Συναρπαστικός, το λιγότερο… Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν έγινε Εθνάρχης σαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ή παλαιότερα τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Επηρέασε ωστόσο το εθνικό dna, την καρδιά και την ψυχοσύνθεση των Ελλήνων, περισσότερο από κάθε άλλον πολιτικό ηγέτη, στη σύγχρονη ή και την παλαιότερη Ιστορία του τόπου μας.
Ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ κατανόησε εγκαίρως… με ποιούς είχε να κάνει. Και φρόντισε να υλοποιήσει την ιστορική ρήση ότι “θα ξεχάσουν τι είπες, δεν θα ξεχάσουν όμως ποτέ πώς τους έκανες να αισθανθούν”. Γι’ αυτό και το πέρασμά του από τον δημόσιο βίο δημιούργησε έναν ανίκητο και ανθεκτικό στη φθορά του χρόνου μύθο.
Η διαδρομή του Ανδρέα Παπανδρέου, εκείνου που έμεινε στην Ιστορία με το μικρό όνομά του, παρά το βαρύ και ετεροπροσδιοριστικό επώνυμο, “γέννησε” παθιασμένους θαυμαστές και φανατικούς εχθρούς. Μίμους και… διώκτες.
Όλα αυτά ξεκίνησαν πριν από 42 χρόνια. Την 18η Οκτωβρίου του 1981, με τη σαρωτική επικράτηση του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές. Τον “ερχομό της Αλλαγής”, όπως σημείωσε το ραντάρ της Ιστορίας.
Κάτι που σημαίνει ότι η 17η Οκτωβρίου, ήταν… το τελευταίο βράδυ των Ελλήνων χωρίς τον Ανδρέα. Με όρους καβαφικών “Βαρβάρων”, αν το θέλετε…
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
