Ένα «σύστημα» που χάνει την επαφή του με την κοινωνία την οποία επιδιώκει να εκφράσει πλειοψηφικά, είναι ένα «σύστημα» σε αποδρομή. Ένα «σύστημα» σε αναπότρεπτη πορεία φθοράς, συρρίκνωσης, παρακμής. Ένα «σύστημα» που παραδίδεται στην εσωτερική έπαρσή του, και αδυνατεί να συναισθανθεί, πόσο μάλλον να κατανοήσει και σε ένα αμέσως επόμενο στάδιο να διαχειριστεί με αρμονία τα καινούρια δεδομένα τα οποία προκύπτουν, διαμορφώνονται και παγιώνεται σε επίπεδο συλλογικής κοινωνίας.
Κάθε «σύστημα» απαρτίζεται από ανθρώπους. Κάθε άνθρωπος έχει τις αναπόφευκτες υστερήσεις του. Τα προβλήματα δημιουργούνται, πολλαπλασιάζονται και εδραιώνονται περίπου ως… αυτοάνοσα, όταν η αλυσίδα της συνοχής του συστήματος στερείται κρίκους αυτοπροστασίας.
Η έπαρση του «συστήματος» και η προδιάθεσή του να αντιμετωπίζει αφ’ υψηλού την κοινωνία λειτουργεί ως ανατροφοδότης και μεγάλος επιταχυντής της φθοράς του. Είναι κάτι που τα τελευταία χρόνια καταγράφουμε και διαπιστώνουμε οριζόντια στις κοινωνίες, από την Ευρώπη μέχρι την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τα αντισυστημικά ρεύματα φουσκώνουν και πολλαπλασιάζονται, με τις κοινωνίες των ενεργών πολιτών να επιδιώκουν την παραδειγματική καταδίκη των «συστημικών» εκδοχών εξουσίας, χωρίς να πτοούνται ή να φρενάρουν ακόμη και όταν οι αμφισβητίες του εκάστοτε συστήματος έχουν ανατριχιαστικές ακροδεξιές πτυχές.
Το πρώτο βήμα για την αποτελεσματική αντιμετώπιση ενός προβλήματος, είναι η διαπίστωση και η παραδοχή της ύπαρξής του. Η άρνησή του ισοδυναμεί με παρατεταμένη αυτοχειρία.
Από τον Τζέι Ντι Βανς, στη Μελόνι και τον Μπαρντελά…
Ο Αμερικανός Αντιπρόεδρος Τζέι Ντι Βανς, φαντάζει ως ηχηρή απόδειξη της αντισυστημικής πλειοψηφίας των κοινωνιών. Ισχυρή «ιστορία επιτυχίας» ο άλλος, μοιάζει… καταδικασμένος να κληρονομήσει το συμπαγές κίνημα το οποίο εξέφρασε ο Ντόναλντ Τραμπ, με πλειοψηφικό αποτύπωμα στην τρέχουσα εκδοχή του αμερικανικού έθνους.
Η Πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζόρτζια Μελόνι, μας προσφέρει ακόμη ένα… σπαρταριστό υπόδειγμα ηγετικής φιλοτέχνησης, προς γνώση, συμμόρφωση και παραδειγματισμό.
Και ο Ζορντάν Μπαρντελά, που βγαίνει στο προσκήνιο στη Γαλλία, μετά τη δικαστική απαγόρευση για τη Μαρίν Λεπέν, αποτελεί την πιο φωτογενή απόδειξη της φοράς των πραγμάτων, για τις σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Το κενό ηγεσίας που… μελαγχολεί
Η Ενωμένη Ευρώπη κουβαλά το ιστορικό πλεονέκτημα της φυσικής κληρονόμου του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Στα δικά μας χρόνια ωστόσο, η σκανδαλιστική απουσία ποιοτικού ηγετικού αποτυπώματος, προσλαμβάνει μοιραία ταυτοτικά χαρακτηριστικά.
Το κενός ηγεσίας σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης… μελαγχολεί. Και παρασύρει την κοινή πατρίδα μας σε αποπροσανατολισμό, σύγχυση, αβεβαιότητα και ανασφάλεια.
Η Ιστορία ως μελλοντική αποτίμηση της τρέχουσας συγκυρίας, δεν θα είναι ευγενική με τις γενιές μας. Ούτε με τις ηγεσίες των εθνών μας. Ούτε με τις κοινωνίες που ανέχονται αυτές τις ηγεσίες.
Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα One Voice, την Κυριακή 6 Απριλίου 2025
