Ο Φρανσουά Μιτεράν το είχε σκιαγραφήσει τόσο αρμονικά…. Πολιτική είναι, μεταξύ άλλων, και η διαχείριση των συμβόλων. Η αρμονία της διαχείρισης των συμβόλων, με τη σειρά των σκέψεων και των συναισθημάτων που τις ακολουθούν, να διαμορφώνουν πλεόνασμα δημιουργικών αναζητήσεων, προβληματισμών, ζυμώσεων.
Το έθνος μας, ιστορικό και περήφανο, με ατροφική πλέον αυτοπεποίθηση λόγω της παρακμής που παγιώθηκε τα τελευταία 15 χρόνια, ως δραματική συνέπεια της μοιραίας ένταξης στον εθνοκτόνο μηχανισμό «στήριξης» των Μνημονίων, έχει χάσει τον βηματισμό του, σε επίπεδο αυτονόητων και κοινής λογικής.
Ακόμη και όσα άντεξαν και επιβίωσαν στη φθορά του χρόνου και της συγκυρίας, λόγω της ανατροφοδοτούμενης αληθοφάνειας του αποτυπώματός τους, φαντάζουν σήμερα όχι και τόσο δεδομένα και αυτονόητα.
Σε έναν δημόσιο βίο υπερτροφικής ανεπάρκειας σε επίπεδο ικανοτήτων και υστέρησης σε επίπεδο συμπαγών και αυτοτελών προσωπικοτήτων, η πρόσφατη εορταστική περίοδος του Πάσχα μας προσέφερε ακόμη μια ανθεκτική αφορμή για να… μελαγχολήσουμε, για το κατάντημα του δημοσίου βίου.
Από την πολιτική μέχρι τα ΜΜΕ, άκουγε και διάβαζε κανείς αναλύσεις και περιγραφές για τη «μεγάλη έξοδο», περίπου ως… τεκμήριο ευμάρειας. Σε μια εξοργιστικά μυωπική προσέγγιση της πραγματικότητας, λες και οι κομιστές της συγκεκριμένης ρητορικής αυταπάτης, σεργιανίζουν… αλλού. Σε άλλη χώρα. Σε κάποια άλλη κοινωνία. Σε… πειραγμένα μυαλά.
Οι αυταπάτες της… επιβίωσης
Οι πληγές που άνοιξαν τα εθνοκτόνα Μνημόνια στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας είναι βαθιές, σύνθετες και πολυεπίπεδες. Ενώνουν έναν συνεκτικό ιστό αλληλοτροφοδοτούμενης φθοράς, σε προσωπικό, κοινωνικό και συλλογικό επίπεδο.
Οι πληγές αυτές δεν έχουν κλείσει. Είναι δύσκολο να κλείσουν. Και με την τρέχουσα εκδοχή της ανθρωπότητας σε κατάσταση αποσυναρμολόγησης, και χωρίς ηγεσίες που να πείθουν, να εμπνέουν, να οραματίζονται, η ζημιά που προκαλούν ανανεώνεται και επιδεινώνεται.
Αυταπάτες περί «κοινωνικής ευμάρειας», με πρόφαση τη μεγάλη έξοδο του Πάσχα, έχουν βέβαια την αντικειμενική χρησιμότητα της… επιβίωσης. Η θυσία του μέλλοντος στο δέος της τρέχουσας συγκυρίας.
Η «ταυτοτική επικινδυνότητα» της πραγματικότητας
Ως αντίβαρο κάθε πλάνης και αυταπάτης περί ευμάρειας, που εξυπηρετεί πεπερασμένους στόχους και χρησιμότητες, στέκεται αγέρωχη και επίμονη, στα όρια του… πείσματος, η πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα όπως τη βιώνει κάποιος στην προσωπική καθημερινότητά του, αλλά και όπως την ιχνηλατεί ως ενεργό μέλος ενός ευρύτερου κοινωνικού συνόλου.
Η πραγματικότητα έχει εγγεγραμμένο στον «γενετικό κώδικά» της μια αυτονόητη, εύλογη και «ταυτοτική»… επικινδυνότητα. Δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, παρά μόνο παρερμηνειών, που και εκείνες ωστόσο έχουν… τα όριά τους. Πολύ περισσότερο όταν συναντούν τα όρια της κοινής λογικής.
Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα One Voice, την Κυριακή 27 Απριλίου 2025
