Του Δημήτρη Καμπουράκη
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος συμβούλευσε (με αγάπη) τον Αντώνη Σαμαρά να αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική, όπως έχε κάνει αυτός εδώ και χρόνια. Ο Αντώνης του απάντησε (κι αυτός με αγάπη) ότι παραμένει παρών όσο κι αν αυτό ενοχλεί κάποιους. Ένα περίεργο πράμα λοιπόν. Όσο οι πολιτικοί μας είναι στην ενεργό υπηρεσία και υποτίθεται ότι υπηρετούν τις δημοκρατίες και τις συναινέσεις, η τοξικότητα και η χολή ξεχειλίζουν απ’ όλους τους πόρους του κορμιού τους. Και μόλις γίνουν βετεράνοι, οπότε τα αισθήματα και η συμπεριφορά τους δεν επηρεάζουν κανέναν, γίνονται ξάφνου βαθιά αγαπησιάρηδες. Όλα ανάποδα τα κάνουν.
Επί της ουσίας τώρα. Όταν αυτοί οι δυο συνεργάστηκαν στην κυβέρνηση των κρίσιμων χρόνων 2012-2015, έσωσαν τη χώρα. Ο Αντώνης το ‘χε ξεκινήσει θεόστραβα με τα αντιμνημονιακά Ζάππεια, αλλά όταν βρέθηκε στη θέση ευθύνης έστριψε το τιμόνι σωστά. Ο Ευάγγελος το πήγε σωστά από την αρχή, αλλά η στάση του κατέστρεψε εκλογικά το κόμμα του. Όταν και οι δυο τους αποχώρησαν από την αρχηγία (ο Βενιζέλος μετά τις εκλογές του Γενάρη του 2015 και ο Σαμαράς του Σεπτέμβρη του 2015), ήταν τα δυο πολιτικά πρόσωπα με τη χαμηλότερη δημοφιλία στην χώρα. Αμφιβάλω αν υπήρχαν εκατό Έλληνες να τους χωνεύουν.
Και άρχισε η μετα-αρχηγική τους προσωπική και πολιτική πορεία. Ο Βενιζέλος έμεινε απλός βουλευτής ως τον Ιούνη του 2019, οπότε η Φώφη Γεννηματά τον καθάρισε ψυχρά. Αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ κι έκτοτε δεν ξανανακατεύτηκε στην κομματική ή την τρέχουσα πολιτική της συγκυρίας. Ο Σαμαράς παραμένει μέχρι σήμερα βουλευτής. Ο Μητσοτάκης τον διέγραψε τον Νοέμβρη του 2024, έχοντας μπουχτίσει με την αντιπολίτευση που του έκανε.
Οι δυο άνδρες μπορεί να αγαπιούνται, αλλά έχουν μια τεράστια διαφορά μεταξύ τους ως προσωπικότητες και ως ιστορικές πορείες. Ο Βενιζέλος χρειάστηκε να φύγει από την κομματική πολιτική, για να αποκτήσει εθνικό ακροατήριο. Ενώ ως το 2015 ήταν το συνώνυμο της αντιπάθειας και κανένας δεν τολμούσε να τον ονομάσει φίλο του, σήμερα άπαντες επικαλούνται την πολιτική, επιστημονική και ιστορική του άποψη. Ακόμα και οι πρώην εχθροί του.
Ο Σαμαράς ζει και αναπνέει όχι απλώς μέσα στο κομματικό σύστημα, αλλά σ’ ένα μικρότατο κομμάτι του που λέγεται σκληρός πυρήνας της Δεξιάς. Η ακαταπόνητη δράση του δεν είναι ικανή να ξεφύγει από τα στενά παραταξιακά όρια, γι αυτό εξάλλου αυτοαναγορεύτηκε σε εγγυητή της ψυχής της παράταξης. Του είναι αδύνατο να αποστασιοποιηθεί από τα ευτελέστερα χούγια της κομματικής πρακτικής, δηλαδή τις ομαδοποιήσεις, τις ίντριγκες, τις μικροκακίες και όλα τα συναφή.
Όσο περνούν τα χρόνια λοιπόν, οι πορείες των δύο είναι αποκλίνουσες. Μπορεί να απευθύνονται ο ένας στον άλλον με αγάπη, αλλά ο μεν Ευάγγελος προϊόντος του χρόνου αυξάνει τον κύκλο των ανθρώπων που τον αποδέχονται και τον θαυμάζουν, ενώ ο Αντώνης χάνει σιγά-σιγά και τους λίγους στενούς φίλους που του ‘χαν απομείνει. Επιλογές ανθρώπων…
