, μπορεί να μην έχουμε και ορθώς θα έλεγα, τυπικά lockdown, αλλά στην πραγματικότητα ο τζίρος μου είπαν, έχει πέσει 80%, διότι ο κόσμος είτε φοβάται είτε δεν έχει χρήματα για να βγει έξω. Πώς λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι θ’ ανταπεξέλθουν;
Συνάντησα σήμερα στην Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών, παραγωγούς, αγρότες, κτηνοτρόφους. Και μου μίλησαν για το κόστος παραγωγής το οποίο έχει φτάσει στο θεό. Μου είπαν ότι οι ζωοτροφές έχουν ανέβει 40% σε σχέση με πέρυσι.
Μου μίλησαν για τη λεγόμενη ρήτρα αναπροσαρμογής στους λογαριασμούς της ΔΕΗ η οποία είναι μεγαλύτερη από αυτό καθαυτό το κόστος του ρεύματος. Αν το κόστος του ρεύματος είναι 10, η ρήτρα αναπροσαρμογής είναι 12-15.
Και το ερώτημα είναι: Πώς αυτοί οι άνθρωποι θα παράξουν φέτος, αν δεν ενισχυθούν οικονομικά ;Και τα ερωτήματα αυτά ξέρετε, δεν αφορούν μονάχα αυτές τις συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες που συνάντησα εγώ σήμερα. Σχεδόν όλους τους αφορούν.
Πως θα σηκώσει κεφάλι η αγορά, όταν οι τράπεζες συνεχίζουν να μη δίνουν ούτε ευρώ σ’ αυτό που είχαν ονομάσει κάποτε ραχοκοκκαλιά της ελληνικής οικονομίας και τώρα λένε ότι είναι ζόμπι και πρέπει να το ξεσκαρτάρουμε; Αναφέρομαι στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, που αποτελούν το 95% του επιχειρείν στον τόπο μας.
Πώς θα τα βγάλουν πέρα οι καταστηματάρχες, οι έμποροι και οι αγρότες όταν από την 1η του Γενάρη, οι αυξήσεις των τιμών θα είναι εκεί αλλά θα προστεθεί και η άρση της αναστολής πληρωμών; Πώς θα βγει ο χειμώνας για τη μέση ελληνική οικογένεια όταν αυξάνονται όλα, τα πάντα γύρω, εκτός από ένα πράγμα, από το εισόδημα που μπαίνει στο σπίτι; Εκτός από ένα πράγμα: Από τους μισθούς που μπαίνουν στο σπίτι.
Ποια τρύπα να πρωτοκλείσουν μ’ αυτό το θρίαμβο των 300 εκατομμυρίων ευρώ που έδωσαν κοινωνικό μέρισμα, όταν εμείς δίναμε 800 και έλεγαν ότι είναι ψίχουλα και δεν έφταναν ούτε για «ζήτω»; Και τώρα έχουν το θράσος να λένε ότι είναι θρίαμβος. Ενώ έχουν καταργήσει τη 13η σύνταξη και λένε ψέματα ότι δήθεν ήταν για μια φορά.
Αυτά είναι κρίσιμα ερωτήματα, στα οποία αναζητούνται απαντήσεις. Θα πω λοιπόν ότι πρόκειται για ένα αδιέξοδο κοινωνικό αυτό στο οποίο οδεύει η χώρα. Επαναλαμβάνω, έχουμε πανδημία, φόβο, ανασφάλεια, και έχω την αίσθηση ότι μπορεί και αυτό σ’ ένα βαθμό να βολεύει-ας μου επιτραπεί η έκφραση, θα καταλάβετε τι εννοώ- την κυβέρνηση, διότι ο φόβος και η ανασφάλεια για τη ζωή που λογικά υπερέχει, η αγωνία του καθενός πολίτη ξεχωριστά, επισκιάζει την αγωνία για την επιβίωση, για την ακρίβεια και για τη ραγδαία μείωση του εισοδήματος.
Άρα λοιπόν αυτό είναι ένα πρωτοφανές κοινωνικό αδιέξοδο που εμείς λέμε ότι σε μεγάλο βαθμό το δημιούργησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Προφανώς και δεν είναι γενεσιουργός ο Μητσοτάκης της πανδημίας, παγκόσμια. Όπως και της ενεργειακής κρίσης, πανευρωπαϊκή είναι. Όπως και της κλιματικής κρίσης, κι αυτή παγκόσμια είναι.
Αλλά πείτε μου εσείς πώς γίνεται, σε όλα να έχουμε αρνητικές πρωτιές; Το καλοκαίρι κάηκαν τα περισσότερα στρέμματα δάσους σε όλη τη Μεσόγειο, παγκόσμια η κλιματική κρίση, εδώ κάηκαν τα περισσότερα στρέμματα. Σήμερα έχουμε τις περισσότερες απώλειες ανά εκατομμύριο πληθυσμού σε όλη τη Δυτική Ευρώπη.
Διπλασιάσαμε απ’ το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παντού έχουμε πανδημία, εδώ έχουμε αυτά τα αρνητικά μεγέθη. Και σε ό,τι αφορά την ακρίβεια ναι, παγκόσμια η κρίση η ενεργειακή, αλλά η μικρή Ελλάδα σε όλη την Ευρώπη είναι πρωταθλήτρια στις τιμές χονδρικής του ρεύματος.
Υπάρχουν απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα; Άρα λοιπόν είναι ένα αδιέξοδο που σε πολύ μεγάλο βαθμό το δημιούργησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη διότι με τις πολιτικές της επιλογές λειτούργησε ως επιταχυντής των κρίσεων αυτών.
Με την επιλογή της πρώτα απ’ όλα, στην καρδιά της ενεργειακής κρίσης, να εκχωρήσει το 17% της ΔΕΗ σε funds, και φυσικά τον ΔΕΔΔΗΕ και τα δίκτυα τα οποία εμείς κρατήσαμε ως κόρη οφθαλμού παρά τις ασφυκτικές πιέσεις της τρόικα, επί 4,5 χρόνια. Ήταν πολιτική επιλογή αυτό.
Έγινε όμως μεσούσης της κρίσης αυτή η επιλογή. Και έχει αποτελέσματα αυτή η επιλογή. Όταν εμείς μειώσαμε το ΦΠΑ στην ηλεκτρική ενέργεια από το 13% στο 6%, λίγο μετά την έξοδο από τα μνημόνια και λίγο πριν από τις εκλογές τις Ευρωπαϊκές, το 2019, αυτό σήμαινε μειώσεις στους λογαριασμούς του ρεύματος.
