Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Οι «Ψαριανοί», επώνυμοι ή και ψευδώνυμοι στο διαδίκτυο, κάνουν μεγαλύτερη ζημιά στην κυβέρνηση από όλη μαζί την αντιπολίτευση, παραβιάζοντας αρχέγονους αξιακούς Νόμους του Εθνους μας. Αυτή η αριστεροσημιτική φιλελέφτ βιοχλαπάτσα, που πάντα βρίσκει τρόπο να χώνεται, μαρξιστές αλλά οπαδοί του Γκράουτσο Μαρξ που έλεγε «Αυτές είναι οι αρχές μου, αλλά αν δεν σας αρέσουν, έχω και άλλες», καμώνεται πως υπηρετεί το αφεντικό, αλλά στην ουσία το χαντακώνει. Οση ντροπή είναι ο τυχοδιωκτισμός, η σκύλευση των νεκρών α λα καρτ, διότι υπάρχουν τραγωδίες για τις οποίες δεν δίνουν δεκάρα, από αριστερά και ψεκ, φιδέμπορες, άλλη τόση η καφρίλα κατά γονέων θυμάτων από όσους και όσες νομίζουν πως προσφέρουν υπηρεσία στη Ν.Δ. και την κυβέρνηση.
Αποκορύφωμα, η κατασκευή δικαστικής απόφασης «μαϊμού» περί δήθεν απώλειας της επιμέλειας των παιδιών της από την κυρία Καρυστιανού, με ατιμωτικό αλλά ψευδές περιεχόμενο για οποιαδήποτε γυναίκα. Χρησιμοποιήθηκε χάριν αληθοφάνειας αριθμός από απόφαση, που ήταν όμως άσχετη, ενώ αναγκάστηκε να διαψεύσει το περιεχόμενο της διαδικτυακής κτηνωδίας και ο ίδιος ο πρώην σύζυγος και πατέρας του αδικοχαμένου κοριτσιού. Μετά κάποιοι απορούν για την οργή μέρους του κόσμου. Η υπόθεση εξελίσσεται εξαρχής σε παράδειγμα προς αποφυγήν πολιτικής, επικοινωνιακής διαχείρισης. Από τη μία ο Πρωθυπουργός να λέει «σκύβω το κεφάλι» και ορθά, και από την άλλη οι διάφοροι παρακεντέδες και βασιλικότεροι του Βασιλέως να προκαλούν ανήκεστο βλάβη στην κυβέρνηση με χυδαιότητα εφάμιλλη της αριστερόστροφης καφρίλας της σταθερά νεκρόφιλης αριστεράς, η οποία είναι αγκαλιά με την καταστροφή και λυπάται όταν το χάος και ο όλεθρος απομακρύνονται. Υπάρχουν τύποι, αρσενικοί, θηλυκοί και ντεμί σεζόν, στον δημόσιο βίο, που θα χαίρονταν να γίνει στάχτη και μπούρμπερη όλη η χώρα, αρκεί να έμενε ένα έστω τόσο δα βουναλάκι από την κοπριά του μηδενισμού, ώστε να μπορούν να κυβερνήσουν πάνω στους επιζήσαντες.
Η μεγαλύτερη δε ζημιά που γίνεται από τους κατασκευαστές και διακινητές χυδαιοτήτων, ώστε να αποδυναμωθούν όσοι ισχυρίζονται, δίκαια ή άδικα, πως υπάρχει συγκάλυψη είναι στην αξιοπιστία των κυβερνητικών λόγων και πράξεων. Ο απλός κόσμος δεν κάνει διακρίσεις, βλέποντας τον κομματικό διαδικτυακό στρατό να υιοθετεί και να διακινεί με ευκολία τις τερατολογίες ταυτίζει τη μέθοδο αυτή λασπολογίας με την κυβέρνηση, θεωρεί τους συκοφάντες όργανά της. Ετσι στη συνέχεια, ακόμη κι αν τα κυβερνητικά χείλη λένε την αλήθεια, πολλοί τη θεωρούν a priori ψέμα, διότι το μέτρο αληθείας έχουν γίνει τα προηγηθέντα ψέματα. Αυτός που θα πολιτευτεί πρώτη φορά και σταθερά, ενώ κατέχει την εξουσία, με ευθύτητα, λέγοντας ακόμη και τις δυσάρεστες αλήθειες, στην αρχή θα γίνει «κακός», όμως όταν η πλειονότητα των πολιτών δει κατ’ επανάληψη την αξιοπιστία και την επιβεβαίωση της αλήθειας, μετά το πρώτο σοκ, θα δείξει εμπιστοσύνη, κάτι που σήμερα λείπει. Μαζί με το παράδειγμα ηγεσίας θα ήταν παράγοντες εθνικής αναγέννησης, αλλά πολλά ζητάω.
