Του Μάνου Οικονομίδη
Υπάρχουν στην ιστορική διαδρομή των εθνών στιγμές, που πολύ απλά… δεν επαναλαμβάνονται. Όσο κι αν η Ιστορία φλερτάρει διαχρονικά με την επανάληψη γεγονότων, στα όρια της φάρσας ή της τραγωδίας, με τις προφανείς επιπτώσεις στο εθνικό σενάριο που ακολουθεί τέτοιες επαναλήψεις κάθε φορά.
Για την προηγούμενη Ελλάδα, την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης… πριν τη χρεοκοπία του 2010, μια τέτοια εκκωφαντική στιγμή ήταν το διήμερο 23ης-24ης Ιουλίου 1974. Με την πτώση της δικτατορίας των Συνταγματαρχών, την επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Αθήνα, την αναίμακτη αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Οι εικόνες της υποδοχής του Εθνάρχη από πλήθη λαού στην Αθήνα, τα ξημερώματα της 24ης Ιουλίου, έχουν καρφιτσωθεί στο εθνικό dna, και δεν θα ξεχαστούν. Ο πρόλογος της μεγάλης αλλαγής ωστόσο, είχε αρχίσει να γράφεται μερικές ώρες πριν. Από το απόγευμα της 23ης Ιουλίου, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δέχτηκε τη σχετική έκκληση να επιστρέψει στην πόλη που γένννησε τη Δημοκρατία.
Και λίγο προτού επιβιβαστεί στο αεροπλάνο του Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, να απευθύνει ένα συγκλονιστικό μήνυμα προς τους Έλληνες, χρησιμοποιώντας την ιστορική ρήση του Χάρι Τρούμαν. “Boys, pray for me”…
Μια ολόκληρη χώρα προσευχήθηκε εκείνο το βράδυ για τον Καραμανλή. Και εκείνος φρόντισε να ανταποδώσει, αφήνοντας το πιο εμβληματικό ηγετικό αποτύπωμα που συνόδευσε ποτέ πολιτικό στον… ταπεινό τόπο μας. Κατάφερε να αποκαταστήσει τη Δημοκρατία, αναίμακτα και συναινετικά, και μετά από μερικά χρόνια να συνδέσει το μέλλον της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Χωρίς την οποία, σήμερα θα ήμασταν… Μαυριτανία, για να θυμηθούμε και τον συνταγματάρχη Γκομέλκσι, το βράδυ που ο Νίκος Γκάλης και τα άλλα παιδιά, ταπείνωσαν την “αρκούδα” της Σοβιετικής Ένωσης, στον τελικό του Ευρωμπάσκετ της Αθήνας, το 1987.
Η νύχτα που ο Καραμανλής ξεκίνησε για την Αθήνα, ήταν η νύχτα που επέστρεψε το φως στην (προηγούμενη) Ελλάδα. Στον καιρό της βαθιάς κρίσης που βιώνουμε, το φως έχει σβήσει. Η ελπίδα έχει χαθεί. Το μέλλον έχει χλωμιάσει.
Ακόμη και έτσι όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι… στο τέλος το φως νικάει πάντα το σκοτάδι. Και η επανάληψη της Ιστορίας δεν είναι πάντοτε φάρσα ή τραγωδία. Πολλές φορές λειτουργεί ως εθνική λύτρωση…