Ξέρετε γιατί δεν ήρθαν ποτέ αυτές οι μειώσεις; Γιατί με το που βγήκε η Νέα Δημοκρατία, αύξηση το λογαριασμό της ΔΕΗ 15% και τις ενσωμάτωσε. Η πολιτική επιλογή τους, ήταν τη ΔΕΗ να την απαξιώσουν, δήθεν ότι είναι χρεοκοπημένη, για να έρθει μια νέα Διοίκηση golden boys, η οποία να επιβάλλει μια λογική, κόντρα στη λογική της κοινής ωφέλειας. Ν’ ανταγωνίζεται με τους άλλους παρόχους ενέργειας, όχι ποιος θα κρατά χαμηλά την τιμή του ρεύματος, αλλά ποιος στο ράλι αυτό θα κερδίσει περισσότερα, εκτινάζοντας την τιμή του ρεύματος.
Επί των ημερών μας, 4,5 χρόνια σκληρής εποπτείας και μνημονίων, δεν αυξήθηκε ο λογαριασμός του ρεύματος ούτε ένα ευρώ για κανέναν συμπολίτη μας. Γιατί αυτός είναι ο κοινωνικός ρόλος που οφείλει να παίζει μια Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού. Η οποία σήμερα βεβαίως λέγεται ΔΕΗ, αλλά μάλλον το «Δ» δεν υπάρχει. Είναι απλή Επιχείρηση Ηλεκτρισμού.
Επίσης, έχουν τεράστιες ευθύνες διότι επέλεξαν να μην χτυπήσουν τα καρτέλ με τα θεσμικά εργαλεία που διαθέτει η κάθε κυβέρνηση. Με την Επιτροπή Ανταγωνισμού, με τη ΡΑΕ. Και βεβαίως με την επιλογή τους να μην πάρουν ουσιαστικά μέτρα στήριξης. Όχι μονάχα αυτά που εμείς τους προτείναμε στη ΔΕΘ, αλλά ούτε καν αυτά που προτείνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την εργαλειοθήκη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν την εφαρμόζουν ώστε να σταματήσουν τις ρευματοκοπές, να κάνουν εκπτώσεις φόρων στα χαμηλά εισοδήματα που δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς. Ούτε αυτά δεν εφαρμόζουν.
Και βεβαίως, με την επιλογή τους τώρα να κόψουν μαχαίρι κάθε μέτρο στήριξης ενώ η πανδημία και οι επιπτώσεις της όχι μόνο δεν πέρασαν, αλλά τώρα θεριεύουν.
Ήρθε ο αναπληρωτής Υπουργός, ο έχων την ευθύνη για τον προϋπολογισμό, ο κ. Σκυλακάκης, στη Βουλή. Και εισηγούμενος τον Προϋπολογισμό της κυβέρνησης για το 2022, ξεκίνησε λέγοντας «αυτό είναι ένας προϋπολογισμός τέλους της πανδημίας».
Τι θα πει είναι ένας προϋπολογισμό τέλους της πανδημίας, όταν βρισκόμαστε στην κορύφωση των κρουσμάτων και των θανάτων; Θα πει ότι αδιαφορούν γι’ αυτό, αλλά ο προϋπολογισμός αυτός δεν εμπεριέχει κανένα μέτρο στήριξης, αδύναμων, μικρομεσαίων, ανθρώπων και επαγγελματιών που χρειάζονται στήριξη τούτη την ώρα.
Και πώς μπορεί να εμπεριέχει μέτρα στήριξης; Όταν πέρυσι τον Ιούνιο ψήφισαν ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής το οποίο προβλέπει δημοσιονομική προσαρμογή 9 μονάδων το 2022 και το 2023. Για να πάνε το έλλειμμα από το 7%, στο -1 το 2022, στο τέλος του, και στο συν 2 το 2023.
Και αναρωτιέμαι: Είναι δυνατόν, εν μέσω πανδημικής κρίσης, εν μέσω μιας πρωτοφανούς κρίσης ενέργειας και άρα κρίσης ακρίβειας, να σχεδιάζουν να εφαρμόσουν προϋπολογισμούς μνημονίου το επόμενο διάστημα; Και να το κρύβουν αυτό από τον ελληνικό λαό, να βγαίνουν και να λένε «καλπάζει η οικονομία, έχουμε αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης».
Ναι, αλλά αναρωτιέμαι, πού πηγαίνει αυτή η αύξηση των ρυθμών ανάκαμψης; Πηγαίνει στις τσέπες της πλειοψηφίας των πολιτών; Αυτή η ανάπτυξη γίνεται ορατή στα νοικοκυριά και στις επιχειρήσεις;
Η αίσθησή μας είναι ότι γίνεται ορατή μονάχα σε κάποιους λίγους. Κάποιοι λίγοι ευνοούνται, είναι αλήθεια. Αυτοί οι οποίοι είχαν τεράστια κέρδη. Και βεβαίως ευνοήθηκαν διότι μειώθηκαν οι φορολογίες στα μερίσματά τους και στα κέρδη τους. Αυτοί ναι. Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία όχι.
Με ρωτάτε τώρα και θα έχετε δίκιο: «Μας λες πράγματα τα οποία εμείς ενδεχομένως βιώνουμε, ξέρουμε. Υπάρχει τρόπος να τ’ αντιμετωπίσουμε όμως; Υπάρχει σχέδιο; Υπάρχει η δυνατότητα;»
Πρώτα απ’ όλα η απάντηση είναι θετική διότι εμείς καταφέραμε ν’ αντιμετωπίσουμε ακόμα πιο δύσκολες συνθήκες. Ξέρετε, ο κ. Μητσοτάκης κυβερνά έχοντας μια καβάτζα 37 δισεκατομμυρίων που βγήκαν απ’ τον κόπο του ελληνικού λαού κι από τις θυσίες, έχοντας τη χώρα έξω απ’ τα μνημόνια, έχοντας πρόσβαση στις αγορές χρήματος με χαμηλό επιτόκιο και μια Ευρωπαϊκή Ένωση εξαιτίας της πανδημίας να λέει στην ελληνική κυβέρνηση «δεν είναι ανάγκη να πιάσετε στόχους πλεονασμάτων, δαπανήστε όσα χρειάζονται για ν’ αντιμετωπίσετε την πανδημία, να στηρίξετε το ΕΣΥ και να στηρίξετε την κοινωνία».
Αυτό είπε, όχι μόνο στην ελληνική κυβέρνηση αλλά σε όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Είναι πραγματικά ειρωνεία της τύχης το γεγονός ότι βρέθηκε αυτή η κυβέρνηση σήμερα να διαχειριστεί ένα τέτοιο περιβάλλον δημοσιονομικό.