Τα λάθη που έχουν γίνει είναι πολλά και ορισμένα ακατανόητα. Δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί ο Μητσοτάκης δεν έστειλε στο σπίτι τους τον Καραμανλή, τον Καραγιάννη, που είχε και την αρμοδιότητα για την ασφάλεια, και τον γενικό γραμματέα του υπουργείου Μεταφορών την επίμαχη περίοδο, μέχρι την οριστική διερεύνηση και τη δικαστική απονομή των ευθυνών, δηλώνοντας πως θα άρει την ασυλία οποιουδήποτε ζητηθεί, εφαρμόζοντας κομματική πειθαρχία. Ακόμη πιο ακατανόητη, η υποψηφιότητα Καραμανλή μετά την παραίτηση του, που οδήγησε στην πρόκληση των πανηγυρισμών, με το αίμα των θυμάτων νωπό. Δεν έπρεπε να του το επιτρέψει, έπρεπε να τον είχε στείλει σπίτι του. Τι είχε να φοβηθεί ο Πρωθυπουργός; Θα ήταν πολιτικά και ηθικά σωστό, και θα προστάτευε τον εαυτό του και την κυβέρνηση, αφού έτσι δόθηκαν λαβές για υψηλή προστασία.
Αύριο ένα πολύ μεγάλο πλήθος θα βρεθεί στον δρόμο. Η πλειονότητα από αισθήματα δικαίου και ηθικής συμπαράστασης προς τα θύματα και τις υβριζόμενες οικογένειές τους, διαμαρτυρόμενο για την, όπως αποδείχθηκε, έλλειψη ασφάλειας ενός λαϊκού μέσου μαζικής μεταφοράς, του σιδηροδρόμου, και απαιτώντας αυστηρή τιμωρία όλων των υπευθύνων, όποιοι και αν είναι, πολιτικοί και υπηρεσιακοί, τους οποίους -τους τελευταίους- κοντεύουμε να ξεχάσουμε.
Θα κατέβει και μια μικρή μειοψηφία που επιδιώκει το χάος, τρέφεται από την ανομία και την αναρχία, και θεωρεί τη βία θεμιτό και επιθυμητό μέσο πολιτικής. Είναι η φάρα των αδικαίωτων δολοφονιών στη ΜΑΡΦΙΝ, των υποστηρικτών τρομοκρατών, των κουκουλοφόρων, που όταν δεν συλλαμβάνονται είναι δήθεν «προβοκάτορες» και «ασφαλίτες», αλλά κάθε φορά που συλλαμβάνονται είναι πάντα του «χώρου», αριστεριστές και αναρχικοί. Μετά τα συντρόφια τους αφήνουν τα περί προβοκάτορα, ρίχνουν άλλο κέρμα στο τζουκ-μποξ και παίζουν το τραγουδάκι της αλληλεγγύης στους έγκλειστους συντρόφους, «ο πόθος για τη λευτεριά» κ.λπ., και κλαψουρίζουν στο πλαίσιο της κακιάς αστικής δικαιοσύνης του καπιταλισμού, που είναι γεμάτη όταν τους αθωώνει και δείχνει επιείκεια, και κακιά όταν τους στέλνει στο γκιζντάνι, και ξεποδαριάζονται στις πορείες.
Υπάρχουν και συγκεκριμένοι πολιτικοί αρχηγοί, αδίστακτοι και με βρόμικο μάτι, οι οποίοι θα σφάζανε τη μάνα τους στο γόνατο για να κερδίσουν ψήφους, εξουσία και συνακόλουθα χρήμα, και ποντάρουν πολύ στην εκτροπή, στη συντήρηση ως τις εκλογές ενός κλίματος κοινωνικής αναταραχής. Αυτές οι μειοψηφικές δυνάμεις μπορούν να επιδιώκουν ό,τι θέλουν, είναι χρέος όμως της κυβέρνησης και κανενός άλλου να προστατεύσει τους πολλούς που θα κατέβουν ειρηνικά, να διαφυλάξει το δικαίωμά τους στο συνέρχεσθαι και την κοινωνική ειρήνη, τη δημόσια και ιδιωτική περιουσία, και ταυτόχρονα να μαστιγώσει με το κνούτο τους «Ψαριανούς» που τροφοδοτούν το μίσος και την αμφισβήτηση, και να φροντίσει να διορθώσει όσα διορθώνονται από την αποτυχημένη διαχείριση του θέματος.
