Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Δεν ξέρω τι θα κάνουν ο Πιερρακάκης με τον Χατζηδάκη που έχουν την ευθύνη των οικονομικών, δεν νομίζω όμως ότι θα αρχίσουν ξαφνικά να μοιράζουν χρήμα. Είναι και οι δυο αρκούντως σοβαροί και υπεύθυνοι, για να υιοθετήσουν ένα καινούριο «Τσοβόλα δώστα όλα» εν έτει 2025. Είναι επίσης επαρκώς σοφοί ώστε να έχουν επίγνωση ότι το χρήμα δεν κερδίζει πάντα εκλογές κι ας λέμε ότι ο Έλληνας ψηφίζει με την τσέπη.
Καθότι η τσέπη είναι περίεργο πράγμα. Όταν είναι άδεια, εξοργίζει τον ιδιοκτήτη της. Όταν είναι μισογεμάτη, εκλαμβάνεται επίσης ως άδεια. Όταν είναι γεμάτη, θεωρείται μισοάδεια. Όταν είναι πολύ γεμάτη, εκλαμβάνεται ως επίτευγμα του ιδιοκτήτη της και μόνο, ποτέ της κυβέρνησης ή του κράτους. Όταν αδειάζει, μεταφράζεται de facto σε κλεψιά από την κυβέρνηση. Όταν είναι γεμάτη από μαύρο ή παράνομο χρήμα, το περιεχόμενο της νομιμοποιείται αυτόματα με το που στεπώνεται και κάθε αφαίρεση του φέρνει οργή. Και πάντα, όσα κι αν έχει μέσα της, θεωρούνται λίγα μπροστά στις μελλοντικές προσδοκίες του ιδιοκτήτη της.
Όπερ, Έλληνας μπορεί να ψηφίζει με την τσέπη, αλλά τελικά η πολιτική συμπεριφορά της τσέπης είναι πιο δυσερμήνευτη κι από τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν. Εναπόκειται στον Μητσοτάκη, στον Χατζηδάκη και στον Πιερρακάκη να λύσουν τον γρίφο. Αν δε δώσουν, την έχουν βάψει. Αν δώσουν μπορεί να μην κερδίσουν τίποτα, χειροτερεύοντας όμως τα μακροοικονομικά της χώρας. Καμιά παροχή δεν έχει εκ των προτέρων δεδομένο πολιτικό αποτέλεσμα. Αν πάνε λελογισμένα και ολίγον συντηρητικά όπως μέχρι σήμερα, θα είναι σαν να μην έδωσαν τίποτα, αυτό είναι το κλίμα των ημερών. Το μόνο που απομένει είναι να υποσχεθούν καλύτερα εισοδήματα για το μετεκλογικό μέλλον, αλλά θα γίνουν πιστευτοί;
Τελικά, εγώ καταλήγω σ’ ένα συμπέρασμα. Προτιμώ έναν πρωθυπουργό, έναν αντιπρόεδρο κι έναν υπουργό οικονομικών που θα επιλέξουν να διακινδυνεύσουν ήττα τους στις εκλογές, παρά να κάνουν σαλταδορισμούς που θα βάλουν το σκάφος της εθνικής οικονομίας να φλερτάρει με τα βράχια. Θα μου πείτε ότι αυτή είναι συνταγή εκλογικής ήττας, με τους επόμενους που περιμένουν στην ουρά για να κυβερνήσουν, να μη φημίζονται για τη σοβαρότητα τους. Αυτοί θα κάνουν τη ζημιά. Σύμφωνοι, αλλά αν έχουμε αποφασίσει να αυτοκτονήσουμε συλλογικά, επιτρέψτε μου τουλάχιστον να έχω ήσυχη τη συνείδηση μου ότι δε συνέβαλα σ’ αυτό. Έχω κι εγώ τσέπη, αλλά θέλω να πιστεύω ότι έχω και λίγο μυαλό.