Διότι είναι προφανές ότι αν εμείς είχαμε να διαχειριστούμε ένα περιβάλλον δημοσιονομικό ευρύτητας, και όχι ένα περιβάλλον ασφυξίας, στο οποίο βρεθήκαμε, προφανέστατα και θα είχαμε τη δυνατότητα και το σχέδιο και την πολιτική βούληση πάνω απ’ όλα, να ευνοήσουμε τους ανθρώπους εκείνους που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη αλλά και να δώσουμε δυνατότητες και προοπτική στην οικονομία. Και να μην αφήσουμε τη ραγδαία αύξηση των ανισοτήτων, όπως συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας.
Εμείς λοιπόν τί κάναμε μόλις βγήκαμε από τα μνημόνια αν θυμάστε καλά ? Πέρα από τη θέσπιση της σύνταξης για τους χαμηλοσυνταξιούχους και μισής για τις υψηλότερες συντάξεις, πέρα από τη μείωση του ΦΠΑ, από την κατάργηση πράγματι στρεβλών διατάξεων τις οποίες είχαμε υποχρεωθεί στο ασφαλιστικό και από μια σειρά από κοινωνικές παροχές στήριξης, προχωρήσαμε σε μια κατά την άποψή μου, εμβληματική και χαρακτηριστική της δικής μας στρατηγικής κίνηση πολιτική, που ήταν η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και η αύξηση του κατώτατου μισθού.
Αυξήσαμε τον κατώτατο μισθό κατά 11% και καταργήσαμε το ρατσιστικό υποκατώτατο που είχε θεσπίσει ο κ. Σαμαράς για τους νέους. Τι έκανε ο κ. Μητσοτάκης όταν εμείς προβήκαμε σ’ αυτές τις αυξήσεις; Έβγαινε κι έλεγε, ότι αυτές τις αυξήσεις δεν τις αντέχει η ελληνική οικονομία. Αποδείχθηκε ότι όχι μόνο άντεξε αυτές τις αυξήσεις, αλλά αυτές οι αυξήσεις συνεισέφεραν στην αναπτυξιακή δυναμική της ελληνικής οικονομίας.
Και αναγκαζόμενος τότε, κάτω από τη δική μας εξαγγελία ότι στην επόμενη διετία θα αυξάναμε 7,5% συν 7,5% τον κατώτατο μισθό, υποσχέθηκε ότι και αυτός θα αύξανε τον κατώτατο μισθό, στο διπλάσιο του ρυθμού ανάπτυξης της χώρας. Και σας ερωτώ: Ο ρυθμός ανάπτυξης που καταγράφεται το 2021 είναι κοντά στο 6%, κάποιοι λένε ίσως και παραπάνω.
Γιατί δεν αυξάνεται ο κατώτατος μισθός στο διπλάσιο, δηλαδή 12% και ανακοινώνει αύξηση του κατώτατου μισθού 2% και αυτό από 1/1/2022 που αντιστοιχεί, σε 50 λεπτά μηνιαίως αύξηση στον κάθε εργαζόμενο που λαμβάνει τον κατώτατο; Η απάντηση είναι απλή: Διότι δεν τον αφήνουν τα συμφέροντα. Διότι δεν τον αφήνει ο ΣΕΒ, αυτοί οι οποίοι έχουν όφελος με το να κρατιέται ο μισθός χαμηλός.
Άρα λοιπόν το πρώτο που θα κάναμε εμείς, θα ήταν η αύξηση στα 800 ευρώ τον κατώτατο μισθό, για να δώσουμε ανάσα και προοπτική στους εργαζόμενους ν’ αντιμετωπίσουν αυτή τη μεγάλη δυσκολία.
Το δεύτερο: Θα εφαρμόζαμε άμεσα αυτό που έκανε η Ισπανία, τη μείωση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο κατώτατο επίπεδο που προβλέπει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Δηλαδή θα δημιουργούσαμε προϋποθέσεις να είναι πιο φθηνό το πετρέλαιο θέρμανσης, το πετρέλαιο κίνησης, η βενζίνη, πράγμα το οποίο θα έδινε τη δυνατότητα σε κάθε πολίτη, αν έμπαινε στα κατώτατα όρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάθε φορά που γεμίζει ένα ρεζερβουάρ, να το γεμίζει με βενζίνη 25 ευρώ λιγότερα.
Για το μέσο νοικοκυριό, αυτό θα σήμαινε τουλάχιστον 1.000 ευρώ λιγότερα σε πετρέλαιο θέρμανσης σε ετήσια βάση. Και για τη μέση αγροτική παραγωγή, αυτό θα σήμαινε τουλάχιστον 2.000 ευρώ λιγότερα σε ετήσια βάση.
Το τρίτο πολύ σημαντικό το οποίο θα κάναμε και έχουμε εξαγγείλει ως αναγκαιότητα από την αρχή της πανδημίας, είναι κάτι το οποίο δεν έχει δημοσιονομικό κόστος και θα σας εξηγήσω γιατί. Είναι η διαγραφή των χρεών που δημιουργήθηκαν στους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, την περίοδο της πανδημίας. Και η διαγραφή μέρους τους, μεγάλου μέρους τους και αποπληρωμή των υπολοίπων σε 120 δόσεις.
Είναι προφανής η απάντηση στο γιατί δεν έχει δημοσιονομικό κόστος. Είναι το λεγόμενο «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος». Διότι αυτά τα χρέη, πρώτα απ’ όλα δεν δημιουργείται ο λεγόμενος ηθικός κίνδυνος, διότι αυτοί οι άνθρωποι δεν δημιούργησαν αυτά τα χρέη επειδή πήραν ρίσκο επιχειρηματικό, αλλά γιατί αναγκάστηκαν να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους.
Άρα λοιπόν, με αυτή την επιλογή, θα είχαμε τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις, να μείνουν ζωντανές, να μην βάλουν λουκέτο μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και άρα να έχουν τη δυνατότητα έστω σ’ ένα μακρύτερο χρονικό διάστημα, να αποπληρώσουν ένα μέρος των χρεών τους.
Το τέταρτο που θα κάναμε, θα ήταν να μην κηρύξουμε το τέλος της πανδημίας, πριν η πανδημία τελειώσει και να μην κηρύξουμε το τέλος των ενισχύσεων σε όσους πραγματικά έχουν ανάγκη, επαγγελματίες και επιχειρηματίες, ενώ η πανδημία αυτή τη στιγμή μας δείχνει τα δόντια της και άρα οι οικονομικές επιπτώσεις θα είναι μεγάλες. Και ενώ και η ακρίβεια μας δείχνει τα δόντια της.
Άρα, ένα νέο γύρο, μη επιστρεπτέων ενισχύσεων για μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, ειδικά τώρα επαναλαμβάνω, που υπάρχει αυτή η ραγδαία αύξηση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος.
