Το έργο το έχουμε ξαναδεί και το έχουμε ξαναζήσει. Ίσως επειδή αυτό υπαγορεύει ο εσωτερικός μηχανισμός επιβίωσης.
Στη σκιά της ανείπωτης τραγωδίας των πυρκαγιών που κατέστρεψαν την Αττική, αυτή τη φορά ακόμη και μέσα στον αστικό ιστό, σε σπίτια και γειτονιές που δεν συνορεύουν με δάση, η κοινωνία διανύει την ίδια συναισθηματική διαδρομή.
Η αγωνία και ο φόβος για αυτό που έρχεται και αυτό που θα ακολουθήσει, η αγανάκτηση για την ανεπάρκεια και τις ευθύνες της Πολιτείας, η οργή για τις πολυεπίπεδες και δραματικές συνέπειες της καταστροφής.
Και μετά, η ζωή συνεχίζεται. Περίπου σαν να μην συνέβη τίποτα…
Του Νίκου Φυλάγγελου