Τέλος, θα προχωρούσαμε στην έκτακτη εισοδηματική ενίσχυση των αγροτών. Η αγωνία μου μετά και τη σημερινή συζήτηση αλλά και συζητώντας, μιλώντας με αγρότες, παραγωγούς, κτηνοτρόφος σε όλη την Ελλάδα, είναι ότι αυτό που διακυβεύεται για την επόμενη μέρα, είναι αν θα ερημώσει ή όχι η περιφέρεια. Όχι απλά αν θα βγει καλή η παραγωγή και θα έχουν τη δυνατότητα να καλύψουν τα έξοδά τους οι παραγωγοί ή οι κτηνοτρόφοι.
Είναι κρίσιμο ζήτημα. άρα είναι αναγκαία η έκτακτη εισοδηματική ενίσχυση των αγροτών και των κτηνοτρόφων, σε ό,τι βεβαίως αφορά τη δυνατότητα να αποπληρώνουν πολύ υψηλούς λογαριασμούς ρεύματος αλλά και σε ό,τι αφορά το λεγόμενο πετρέλαιο κίνησης, το αγροτικό πετρέλαιο το οποίο πρέπει να παγώσει όσο διαρκεί, για όσο διαρκέσει αυτή η μεγάλη κρίση της ακρίβειας και των ανατιμήσεων.
Φίλες και φίλοι, επιτρέψτε μου τώρα, να αναφερθώ σε ορισμένα ζητήματα τα οποία γνωρίζετε ότι μας απασχόλησαν ιδιαίτερα ως κυβέρνηση, μας απασχολούν και τώρα ως αξιωματική αντιπολίτευση, κι έχουν να κάνουν με τον τόπο σας, τον τόπο μας, να μιλήσω σε α’ πληθυντικό. Έχουν να κάνουν με την Ήπειρο, την Περιφέρεια της Ηπείρου, έχουν να κάνουν με τα Γιάννενα.
Ξέρετε, δεν είναι υπερβολή να πω ότι η Ήπειρος αποτελεί μία «τράπεζα» πολύτιμου και μοναδικού φυσικού και περιβαλλοντικού κεφαλαίου που έχει τη δυνατότητα να αποτελέσει ένα πιλοτικό παράδειγμα βιώσιμης ανάπτυξης.
Το περιβάλλον που είναι σήμα κατατεθέν για όλη την Ελλάδα, για την Ήπειρο θα έλεγα ότι είναι στοιχείο ταυτοτικό, σχεδόν υπαρξιακό. Είναι αναπτυξιακός πόρος, είναι στοιχείο της ποιότητας ζωής και της ποιότητας βεβαίως της ονομαστής τοπικής παραγωγής.
Πάρα πολλά ευαίσθητα και σημαντικά οικοσυστήματα αποτελούν κοινή μας περιουσία εδώ στην Ήπειρο, από τη λίμνη Παμβώτιδα, τον Αμβρακικό κόλπο, τις εκβολές του Αχέροντα, μέχρι τα Τζουμέρκα που είναι ο δικός μου ο τόπος και βεβαίως τα δασικά οικοσυστήματα της Πίνδου.
Σήμερα, όμως, με την κλιματική κρίση παρούσα όχι μόνο στον τόπο μας, αλλά παγκοσμίως, τα πολύτιμα και διάσημα αυτά οικοσυστήματα έχουν ανάγκη από ειδικές πολιτικές, προστασίας έχουν ανάγκη από ειδικές πολιτικές διαχείρισης. Γιατί θα έλεγα, αποτελούν το θησαυροφυλάκιο του τόπου μας, ένα θησαυροφυλάκιο, το οποίο οφείλουμε να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές.
Για το λόγο αυτό η κυβέρνησή μας, παρά τα δεσμά των μνημονίων, ανέλαβε έγκαιρα πρωτοβουλίες που καθυστερούσαν για χρόνια:
Ολοκλήρωσε την ένταξη στον κατάλογο NATURA-2000 419 περιοχών εκ των οποίων 27 βρίσκονται στην Ήπειρο.
Θεσμοθέτησε το σύστημα διοίκησης και διαχείρισης των προστατευόμενων περιοχών με το νόμο του ’18 για τους φορείς των περιοχών αυτών.
Προκήρυξε και ανέθεσε την εκπόνηση Ειδικών Περιβαλλοντικών Μελετών για το σύνολο των προστατευόμενων περιοχών της χώρας, ώστε να έχουμε ξεκάθαρους κανόνες και στήριξη της τοπικής ανάπτυξης με Προεδρικά Διατάγματα και Σχέδια Διαχείρισης.
Ήρθε όμως η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη και με τον περιβαλλοντοκτόνο νόμο του κ. Χατζηδάκη, τον 4685/2020 κατάργησε τις διοικήσεις των Φορέων Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών και μετέφερε τη διοίκησή του σ’ έναν φορέα στο κέντρο, στην Αθήνα.
Και φυσικά πάγωσε τις Ειδικές Περιβαλλοντικές Μελέτες με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες για τις περιοχές προστασίας. Το ίδιο γίνεται δυστυχώς και σε άλλους τομείς που αφορούν το περιβάλλον, παρότι ο κ. Μητσοτάκης θέλει να εμφανίζεται ως δήθεν φιλοπεριβαλλοντιστής και με μονοδιάστατη αναφορά, όπου υπάρχουν deals σε σχέση με το περιβάλλον, όπου υπάρχουν συμφέροντα.
Ονομάζει την απανθρακοποίηση που πρέπει να είναι στόχος κι αφορά τη Δυτική Μακεδονία, δήθεν απολιγνιτοποίηση, ενώ είναι, ας μου επιτραπεί ο όρος «φυσικοαεριοποίηση». Και ασχολείται μονοδιάστατα με -κάτι το οποίο βεβαίως καλό είναι- τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, αλλά δεν μπορεί κανείς να βλέπει το περιβάλλον μόνο μέσα απ’ αυτή την οπτική.
Το ίδιο έχει κάνει και με άλλους τομείς του περιβάλλοντος, όπου αποδομεί μεγάλες και δύσκολες μεταρρυθμίσεις που επιχειρήσαμε εμείς τα προηγούμενα χρόνια.
Ακύρωσε ακόμα και τους κυρωμένους δασικούς χάρτες, μια από τις πιο δύσκολες μεταρρυθμίσεις και τους ανάρτησε ξανά με σοβαρά ελλείμματα και λάθη και έχει θέσει αυτή τη μεγάλη μεταρρύθμιση, γιατί ξέρετε, η χώρα είχε δυστυχώς κυρωμένο ένα 2% δασικών χαρτών, και αυτό ήταν ένα έλλειμμα το οποίο ήταν ντροπιαστικό για μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενώ εμείς το ολοκληρώσαμε, αυτοί το ακυρώσανε.
Το ίδιο γίνεται και σε ό,τι αφορά την αναγκαία χωροθέτηση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, που είναι αναγκαίες για την μετάβαση σε μια εποχή κλιματικής ουδετερότητας, για την αντικατάσταση όλων των ορυκτών καυσίμων.
Το ίδιο γίνεται, απαξίωση δηλαδή και αμφισβήτηση και σε ό,τι αφορά άλλη μια μεγάλη κατά την άποψή μου και σημαντική μεταρρύθμιση, αυτή που αφορά τις ενεργειακές κοινότητες. Δηλαδή τη δυνατότητα να έχουν Ενώσεις παραγωγών, επιχειρήσεις αλλά και καταναλωτές, να μπορούν να είναι ταυτόχρονα παραγωγοί αλλά και καταναλωτές ρεύματος, μειώνοντας το ενεργειακό τους κόστος και συμβάλλοντας σημαντικά στην ανάπτυξη των Ανανεώσιμων Πηγών, δηλαδή στη λεγόμενη κλιματική, μετά την Πράσινη Μετάβαση.
Στον τομέα των υποδομών, η ίδια δυσμενής πραγματικότητα για την Ήπειρο, είναι ότι πολλά έργα τα οποία θα μπορούσαν να έχουν δώσει μια πνοή όπως και στο περιβάλλον, είτε καθυστερούν είτε υποβαθμίζονται από τη σημερινή κυβέρνηση. Οδικά έργα που είχαμε ήδη δρομολογήσει.
Ο αυτοκινητόδρομος Ιωάννινα-Κακαβιά, αφού χάθηκαν δυο χρόνια, το έργο μετατρέπεται σε κλασικό επαρχιακό δρόμο διατομής 12,5 μέτρων, με μια λωρίδα κυκλοφορίας και μια βοηθητική ανά κατεύθυνση, με αρκετούς κόμβους και χωρίς διαχωριστική νησίδα, χωρίς την αναγκαία σύγχρονη και ασφαλή παράκαμψη της πόλης, με τα 15 περίπου χιλιόμετρα του συγκεκριμένου οδικού άξονα από τον κόμβο της Εγνατίας μέχρι τη Φανερωμένη.
Η σύνδεση Πρέβεζας με Ιόνια Οδό. Το υπουργείο Υποδομών έχει δώσει παράταση για έναν ακόμα χρόνο, ως τον Ιούνιο του 2022, για την ολοκλήρωση της μελέτης σύνδεσης της Πρέβεζας με την Ιόνια Οδό. Ενώ εμείς είχαμε εξασφαλίσει και είχαμε φύγει αφήνοντας 30 εκατομμύρια ευρώ γι’ αυτήν ακριβώς τη σύνδεση. Το ερώτημα είναι, γιατί δεν προχωρά δυο χρόνια και παίρνει τώρα παράταση;
Η σύνδεση Πρέβεζας, Ακτίου με Εγνατία (Αμβρακία Οδός): Η κυβέρνηση καθυστερεί κι ο μεγάλος κίνδυνος είναι το έργο να απενταχθεί από το ΕΣΠΑ
Σιδηροδρομική Εγνατία: Ένα μεγαλόπνοο έργο το οποίο βάλαμε μπροστά. Η κυβέρνηση, μετά από δύο χρόνια αδράνειας, άρχισε τώρα κάπως αποσπασματικά να ασχολείται με συγκεκριμένα τμήματα, στο ανατολικό και δυτικό τμήμα, εξαγγέλλοντας όμως έργα στα χαρτιά.
Ως σήμερα δεν έχει προχωρήσει στην ίδρυση της διακρατικής εταιρίας, όπως είχε συμφωνηθεί με τη Βουλγαρία, για την υλοποίηση του έργου. Η Σιδηροδρομική Εγνατία, στο τμήμα Ιωάννινα – Ηγουμενίτσα, θα μπορούσε να φέρει το τρένο μέχρι την ακτή της Ηπείρου.
Και τέλος, όσον αφορά τα χρηματοδοτικά εργαλεία που απαιτούνται για να αναπτυχθεί η Ήπειρος: Πρώτα απ’ όλα, σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία έχει παγώσει η ροή των πόρων του ΕΣΠΑ. Αποτέλεσμα της περίφημης διαδικασίας «προτεραιοποίησης» των αιτημάτων χρηματοδότησης που υποβάλλονται προς εκταμίευση.
Αυτό ισοδυναμεί με στάση πληρωμών στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων. Και το γνωρίζουν οι άνθρωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ότι το πάγωμα των πληρωμών αφορά και τα κρίσιμα έργα υποδομών που εκτελούνται κατά κύριο λόγο από τους Δήμους και τις Περιφέρειες.
Πλέον δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις οι φορείς της Αυτοδιοίκησης έχουν αναγκαστεί ακόμα και σε λύση των συμβάσεων με τους αναδόχους, καθώς αδυνατούν να επωμιστούν το κόστος από τις καθυστερήσεις των πληρωμών.
Θαρρώ όμως, ότι η πιο σημαντική, χαμένη ευκαιρία για τον τόπο μας πέρα από αυτές τις καθυστερήσεις και τις αμφισβητήσεις σημαντικών μεταρρυθμίσεων τόσο για το περιβάλλον όσο και για τις υποδομές, είναι αυτό που γίνεται με το Ταμείο Ανάκαμψης.
Διότι πράγματι, για την Ήπειρο, μια από τις φτωχότερες περιφέρειες της Ευρώπης και μια από τις πιο αδικημένες περιφέρειες της χώρας μας, το Ταμείο Ανάκαμψης θα ήταν μια πολύ σημαντική ευκαιρία. Μια πολύ σημαντική ευκαιρία να εκταμιευθούν πόροι που θα χρηματοδοτήσουν κρίσιμες υποδομές και αναπτυξιακή προοπτική.
Αν το Ταμείο Ανάκαμψης είχε σχεδιαστεί όχι με γνώμονα να μοιράσουν κέρδη δέκα μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, αν το Ταμείο Ανάκαμψης είχε σχεδιαστεί με γνώμονα την περιφερειακή ισορροπία σε κέντρο και περιφέρεια, να αμβλυνθούν δηλαδή οι ανισότητες των Περιφερειών, όπως είναι θα έλεγα ένα παράδειγμα ενός τέτοιου σχεδιασμού το αντίστοιχο σχέδιο που έχει υποβάλλει η Πορτογαλία, αν λοιπόν το Ταμείο Ανάκαμψης είχε σχεδιαστεί στοιχειωδώς με σχέδιο την άμβλυνση των περιφερειακών ανισοτήτων, τότε πράγματι θα ήταν μια πολύ μεγάλη ευκαιρία για μια από τις φτωχότερες Περιφέρειες της Ευρώπης, όπως η Ήπειρος.
Δυστυχώς όμως, έχει σχεδιαστεί ανάποδα. Το κάρο μπήκε μπροστά απ’ το άλογο. Δεν μπήκε ένας στόχος. Η άμβλυνση των ανισοτήτων, η μείωση της ανεργίας, η αύξηση της απασχόλησης, η διεύρυνση των νέων τεχνολογιών, της καινοτομίας, της ψηφιοποίησης, η κλιματική αλλαγή, δεν μπήκε ένας στόχος τέτοιος που μετά με βάση αυτό το στόχο να φτιάξει ένα σχεδιασμό.
Μπήκε ως στόχος το πώς θα μοιράσουν τα λεφτά του Ταμείου, 10 μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, η επιχειρηματική ελίτ στη χώρα. Ελπίζω, το χειροκρότημά σας να έγκειται στο ότι εμείς αυτό δεν θα το ανεχθούμε και το ξέρετε. Γι’ αυτό χειροκροτάτε. Ελπίζω το χειροκρότημά σας να έγκειται στο γεγονός ότι εμείς έχουμε σχέδιο ν’ αλλάξουμε το Ταμείο Ανάκαμψης και τον τρόπο που θέλουν να μοιράσουν τα δισεκατομμύρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι επιτελείς του κ. Μητσοτάκη.
Έλεγα όμως, ότι για την Ήπειρο, είναι ζήτημα κομβικό, να προλάβουμε και να ανασχεδιάσουμε τη λογική του Ταμείου.
Να κλείσω την αναφορά μου στην Ήπειρο, με μια αναφορά κ. Πρύτανη στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων. Ένα Πανεπιστήμιο που, κατά την άποψή μου, πρέπει να είστε πολύ υπερήφανοι που το έχει ο τόπος σας. Είναι θα έλεγα ένα πνευματικός, τεχνολογικός, πολιτισμικός αλλά και αναπτυξιακός πυλώνας για τον τόπο σας.
Και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, δεν θέλω να πω ότι τα έβαλε ειδικά με το Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων, διότι τα’ χει βάλει σχεδόν με όλα τα Πανεπιστήμια ειδικά με τα περιφερειακά στον τόπο μας, τα’ χει βάλει με τη νεότητα. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, από την πρώτη στιγμή, με το νόμο ιδίως για την ελάχιστη βάση εισαγωγής, έχει οδηγήσει, πέρα από 40.000 παιδιά να ψάχνουν να βρουν μέλλον και προοπτική αναζητώντας μια καλύτερη εκδοχή εκτός Ελλάδας ή στα κολέγια, ο νόμος αυτός έχει ως αποτέλεσμα και τη μείωση των εισακτέων σε πάρα πολλά τμήματα.
Ιδιαίτερα στο Τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής, καθώς και στο τμήμα Γεωπονίας, τα οποία αντιμετωπίζουν πλέον σοβαρά προβλήματα βιωσιμότητας.
Η χρηματοδότηση του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων στους τομείς της έρευνας και της εκπαίδευσης είναι ελλιπέστατη, δεν είμαστε τώρα σε μνημόνια, και υπάρχει η δυνατότητα να υπάρξει ουσιαστική χρηματοδότηση. Ο προϋπολογισμός δεν επαρκεί για να καλυφθούν βασικές λειτουργικές δαπάνες. Ταυτόχρονα τα Προγράμματα των Μεταπτυχιακών Σπουδών που προσφέρονται δωρεάν, εδώ και μια διετία δεν χρηματοδοτούνται, με προφανή σκοπό να οδηγηθούν σε οικονομική ασφυξία.
Ο στόχος λοιπόν της κυβέρνησης είναι σαφής, αφορά στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας, αφορά στην επιβολή διδάκτρων τα μεταπτυχιακά. Και μέσα σ’ όλα αυτά τα προβλήματα, θα μου επιτρέψετε να προσθέσω κι άλλο ένα που αφορά τη φοιτητική μέριμνα, ιδίως στις μέρες μας όπου τα ενοίκια έχουν πάει και αυτά στο θεό. Τα ζητήματα στέγης.
Άρα λοιπόν, είναι απολύτως αναγκαία, όχι μόνο η ενίσχυση και η στήριξη οικονομική του Πανεπιστημίου εδώ στα Γιάννενα, θα έλεγα όλων των περιφερειακών Πανεπιστημίων, είναι απολύτως αναγκαία, όχι μόνο η κατάργηση της αψυχολόγητης βάσης του 10 που δεν είχε τελικά κανένα στόχο πέρα από το να ευνοήσει συμφέροντα, αλλά είναι απολύτως απαραίτητη θα έλεγα, μια ριζική αναδιάρθρωση στο χώρο της εκπαίδευσης με στόχο τη στήριξη του δημόσιου Πανεπιστημίου σήμερα.
Και μέσα σ’ αυτή την αναδιάρθρωση, πιστεύω ότι είναι απολύτως απαραίτητη η δημιουργία νέων δομών στέγασης, αλλά και η ενίσχυση ενδεχομένως εναλλακτικά των φοιτητών και των φοιτητριών για την επίλυση των βασικών τους αναγκών, έως ότου δημιουργηθούν αυτές οι νέες δομές για τη στέγη.
Κι αυτό είναι κάτι το οποίο θα ωφελήσει όχι μόνο το Πανεπιστήμιο, όχι μόνο τους φοιτητές αλλά και την τοπική οικονομία. Μια τοπική οικονομία που έχει στηριχθεί στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων.
Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, προσπάθησα να σας περιγράψω την πραγματικότητα που βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία και την πραγματικότητα που βιώνει η Ήπειρος. Τις μεγάλες ανισότητες που δημιουργούνται, τις μεγάλες δυσκολίες, το κλίμα της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας.
Σε ό,τι αφορά τις δυσκολίες της Ηπείρου, ίσως εσείς τις ξέρετε καλύτερα από μένα. Αλλά θαρρώ και τ’ άλλα τα ξέρετε καλύτερα από μένα. Νομίζω ότι είναι κοινή πεποίθηση, όχι μόνο για όλους και όλες εσάς που βρισκόμαστε σήμερα σ’ αυτήν εδώ την αίθουσα, αλλά και για όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως τι ψήφισαν στις προηγούμενες εκλογές.
Κι έχει ενδιαφέρον αυτό που σας λέω. Ανεξαρτήτως τι ψήφισαν στις προηγούμενες εκλογές, κατανοούν ότι τα πράγματα στη χώρα πηγαίνουν χειρότερα απ’ ό,τι πήγαιναν πριν.
Είναι δεδομένο πιστεύω, ότι η κυβέρνηση της Δεξιάς απέτυχε. Όχι μόνο σε όλα τα δύσκολα και τα μεγάλα ζητήματα που βρέθηκαν στο δρόμο της, όπως αυτό της πανδημίας, αλλά δυστυχώς, θα πω ότι απέτυχε σε κάτι πολύ πιο βαθύ: Απέτυχε να αξιοποιήσει την προοπτική που ανοίξαμε εμείς, μαζί με την κοινωνία, μετά από μια μακρά περίοδο θυσιών και δυσκολιών.
Η Ελλάδα άφησε οριστικά πίσω της, το 2018, μια 8ετία μνημονιακών χρόνων, ανοίγοντας μπροστά ένα δρόμο με καθαρό ορίζοντα και προοπτική για το μέλλον, με χαμηλές αποπληρωμές και λυμένο σε μεγάλο βαθμό με τη ρύθμιση του χρέους, αυτό το βραχνά που ήταν στο λαιμό της ελληνικής οικονομίας.
Με πολύ κόπο και πολλούς αγώνες, πετύχαμε να βγάλουμε τη χώρα από τη μνημονιακή επιτροπεία και ν’ ανοίξουμε ένα δρόμο, χάρη στις θυσίες του ελληνικού λαού.
Σε δυο μόλις χρόνια, αυτές οι θυσίες μετατράπηκαν σε υποθήκη για το αύριο. Ο κ. Μητσοτάκης, αυτή την υποθήκη, ήρθε να την εξαργυρώσει για το δικό του όφελος. Έφερε τη χώρα σε χειρότερο σημείο από εκείνο που την παρέλαβε.
Και ξέρετε, αυτό είναι το μήνυμα, των ανθρώπων τους οποίους συναντώ, ανεξαρτήτως του τι ψήφισαν. Το μήνυμα είναι ότι τα πράγματα έχουν γίνει χειρότερα στον τόπο. Δεν συναντώ βέβαια επιχειρηματίες με τεράστια κέρδη που βγάζουν τα λεφτά στους στο εξωτερικό. Συναντώ ως επί το πλείστον ανθρώπους του μόχθου, ανθρώπους της σκληρής δουλειάς και της δημιουργίας.
Και αυτό μου λένε, ότι αυτό που βιώνουν σήμερα, την απίστευτη ανασφάλεια και αβεβαιότητα αλλά και τη ραγδαία μείωση του εισοδήματος εξαιτίας της ακρίβειας που ροκανίζει το εισόδημα, δεν το έζησαν ούτε στα μνημονιακά χρόνια.
Και βεβαίως βιώνουν και μια εξουσία απόμακρη, που δείχνει να μην κατανοεί το πρόβλημά τους. Και μια εξουσία βαθιά κυνική. Και μια εξουσία αλαζονική. Και θα το πω: Όχι μόνο αλαζονική, αλλά και διεφθαρμένη. Που πίσω από κάθε της πολιτική πρωτοβουλία και μεταρρύθμιση, ό,τι κι αν σηκώσετε, βρίσκεται και κάποιο deal με συμφέροντα.
Το εργασιακό νομοσχέδιο, η μεγάλη δήθεν μεταρρύθμιση, αυτή που κατάργησε το 8ωρο και δημιούργησε συνθήκες μεσαίωνα για την πλειοψηφία των εργαζομένων, πίσω από το εργατική νομοθεσία, κρύβεται η συμφωνία με τον ΣΕΒ.
Πίσω από τη βάση εισαγωγής, κρύβεται η συμφωνία με τους ιδιοκτήτες κολεγίων για ν’ αυξήσουν την πελατεία τους.
Πίσω από την ιδιωτικοποίηση των επικουρικών συντάξεων που ανοίγει μια μαύρη τρύπα στο ασφαλιστικό μας σύστημα, δισεκατομμυρίων ευρώ, που καλύπτεται με τα χρήματα που είχαμε εμείς διαθέσιμα στον προϋπολογισμό από τη 13η σύνταξη, το 1,1 δις σε ετήσια βάση, αν καλύπτεται, μέρος της καλύπτεται, πίσω λοιπόν από την ιδιωτικοποίηση των επικουρικών συντάξεων, τη δήθεν αυτή μεγάλη μεταρρύθμιση, κρύβεται μια συμφωνία με funds.
Πίσω από κάθε μεταρρύθμιση, βρίσκεται ένα deal. Και φυσικά είναι και μια κυβέρνηση που δεν διστάζει να βάζει χέρι στα δημόσια ταμεία είτε για να στήσει το καθεστώς της το μιντιακό με τα 40 εκατομμύρια ευρώ των Ελλήνων φορολογουμένων που δόθηκαν χωρίς κριτήρια μέσω της λίστας Πέτσα και σήμερα δεν τολμούν ούτε να φέρουν τους Υπουργούς στην Εξεταστική Επιτροπή γιατί φοβούνται ότι θα βγει η αλήθεια, αλλά μακάρι να ήταν μόνο αυτά.
Θα σας πω ένα νούμερο και μην τρομάξετε: Σε 18 μήνες πανδημίας, η κυβέρνηση αυτή έχει δώσει 5 δισεκατομμύρια ευρώ, 4,9 για την ακρίβεια, από τα λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων, είτε σε απευθείας αναθέσεις σε εταιρείες οι οποίες φτιάχτηκαν μια μέρα πριν πάρουν την ανάθεση, είτε σε κλειστούς διαγωνισμούς.
Αυτό δεν έχει ξαναγίνει. Εξαργυρώνουν λοιπόν τους κόπους μιας ολόκληρης κοινωνίας, για να χτίσουν ένα καθεστώς καλοπληρωμένων αυλοκολάκων και για να αναστήσουν μια παρασιτική κρατικοδίαιτη ελίτ, την ίδια κρατικοδίαιτη ελίτ που έχει τεράστιες ευθύνες για τη χρεοκοπία του τόπου. Διότι όταν ήμαστε σε κρίση, έβγαλε τα λεφτά της στο εξωτερικό.
Ας μου επιτραπεί λοιπόν κλείνοντας την ομιλία μου, να πω το εξής: Ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του, είναι ένα παράδοξο της ιστορίας. Είναι η δύναμη του χθες που εμποδίζει το αύριο να ανασάνει. Είναι ο παλιός κόσμος που πασχίζει να κρατηθεί στον αφρό με νύχια και με δόντια.
Είναι η Ελλάδα της χρεοκοπίας και της διαφθοράς. Κι όχι μόνο της οικονομικής χρεοκοπίας αλλά και της ηθικής. Αυτό το ιστορικό παράδοξο όμως, ξέρετε, πρέπει να επιλυθεί.
Η πορεία αυτού του τόπου μπορεί και πρέπει να είναι προοδευτική. Η Ελλάδα πρέπει να κοιτάξει επιτέλους μπροστά, όχι πίσω της. Και σήμερα, το όραμα που μας ωθεί σε ένα μέλλον καλύτερο, σ’ ένα μέλλον δικαιότερο και ασφαλέστερο, είναι ένα: Είναι η ρεαλιστικότατη προοπτική μιας ισχυρής προοδευτικής κυβέρνησης που θα αλλάξει την Ελλάδα, θα την ξαναβάλει σε τροχιά κοινωνικής δικαιοσύνης και προκοπής.
Και θέλω σ’ αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσω κάτι: Για εμάς είναι απολύτως φανερό ότι πρώτη μας, βασική, αποκλειστική προτεραιότητα είναι να φύγει η κυβέρνηση της Δεξιάς, η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη.
Και αναρωτιέμαι αν σήμερα μπορεί να ομνύει κανείς στη Δημοκρατική Παράταξη, στην ιστορία και στους αγώνες της, αν δεν ξεκαθαρίζει ταυτόχρονα το αταλάντευτο μέτωπο με τη Δεξιά, το αταλάντευτο μέτωπό του με τη Νέα Δημοκρατία και ιδιαίτερα με τη Νέα Δημοκρατία του κ. Μητσοτάκη.
Δεν μπορείς να είσαι και με τη Δημοκρατική Παράταξη και με τη Δεξιά. Ή με τη Δημοκρατική Παράταξη ή με τη Δεξιά.
Θέλω επίσης να ξεκαθαρίσω και κάτι ακόμα: Εμείς δεν έχουμε πολιτικούς αντιπάλους, εχθρούς πολιτικούς. Διαφορές έχουμε, ναι, αλλά δεν έχουμε πολιτικούς αντιπάλους και πολιτικούς εχθρούς ούτε στο χώρο της Αριστεράς με τ’ άλλα κόμματα, ούτε της Κεντροαριστεράς ούτε στο χώρο του Κέντρου. Έχουμε διαφορές αλλά όχι εχθρότητα.
Εμείς έχουμε ένα μονάχα πολιτικό αντίπαλο και αυτός είναι η Δεξιά και η πολιτική της. Και γι’ αυτό έχουμε ένα μονάχα πολιτικό στόχο για τον οποίο σας καλώ ν’ αγωνιστούμε: Να νικήσουμε το κ. Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν αυτές λάβουν χώρα στον τόπο.
Να βγούμε πρώτο κόμμα και με διαφορά, για να ανοίξει ο δρόμος για την προοδευτική διακυβέρνηση στο τόπο μας.
Και θέλω σ’ αυτό το σημείο να πω και κάτι ακόμα: Είμαι βέβαιος ότι είναι αναγκαία μια νέα αρχή για τη χώρα, μια νέα αρχή για την κοινωνία, την οικονομία, μια νέα αρχή με την κοινωνία στην πρώτη γραμμή.
Αλλά είμαι βέβαιος ότι αυτό απαιτεί και εμείς στο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία να κάνουμε μια νέα αρχή με την κοινωνία στην πρώτη γραμμή. Και αυτό απαιτεί, στην πορεία προς το συνέδριό μας, να μην εφησυχασθούμε. Αυτό απαιτεί στην πορεία προς το συνέδριό μας να πάρουμε κρίσιμες και τολμηρές αποφάσεις.
Αυτό απαιτεί στην πορεία προς το συνέδριό μας να μην επαναπαυθούμε. Έχουμε ήδη κάνει πολύ σημαντικά βήματα σε δύσκολες συνθήκες. Για τη διεύρυνση και τον ποιοτικό μετασχηματισμό του κόμματος.
Μπορούμε όμως να κάνουμε πολύ περισσότερα. Κυρίως εάν συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε εμείς μέσα στο κόμμα η πρωτοπορία και θα μας ακολουθεί για πάντα ο λαός. Αλλά πρέπει ν’ απευθυνθούμε στον ίδιο το λαό.
Να ανοίξουμε τις πόρτες του κόμματος. Να γίνει ένα κόμμα συμμετοχικό, ένα κόμμα δημοκρατικό, ένα κόμμα συλλογικό. Να αισθάνονται τα μέλη του κόμματος ότι είναι αυτά που παίρνουν πραγματικά, συμμετέχουν, συνδιαμορφώνουν τις κρίσιμες αποφάσεις.
Όχι κάθε 4 χρόνια, πότε έχουμε συνέδριο, για να έρθουν να ψηφίσουν μια φορά μαζί με φίλους- ή μέλη άλλων κομμάτων όπως έγινε την προηγούμενη εβδομάδα-αλλά να αισθάνονται ότι 365 μέρες το χρόνο, συνδιαμορφώνουν και λαμβάνουν τις αποφάσεις μαζί με την ηγεσία.
Ένα κόμμα ανοιχτό, χωρίς face control στις πόρτες του, ένα κόμμα συμμετοχικό, ένα κόμμα δημιουργικό.
Άρα λοιπόν, μ’ αυτές τις σκέψεις και με την ελπίδα ότι θα το καταφέρουμε, θέλω σήμερα να σας καλέσω όλους και όλες εσάς γι’ αυτή τη νέα αρχή, ενώνοντας δυνάμεις, διευρύνοντας τις γραμμές μας, εμπλουτίζοντας το πολιτικό μας σχέδιο με τις αναγκαίες κοινωνικές μας συμμαχίες.
Σας καλώ να αποδείξουμε στην πράξη ότι οι νοσταλγοί μιας καχεκτικής, αυταρχικής Ελλάδας του 1950, είναι πολύ λίγοι για να ανακόψουν τη δυναμική της Ελλάδας του 21ου αιώνα.
Πάμε λοιπόν όλοι μαζί, να δώσουμε τη μεγάλη μάχη για τη μεγάλη νίκη στην εκλογική αναμέτρηση που έρχεται.
Πάμε όλοι μαζί για ν’ αγωνιστούμε, να φέρουμε ξανά την ασφάλεια και την προοπτική σε αυτό τον τόπο.
Ν’αγωνιστούμε για να κάνουμε πράξη την προοδευτική διακυβέρνηση.
Γιατί η Ελλάδα πρέπει ξανά να κοιτάξει ξανά μπροστά.
Γιατί οι Ελληνίδες και οι Έλληνες αξίζουν να ζήσουν καλύτερα.
Σας ευχαριστώ θερμά.
